Εφηβική ομάδα ποδοσφαίρου Α.Ο. Τρικάλων 1967
Ράγιας, Κρέσσος, Ντινόπουλος, Παπανικολάου, Ψαρράς, Παυλάκος, Μπέντας, Μίγκας, Βαρδάκας, Ζορμπάς, Καραφέρης, Τζίφος, Γκούμας, Κοθράς, Πολυμερόπουλος και Ζυγολίκας.
Δύσκολα χρόνια, φτωχές οικογένειες, συνθήκες διαβίωσης χωρίς τα απαραίτητα εφόδια…
Μια γενιά που σίγουρα η λέξη τεχνολογία της ήταν σχεδόν άγνωστη. Δεν υπήρχαν υπολογιστές, video games, dvd, ηλεκτρονικά παιχνίδια κτλ
Οι στιγμές ανεμελιάς και παιχνιδιού ήταν άρρηκτα συνδεδεμένες με το παιχνίδι στη γειτονιά, στις αλάνες, και με βεβαιότητα για τα αγόρια το ποδόσφαιρο αποτελούσε το αγώνισμα της εποχής.
Παιχνίδι χωρίς τα πολυπόθητα αθλητικά παπούτσια με τάπες, χωρίς προγραμματισμένες προπονήσεις, χωρίς coacher αλλά με πάθος , ψυχή και προσωπική τεχνική.
Η ομάδα ενωνόταν σαν γροθιά μπροστά στην ικανοποίηση της νίκης μεταξύ συναγωνιστών αλλά και αντιπάλων.
Είτε νίκη είτε ήττα, χαμηλό ή υψηλό σκορ, η ουσία παρέμενε ΜΙΑ..Φιλία και συναγωνισμός!!
Πέρασαν τα χρόνια, πολλοί αφήσαμε πίσω την επαρχιακή μας πόλη, χαθήκαμε αλλά η σκέψη του ενός δεν εγκατέλειψε ποτέ τη σκέψη του άλλου.
Ταχθήκαμε με τα δεδομένα της εποχής, μάθαμε να χειριζόμαστε αυτό το «μαραφέτι» με τα περίεργα κουμπιά, προκειμένου να επικοινωνούμε και να μαθαίνουμε τα νέα μας.
Οι ψηφιακές εφημερίδες, τα site και τα blogs μπήκαν στην καθημερινότητά μας και έγιναν το μέσο πληροφόρησής μας.
Όμως έγιναν και προάγγελος των κακών ειδήσεων… Έτσι ανοίγοντας τον ψηφιακό μου κόσμο και αναζητώντας τα νέα της γενέτειρας μου στη σελίδα trikalaola.gr, αντίκρισα τη φωτογραφία του φίλου μου Χρήστου Παπανικολάου, Τάκη για μένα, Τάκη για όλους τους φίλους του…
Δυστυχώς, φίλε μου, η φωτογραφία σου κοσμούσε τη στήλη των κηδειών.. Η θλίψη μου αναπόφευκτη, οι στιγμές των παιδικών και εφηβικών μας χρόνων ήρθαν μπροστά μου σαν χθες..
Έφυγες νωρίς, καλό παράδεισο και συλλυπητήρια στην οικογένειά σου.. Η ψυχή σου να αναπαυτεί !!
Ο φίλος και συμπαίχτης σου
Γεώργιος Βαρδάκας
Συνταγματάρχης ε.α.
