Του Νικολάου Ιωάννου Παπαγεωργίου.
Καημένη δόξα γύριζε
μες στις σπηλιές των βράχων
και σκόρπα τα στεφάνια σου
στης λεβεντιάς τους τάφους.
(Γεώργιος Σουρής)
ΠΕΤΡΑΚΗΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ
Όταν έπεσε νεκρός, ένας λυσσασμένος Άγγλος του έριξε στο στήθος αρκετούς πυροβολισμούς.
Η τελευταία του επιθυμία: Πέστε της μάνας μου να μη λυπάται, γιατί ο γιος της πέθανε για την ΠΑΤΡΙΔΑ.
Και η μητέρα πάνω από το φέρετρο του παιδιού της: Έτσι σε ήθελα νάρτεις γιε μου, ΗΡΩΑΣ και ΟΧΙ ΠΡΟΔΟΤΗΣ!
ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ
Στην αδελφή του:
Λυπάμαι που δεν πρόλαβα να την βαφτίσω. Το όνομα που θα της δώσεις θέλω να είναι πεντασύλλαβο (ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ). Πάντα υπάρχει ελπίδα. Κατάλαβες αδελφή μου;
Σας φιλώ όλους.
ΕΥΑΓΟΡΑΣ
Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΔΟΤΟΥ ΤΟΥΜΑΖΟΥ
Ο Παλληκαρίδης ενδεδυμένος με στολή Άγγλου Αξιωματικού πλησιάζει τον Τουμάζου και του λέει: Γεια σου κύριε Τουμάζου. Αρκετόν καιρόν έχει να σε δούμε να μας πεις καμμία πληροφορία για τους αντάρτες της Ε.Ο.Κ.Α.
Απαντά ο Τουμάζου: Φαίνεται ότι έχουν τραβήξει προς το δάσος γιατί από τότε που σας είπα ότι τους είδα στον βάτο (λημέρι ανταρτών που έκαψαν οι Άγγλοι) δεν τους έχω ξαναδεί.
Ήταν εντολή του Γρίβα Διγενή να μην τον εκτελέσει αν δεν βεβαιωθεί ότι είναι ΠΡΟΔΟΤΗΣ.
Να η ευκαιρία. Τον εξετέλεσε και έφυγε προς το δάσος.
Ο ΘΑΣΟΣ ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ Αφηγείται:
Μου αφήρεσαν τα ενδύματα και με ηνάγκασαν να σταθώ επί του τοίχου με τας χείρας υψωμένες και ήρχισαν να με μαστιγώνουν επί της ράχεως δια δερματίνου μαστιγίου εις την άκρην του οποίου υπήρχαν αιχμηρά τεμάχια σιδήρου.
Ησθανόμην αβαστάχτους πόνους. Το μαστίγιο μου έσκιζε τας σάρκας. Το αίμα έρεε διαρκώς. Για να μου κάνουν φρικτότερο τον πόνο έριχναν αλάτι στις πληγές….
Ο ΣΑΒΒΑΣ ΚΟΥΛΑΠΗΣ γράφει:
Στην ενέδρα ως φρουρός μετέσχε και ο ιερεύς του χωριού Κυπερούντας ΠΑΠΑΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΣΟΥΡΜΕΛΗΣ, που ονομάστηκε παπαστένγκας (παπάς με το ΣΤΕΝ) διότι κατά τας ενέδρας απέβαλε τα ράσα και έμενε με την στολήν του αντάρτου που έφερε κάτωθεν αυτών. Την δε γενειάδα και τα μαλλιά του, έδενε και εκάλυπτε με τεμάχιον υφάσματος δια να μην αναγνωρίζεται. ΕΚΡΑΤΕΙ ΔΕ ΠΑΝΤΟΤΕ ΕΝΑ ΣΤΕΝ (ΟΠΛΟ).
Γράφει ο ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΥΚΑΛΙΔΗΣ:
Εις το δάσος Γεράσας επί μία εβδομάδα ήμασταν κρυμμένοι πλησίον του ποταμού Παραμύθας. Κατά το διάστημα τούτο μοναδική μας τροφή ήταν τα ξυλοκέρατα. Νερό επείναμε από τον ποταμόν άλλα ανέδιδεν βαριάν οσμήν. Ως απεδείχθη εκ των υστέρων, ένας γάιδαρος είχε αποσυντεθεί μέσα στο ποτάμι.
Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΡΙΒΑΣ ΔΙΓΕΝΗΣ αναφέρει:
Ουδεμίαν τέρψιν η ευχάριστον απασχόλησιν είχον επί τετραετίαν, διότι και αδύνατον ήτο αλλά και διότι η διάθεσις μου προς ψυχαγωγίαν εκ της συνεχούς υπερκοπώσεως ήτο τοιαύτη, ώστε ουδέν ενοστάλγουν πλην ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΟΣ.
(Αποσπάσματα απ’ το βιβλίο: “Χρονικόν Αγώνος ΕΟΚΑ” του ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΡΙΒΑ ΔΙΓΕΝΗ)
Μεγάρχη Τρικάλων 31 Μαρτίου 2020.
Άρθρο του αντιστρατήγου ε.α. Παπαγεωργίου Νικολάου
