Μια απροσδόκητη έκπληξη από το πουθενά!
Πορεύεσαι από την περιοχή Ασπροποτάμου προς Μέτσοβο. Μαγική βλάστηση, φανταστικό τοπίο αντικρίζοντας απέναντι σου τις βουνοκορυφές της Πίνδου, νερά, ρυάκια και ποτάμια ξεφυτρώνουν από παντού.
Η μαγεία της φύσης στο έπακρον “αφήστε με εδώ για πάντα”, σκέφτεσαι.
Η θερμοκρασία στο απόλυτο ναδίρ και μια απόλυτη ησυχία παντού.
Χειμώνας, το αποκορύφωμα της ερημιάς, ψυχή ζώσα στον άκρατο ορίζοντα. Διαδρομή για μοναχικούς καβαλάρηδες όπως εγώ; Μάλλον ναι!
Δεν με πειράζει και μάλλον το συναίσθημα αυτό με γοητεύει.
Εκεί που τα σκέφτομαι όλα αυτά, μέσα από τις σκέψεις μου και με μοναδικό σύντροφο τον θόρυβο της μηχανής μου, βλέπω καπνό να ανεβαίνει από μια καμινάδα τζακιού.
Έχω φτάσει στο Χαλίκι, στους πρόποδες της Ν.Πίνδου και το τελευταίο χωριό πριν στρίψω για το Μέτσοβο. Ωραία αφορμή για στάση.
Το μέρος άλλωστε μου είναι γνωστό, καθώς βρίσκεται λίγο μετά το χωριό μου το ‘Κατάφυτο’.
Παρκάρω στη πλατεία και ακούω μόνο νερά να τρέχουν και φιλικά γαβγίσματα. Δεν χάνω την ευκαιρία να ρίξω και μια ματιά στον ναό της Αγίας Παρασκευής του 1725.
Κινούμαι σε διάφορες κατευθύνσεις, να ξεμουδιάσω αλλά και να ανακαλύψω κάτι που και εγώ δεν έχω ακόμα προσδιορίσει, απλώς με πηγαίνει η μυρωδιά του τζακιού.
Απ’ ότι ξέρω, αρκετές από τις πολύ ωραίες πέτρινες σκεπές των σπιτιών έχουν αντικατασταθεί με σύγχρονες, αλλά αρκετά είναι τα σπίτια που φέρουν τη σφραγίδα της υπέροχης τέχνης της πέτρας.
Το κονάκι του Χ. Δρόσου, του Κ. Ζιώζια, του Α. Δημάκη καθώς και το σχολείο του χωριού είναι οι εύγλωττοι μάρτυρες αυτής της τέχνης από την σύντομη καταγραφή που έκανα.
Εκεί που μου έχουν αποσπάσει την προσοχή όλες αυτές οι σημαντικές αναδρομές, περπατώντας στα σοκάκια του χωριού, ξαφνικά αρχίζει να μου έρχεται στ’ αυτιά μουσική και γνωστά ακούσματα, από Pink Floyd και Chris Rea. Εκεί πλέον σταματώ να ακολουθώ την ιστορία και ακολουθώ τις αισθήσεις μου και την περιέργεια μου.
Το καταπληκτικό Μπαράκι του Χρήστου το Λα Βερλίγκα ( la verliga) είναι ανοικτό και το τζάκι καπνίζει. Ένα πολυσύνθετο μέρος: Μπαράκι, Εστιατοριάκι, Τσιπουράδικο, όπως θέλεις το περιγράφεις.
Ένα όμως είναι σίγουρο: πρόκειται για ένα καταπληκτικό χώρο που σε ταξιδεύει και σε κάνει να θέλεις να μείνεις. Δεν προλαβαίνω να φτάσω και ο Χρήστος πετάγεται να με υποδεχθεί.
Ο Χρήστος Ζαχαρής, παλαιός Διαφημιστής & Δημοσιογράφος, ο οποίος εγκατέλειψε εδώ και καιρό “τον πολιτισμό” για να γίνει ο «ακρίτας και Φύλακας Άγγελος της περιοχής», είναι μια τρομερή φυσιογνωμία. Ήρεμος, πολύ ομιλητικός και περιγραφικός, με άποψη για πολλά θέματα και ένα ‘θεματικό χιούμορ’.
Το Χαλίκι κατά τον Χρήστο (με στοιχεία και αποδείξεις. . .) είναι ο Ομφαλός της Ελλάδας. Εκεί λοιπόν αρχίζουν τα μεζεδάκια, τα τσιπουράκια και οι συζητήσεις για την ιστορία του τόπου, τους Ισραηλινούς πελάτες που του αναλύουν το μέλλον της χώρας μας, την Siemens, τις δοσοληψίες των πολιτικών και επιχειρηματιών και η συζήτηση παίρνει φωτιά.
Η μουσική του παραμένει σταθερή αξία αλλά αν θέλεις και καμία παραγγελιά δεν σου χαλάει χατίρι με κανένα Βλάχικο παραδοσιακό άκουσμα.
Το όνομα του μαγαζιού προέρχεται από την “θρυλική” δρακόλιμνη της Πίνδου, Βερλίγκα ή Βρίγγα, που στα βλάχικα σημαίνει κύκλος.
Είναι σε υψόμετρο 2.050 μέτρα, στρογγυλή και καταλαμβάνει έκταση περίπου 10 στρεμμάτων. Σχηματίζεται από δέκα φιδόμορφες νεροσυρμές που αποτελούν την αρχή του Αχελώου ποταμού.
Πολύ ενδιαφέρον μέρος που θα σας το περιγράψω και εξιστορήσω σε επόμενο άρθρο μου.
Αυτό επίσης που πρέπει να σημειώσετε είναι ότι το καλοκαίρι το Χαλίκι σφύζει από ζωή, νεολαία και ζωντάνια και είναι εξ’ ίσου ωραία εποχή να το επισκεφτείτε.
Το Χαλίκι απέχει 97 χλμ. από τα Τρίκαλα και μόλις 23 χλμ. από το Μέτσοβο και είναι μια καταπληκτική βόλτα και διαδρομή μέσα από δάση οξιάς, βελανιδιάς, καστανιάς, νερά, ποτάμια, γεφύρια, μικρούς καταρράκτες.
Είναι πραγματικά μια βιωματική εμπειρία που αξίζει να ζήσει κάποιος στο σύνολο της.
Επίσης, πιστεύω αξίζει τον κόπο να δείτε το Χαλίκι!
Αξίζει να επισκεφθείτε τον Χρήστο!
Τέτοια μέρη και ανθρώπους που κρατούν τον ιστό της επαρχίας, με κουλτούρα και άποψη ζωής πρέπει να τα κρατάμε ζωντανά και να τα προσέχουμε σαν τα μάτια μας.
Αυτοί οι άνθρωποι και τα μέρη είναι από μόνα τους μια αφήγηση, μια μοναδική εμπειρία και πρέπει να επιβραβεύονται.
Όχι οικονομικά πίνοντας ένα καφέ αλλά ηθικά, πολιτιστικά και κοινωνικά.
