«Οἷς καί παρέστησεν ἑαυτόν ζῶντα μετά τό παθεῖν αὐτόν ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις…»
(Πράξ. 1, 3).
Σέ ὅλες τίς Κυριακές ἀπό τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Κυριακῆς τοῦ Πάσχα μέχρι καί τῆς Πεντηκοστῆς οἱ ἀποστολικές περικοπές εἶναι ἀπό τίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, πού παρουσιάζουν τή ζωή τῆς ἀρχαϊκῆς Ἐκκλησίας μετά τήν Ἀνάσταση-Ἀνάληψη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μέχρι καί τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, κατά τήν ὁποία οἱ Μαθητές βαπτίσθηκαν «ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ».
«Μετά τό θάνατό του (ὁ Ἰησοῦς) παρουσιάστηκε σ’ αὐτούς ζωντανός μέ πολλές ἀποδείξεις· ἐμφανιζόταν σ’ αὐτούς γιά σαράντα μέρες καί τούς μιλοῦσε σχετικά μέ τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ». Στή σημερινή περικοπή ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς, συνοπτικά, ἀναφέρει «ὅλα ὅσα ἔκανε καί δίδαξε» ὁ Ἰησοῦς στό διάστημα ἀπό τήν ἀνάστασή Του μέχρι τήν Ἀνάληψη. Τό ἔργο Του αὐτῶν τῶν ἡμερῶν ἦταν ὅτι «παρουσιάστηκε σ’ αὐτούς ζωντανός μέ πολλές ἀποδείξεις».
Ὁ κύκλος τῶν ὅσα ἔκαμε καί δίδαξε ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν ἔκλεισε στό Σταυρό καί στό θάνατο. Ἄν ἦταν ἔτσι, τότε ὁ Μεσσίας δέν θά ἔκανε τίποτε παραπάνω ἀπό κάποιους δίκαιους καί σοφούς ἀνθρώπους τοῦ κόσμου. Ὁ Κύριος, ὅμως, «πέθανε καί ἀναστήθηκε» (Α΄ Τιμ. 4, 14) καί μέσα σέ σαράντα μέρες Τόν εἶδαν καί Τόν ξαναείδαν οἱ Μαθητές Του, τούς μίλησε καί ἔφαγε μαζί τους (Ἰωάν. 21, 9-12) μέχρι τήν ἡμέρα πού ἀναλήφθηκε.
Τό ἀναστημένο σῶμα τοῦ Κυρίου ἦταν πνευματικό καί ἀόρατο, βρισκόταν, θά ἔλεγε κανείς, σέ μιά ὑπερφυσική συχνότητα· ὁ Ἀναστημένος, ὅμως, Χριστός ἔμπαινε στή φυσική συχνότητα καί ἔδινε, ἔτσι, τή δυνατότητα στούς Μαθητές Του νά Τόν δοῦν καί νά Τόν ἀντιληφθοῦν μέ τίς σωματικές τους αἰσθήσεις. Οἱ ἐμφανίσεις τοῦ ἀναστημένου Κυρίου ἦταν πλούσιες σέ ἀποδεικτικά στοιχεῖα, πού πιστοποιοῦσαν ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἦταν ζωντανός.
Τόν εἶδαν ἀναστημένο Μαρία ἡ Μαγδαληνή (Ἰωάν. 20, 14-16), ὁ Πέτρος (Λουκ. 24, 34), οἱ Λουκᾶς – Κλεόπας πρός Ἐμμαούς (Λουκ. 24, 13-35), ἑφτά στή Λίμνη τῆς Τιβεριάδας (Ἰωάν. 21, 1-5), δέκα χωρίς τόν Θωμᾶ. Ἔντεκα μέ τόν Θωμᾶ (Ἰωάν. 20, 19-29), πεντακόσιοι (Α΄ Κορ. 15, 6).
Τόν εἶδαν ὄχι σέ συγκεκριμένη ὥρα, ἀλλά σέ διαφορετικές ὧρες τῆς ἡμέρας. Ἔτσι οἱ Μαθητές δέν εἶχαν καμμιά ἀμφιβολία πώς Ἐκεῖνον πού ἔβλεπαν ἦταν ὁ Ἰησοῦς καί ὅτι ζεῖ. Πράγματι, ἡ ἐμπειρία τῶν Μαθητῶν, ὅτι «πραγματικά ἀναστήθηκε ὁ Κύριος» (Λουκ. 24, 34), εἶναι ἡ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας καί τό κήρυγμά της ἀνά τούς αἰῶνες.
Κεντρικό σημεῖο στό κήρυγμα τοῦ Κυρίου, στίς σαράντα αὐτές ἡμέρες μετά τήν Ἀνάσταση, ἦταν ἡ Πεντηκοστή, ὁ ἐρχομός, δηλαδή, τοῦ Παρακλήτου. Γι’ αὐτό «ἐνόσῳ ἦταν μαζί τους κι ἔτρωγε, τούς παράγγειλε: Μήν ἀπομακρυνθεῖτε ἀπό τά Ἱεροσόλυμα, ἀλλά νά περιμένετε ἀπό τόν Πατέρα τήν ἐκπλήρωση τῆς ὑπόσχεσης, γιά τήν ὁποία σᾶς μίλησα· ὅτι, δηλαδή, ἐνῶ ὁ Ἰωάννης βάφτιζε μέ νερό, ἐσεῖς θά βαπτισθεῖτε σέ λίγες μέρες μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα» (Πράξ. 1, 4-5). Οἱ Μαθητές τοῦ Κυρίου τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς βίωσαν τή χαρά τριῶν μυστηρίων· τοῦ βαπτίσματος, τοῦ χρίσματος καί τῆς ἱερωσύνης.
Οἱ Μαθητές εἶχαν βαφτιστεῖ στό βάπτισμα τῆς μετάνοιας τοῦ Προδρόμου στόν Ἰορδάνη· δέν εἶχαν, ὅμως, βαφτιστεῖ στό θάνατο καί στήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ (Ρωμ. 6, 1-11). Μετά ἀπό αὐτά τά τρία θαυμαστά γεγονότα οἱ Μαθητές ἔλαβαν μεγάλη δύναμη καί ἔγιναν μάρτυρες (μαρτυρέω -ῶ) τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ «ὡς τά πέρατα τῆς γῆς» (Πράξ. 1,8), ὅπου βροντοφώναξαν τό ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! Ἀπό τότε μέχρι σήμερα ἀκούγεται ἡ ἐπιβεβαιωτική ἀπάντηση ὅλων τῶν χριστιανῶν τῆς γῆς: ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ!
