Επιμνημόσυνη δέηση τελέσθηκε την περασμένη Κυριακή της Ορθοδοξία σε όλους τους Ναούς της χώρας υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των θυμάτων του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών. Το κλίμα βεβαίως στους κατάμεστους Ναούς μας ήταν ιδιαιτέρως συγκινητικό, μαζί δε και βαρύ. Όμως οι ευχές που εκφωνήθηκαν απ’ τους Ιερείς μας ήταν ταυτόχρονα και παρηγορητικές.
Μπορεί μεν στην ατμόσφαιρα να αιωρείται το βασανιστικό πλην αναπάντητο ερώτημα ΓΙΑΤΙ, αλλά η εκκλησιαστική θεώρηση των πραγμάτων, δια της Πίστεως, σίγουρα παρέχει την δυνατότητα, ως ένα σημείο, να αμβλύνει τον πόνο και να μαλακώσει τις ανθρώπινες καρδιές οι οποίες, είναι αλήθεια, κυριαρχούνται από έναν πρωτόγνωρο θυμό που ουδείς μπορεί να προφητέψει που και πότε αυτός ο θυμός θα ξεσπάσει…
Αλλά, ακούγοντας οι εκκλησιαζόμενοι την ευχή, όπως αυτή διατυπώθηκε από την ίδια την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος και έτσι στάλθηκε στις κατά τόπους Μητροπόλεις, έμειναν κυριολεκτικά στο επίρρημα ΒΙΑΙΩΣ, που αποτυπώνει πλήρως την πραγματικότητα…
«Έτι δεόμεθα, Κύριε, υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των ΒΙΑΙΩΣ εν τω σιδηροδρομικώ δυστυχήματι των Τεμπών τελειωθέντων δούλων Σου και υπέρ της συγχωρηθήναι αυτοίς παν πλημμέλημα εκούσιόν τε και ακούσιον…».
Όντως, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, τα θύματα των Τεμπών, έφυγαν βίαια, βάναυσα και εντελώς άδικα απ’ αυτήν εδώ την ζωή… Θα λέγαμε ωσάν σύγχρονοι μάρτυρες. Που θυσιάστηκαν στον βωμό των λαθών, των παραλείψεων, του ωχαδερφισμού, της αμέλειας, του ρουσφετιού, αλλά και στον βωμό του κέρδους…
ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ…
