Με μία πνευματική ομιλία για το πώς μπορούμε να προοδεύσουμε πνευματικά έγινε στη λήξη των κύκλων ομιλιών της Ορθοδόξου Χριστιανικής Αδελφότητας ο «Ελεήμων Σαμαρείτις», στον Λόφο της Αναλήψεως την Τρίτη 5 Ιουλίου το απόγευμα.
Ο π. Νικόλαος Δαλαγιώργος, μίλησε για το πώς μπορούμε να γίνουμε πνευματικοί άνθρωποι, ώστε κινούμενοι αγιοπνευματικά στον καθημερινό μας
αγώνα, να έλκουμε την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, η οποία δίδει χαρά, υπομονή, πίστη, αγάπη, ταπείνωση, πραότητα.
αγώνα, να έλκουμε την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, η οποία δίδει χαρά, υπομονή, πίστη, αγάπη, ταπείνωση, πραότητα.
“Ο Πνευματικός άνθρωπος”, τόνισε ο π. Νικόλαος, “σύμφωνα με τον ορισμό των αγίων Πατέρων, είναι εκείνος, ο οποίος εντασσόμενος στην Εκκλησία, ακολουθεί πιστά της υποθήκες των αγίων Πατέρων, τηρώντας τις εντολές του Χριστού μας, που δόθηκαν διά μέσου του Ευαγγελίου”.
Και συνεχισε: “Αυτό που λείπει σήμερα από πολλούς χριστιανούς είναι η πνευματική ζωή.
Και θεμέλιο της πνευματικής ζωής είναι η προσευχή. Οι άνθρωποι σήμερα καθησυχάζουν τη συνείδησή τους, κάνοντας ένα σταυρό κάθε βράδυ, και αν
θυμηθούν, και το πρωί. Πηγαίνουν στην Εκκλησία, όποτε θυμηθούν, όταν έχουν κάποιο μνημόσυνο ή κάποιο γάμο ενός συγγενούς του ή κάποια βάπτιση
ενός φίλου τους και παρουσιάζονται, ως θρησκευόμενοι άνθρωποι· ότι είναι άνθρωποι που αγαπούν την Εκκλησία, αλλά λησμονούν να κάνουν την καρδιά τους, ναό του Θεού! Και γίνεται η καρδιά μας ναός του Θεού, εάν εργαζόμαστε την πνευματική ζωή, που είναι πόθος, αγάπη και αφοσίωση στις εντολές του Θεού”.
“Ο άνθρωπος, για να γίνει αληθινά πνευματικός, πρέπει να συνειδητοποιήσει τις πολλές ελλείψεις που έχει, τα πολλά λάθη που κάνει, τις αμαρτίες που
διέπραξε, για τις οποίες πρέπει να περάσει οπωσδήποτε από το μυστήριο της εξομολογήσεως για την πνευματική θεραπεία. Γιατί όταν μέσα μας,
αρχίζει να κατασκηνώνει το Πνεύμα το Άγιο, το πρώτο που διδάσκει και μας κατηχεί, είναι να γνωρίσουμε τη δική μας ασθένεια, να γνωρίσουμε τα δικά μας λάθη, να γνωρίσουμε με πάσαν ακρίβεια, τις απροσεξίες που κάναμε και να προσπαθήσουμε να γίνουμε αυστηρότεροι με τον εαυτό μας και επιεικείς
με τους άλλους. Έχει σημασία να δεχόμαστε όλους τους ανθρώπους όπως είναι, διότι ο Χριστός μας λέγει:
Και θεμέλιο της πνευματικής ζωής είναι η προσευχή. Οι άνθρωποι σήμερα καθησυχάζουν τη συνείδησή τους, κάνοντας ένα σταυρό κάθε βράδυ, και αν
θυμηθούν, και το πρωί. Πηγαίνουν στην Εκκλησία, όποτε θυμηθούν, όταν έχουν κάποιο μνημόσυνο ή κάποιο γάμο ενός συγγενούς του ή κάποια βάπτιση
ενός φίλου τους και παρουσιάζονται, ως θρησκευόμενοι άνθρωποι· ότι είναι άνθρωποι που αγαπούν την Εκκλησία, αλλά λησμονούν να κάνουν την καρδιά τους, ναό του Θεού! Και γίνεται η καρδιά μας ναός του Θεού, εάν εργαζόμαστε την πνευματική ζωή, που είναι πόθος, αγάπη και αφοσίωση στις εντολές του Θεού”.
“Ο άνθρωπος, για να γίνει αληθινά πνευματικός, πρέπει να συνειδητοποιήσει τις πολλές ελλείψεις που έχει, τα πολλά λάθη που κάνει, τις αμαρτίες που
διέπραξε, για τις οποίες πρέπει να περάσει οπωσδήποτε από το μυστήριο της εξομολογήσεως για την πνευματική θεραπεία. Γιατί όταν μέσα μας,
αρχίζει να κατασκηνώνει το Πνεύμα το Άγιο, το πρώτο που διδάσκει και μας κατηχεί, είναι να γνωρίσουμε τη δική μας ασθένεια, να γνωρίσουμε τα δικά μας λάθη, να γνωρίσουμε με πάσαν ακρίβεια, τις απροσεξίες που κάναμε και να προσπαθήσουμε να γίνουμε αυστηρότεροι με τον εαυτό μας και επιεικείς
με τους άλλους. Έχει σημασία να δεχόμαστε όλους τους ανθρώπους όπως είναι, διότι ο Χριστός μας λέγει:
«ει αγαπάτε τους αγαπώντας ημάς ποία
υμίν χάρις εστίν; Και γαρ οι αμαρτωλοί το αυτό ποιούσι».
υμίν χάρις εστίν; Και γαρ οι αμαρτωλοί το αυτό ποιούσι».
Διότι ο εμπαθής άνθρωπος, ο αμαρτωλός, αυτό κάνει. Αγαπά αυτόν που τον αγαπά. Εκτιμά αυτόν που τον εκτιμά. Αλλά, πρέπει να ξέρουμε ότι, η εμπαθής
εκτίμηση και η εμπαθής αγάπη, είναι απολύτως, έκφραση του εγωισμού του ανθρώπου. Και ο άνθρωπος που δρα, κάνει και εργάζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, αυτός αποτυγχάνει στη ζωή του, διότι τα έργα, εξωτερικά μπορεί ναι φαίνονται καλά, αλλά είναι προς το «θεαθήναι τοις ανθρώποις» και ο Θεός, δεν παίρνει τίποτε από αυτά. Γι’ αυτό σήμερα οι άνθρωποι το ότι είναι μπερδεμένοι, συγχυσμένοι και
δεν έχουν την ειρήνη του Χριστού μέσα τους, είναι γιατί δεν εργάζονται κατά τρόπο Πατερικό την πνευματική ζωή, αλλά την εργάζονται κατά τρόπο
ιδιόρρυθμο, δηλαδή όπως ο καθένας νομίζει και εκτιμήσει τι είναι η πνευματική ζωή. Κι αυτό είναι το μεγάλο λάθος. Διότι οι Άγιοι είχαν τα μάτια τους ανοικτά να μην ξεγελαστούν από τα καθημερινά και χάσουν τον μισθό. Ήξεραν να άρουν τον σταυρόν «τον καθ’ ημέραν».
εκτίμηση και η εμπαθής αγάπη, είναι απολύτως, έκφραση του εγωισμού του ανθρώπου. Και ο άνθρωπος που δρα, κάνει και εργάζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, αυτός αποτυγχάνει στη ζωή του, διότι τα έργα, εξωτερικά μπορεί ναι φαίνονται καλά, αλλά είναι προς το «θεαθήναι τοις ανθρώποις» και ο Θεός, δεν παίρνει τίποτε από αυτά. Γι’ αυτό σήμερα οι άνθρωποι το ότι είναι μπερδεμένοι, συγχυσμένοι και
δεν έχουν την ειρήνη του Χριστού μέσα τους, είναι γιατί δεν εργάζονται κατά τρόπο Πατερικό την πνευματική ζωή, αλλά την εργάζονται κατά τρόπο
ιδιόρρυθμο, δηλαδή όπως ο καθένας νομίζει και εκτιμήσει τι είναι η πνευματική ζωή. Κι αυτό είναι το μεγάλο λάθος. Διότι οι Άγιοι είχαν τα μάτια τους ανοικτά να μην ξεγελαστούν από τα καθημερινά και χάσουν τον μισθό. Ήξεραν να άρουν τον σταυρόν «τον καθ’ ημέραν».
Ποιος είναι αυτός ο Σταυρός;
Όλα αυτά τα καθημερινά γεγονότα τα οποία μας δίδουν μία δυσκολία στην ζωή μας.
Έλεγε ο Άγιος Παΐσιος: «Λέμε τον Θεό να μας
δώσει ταπείνωση…πως έρχεται αυτή;…όχι από μόνη της αλλά μέσα από τα καθημερινά γεγονότα που μας παρουσιάζονται».
«Δράξασθαι παιδείας, μήποτε οργισθή Κύριος και απολείσθαι εξ οδού δικαίας, όταν εκκαυθή εν τάχει ο θυμός αυτού, μακάριοι πάντες οι πεποιθότες επ’ αυτώ».
Μακάριος είναι αυτός που ελπίζει στον Θεό…οι άγιοι που ήλπιζαν στον Θεό είχαν και μεγάλη ΥΠΟΜΟΝΗ!
δώσει ταπείνωση…πως έρχεται αυτή;…όχι από μόνη της αλλά μέσα από τα καθημερινά γεγονότα που μας παρουσιάζονται».
«Δράξασθαι παιδείας, μήποτε οργισθή Κύριος και απολείσθαι εξ οδού δικαίας, όταν εκκαυθή εν τάχει ο θυμός αυτού, μακάριοι πάντες οι πεποιθότες επ’ αυτώ».
Μακάριος είναι αυτός που ελπίζει στον Θεό…οι άγιοι που ήλπιζαν στον Θεό είχαν και μεγάλη ΥΠΟΜΟΝΗ!
Τέλος ο π. Νικόλαος, ο Πρόεδρος και τα μέλη ευχαρίστησαν τον Σεβασμιότατο Ποιμενάρχη μας κ.κ. Χρυσόστομο, για την Ευλογία τέλεσης όλων αυτών των ομιλιών αλλά και όλα τα μέλη της Χριστιανικής Αδελφότητος «Ελεήμων Σαμαρείτης» για την παρουσία τους στην πνευματική οικοδομή που τόσα
χρόνια η Αδελφότητα προσπαθεί να ενσπείρει στις καρδιές των Τρικαλινών συνανθρώπων μας, συνεχίζοντας το έργο του π. Χαρίτωνος Μανιτάρα.
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ !!!!
ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟ !!!
ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟ !!!
