Κατά την περίοδο της μεγάλης εορτής της Χριστιανοσύνης και ειδικότερα στις μέρες μας, που δύο σκληροί πόλεμοι διεξάγονται στη γειτονιά μας, γίνεται μια επιφανειακή και επιπόλαιη χρήση του αγγελικού ύμνου «επί γης Ειρήνη».
Πολλοί είναι αυτοί που επιδίδονται σε μια ακατάσχετη ειρηνολογία, χωρίς να κατανοούν τη θεολογική βάση στην οποία τοποθετεί το Ευαγγέλιο το μέγα όντως θέμα της ειρήνης.
Ας ακούσουμε όμως τη φωνή ενός κληρικού της εποχής μας με οσιακή βιοτή, του πατρός Επιφανίου Θεοδωρόπουλου (εκοιμήθη το 1989), ο οποίος γράφει επί του θέματος τα εξής, διασαφίζοντας το πράγμα:
«Ακόμα και σε επίσημες Εκκλησιαστικές Εγκυκλίους, βλέπουμε διατυπούμενες τέτοιες θέσεις, ως και παρακλήσεις προς τον Θεό, όπως επιτρέψει την επικράτηση επί γης την ειρήνη αυτή».
Αλλά ξεκαθαρίζει από την αρχή, ότι το Ευαγγέλιο, με το μήνυμα αυτό «τέτοια ειρήνη ποτέ δεν ευαγγελίσθηκε. Η ειρήνη του Ευαγγελίου είναι εσωτερική, είναι κατάσταση γαλήνης, που βασιλεύει στην ψυχή του πιστού ανθρώπου, του ανθρώπου που έχει φιλία και κοινωνία με τον Θεό. Είναι ειρήνη μεταξύ ανθρώπου και Θεού και όχι μεταξύ ανθρώπων, είναι ειρήνη εσωτερική και όχι εξωτερική. Περιττό βεβαίως να λεχθεί ότι ο άνθρωπος που έχει ειρήνη προς τον Θεό είναι ειρηνικός και προς τους έξω. Όλους του αγαπά, κανένα δεν μισεί. Η εσωτερική ειρήνη είναι προϋπόθεση της εξωτερικής. Η εξωτερική όχι μόνο δεν επιτυγχάνεται χωρίς την εσωτερική, αλλά είναι αδιανόητη χωρίς την τελευταία. Η τραγωδία δε του ανθρώπου, έγκειται σ’ αυτό ακριβώς. Ενώ κήρυξε πόλεμο κατά του Θεού, επιζητεί εναγωνίως την ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων. Ενώ αδιαφορεί παντελώς για την εσωτερική ειρήνη, επιδιώκει την εξωτερική. Ξεριζώνει το δένδρο και περιμένει καρπούς, γκρεμίζει το σπίτι και περιμένει θαλπωρή, απομακρύνει τον ήλιο και θέλει το φως».
Αυτά τα διαφωτιστικά – μέρες που είναι – από τον π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, που αποτελεί αναμφισβήτητα μια σύγχρονη οσιακή μορφή.
Ι. Διόγνητος
