Ξέρεις, το πάλεψα πολύ. Με πάλεψα πολύ. Πάλεψα πολύ να ξεπεράσω τις ίδιες μου τις κόκκινες γραμμές και να μείνω δίπλα σου, παρότι το μόνο που εισέπραττα ήταν χλιαρά συναισθήματα.
Πάλεψα πολύ με τον εαυτό μου, τα όριά μου, τον εγωισμό μου αν θες. Πάλεψα να με πείσω πως είχες κάτι παραπάνω μέσα σου, πως με τον καιρό θα μαλάκωνες, θα έλιωναν οι πάγοι σου…
Βάφτισα φόβο την αδιαφορία σου, βάφτισα ανασφάλεια το λίγο σου, βάφτισα συστολή τις αμφιβολίες σου κι έμεινα εκεί να επιμένω και να υπομένω, έμεινα εκεί να προσπαθώ και να νιώθω για δυο, έμεινα εκεί να ακούω και να πιστεύω όλες τις δικαιολογίες που μου πετούσες κάθε φορά που έκανα να φύγω.
Σε κάθε βήμα μου μακριά απ’ το “μαζί’ μας, ήσουν εκεί να μου ζητάς χρόνο. Σε κάθε μικρή μου απομάκρυνση, ήσουν εκεί να μου ζητάς μια ακόμη ευκαιρία. Σε κάθε μου “τέλος”, ήσουν εκεί να εκλιπαρείς για μια καινούρια αρχή. Κι εγώ το πάλευα, με πάλευα. Με πάλευα μέχρι που με νίκησα.
Καμιά φορά η λογική νικάει το συναίσθημα. Καμιά φορά το μυαλό επαναστατεί ενάντια της καρδιάς. Καμιά φορά το “δεν αντέχω” υπερνικάει το “σε θέλω”.
Δεν επιστρέφουν πάντα οι άνθρωποι. Δεν επιστρέφουν αν δεν τους εκτιμάς, δεν τους προσέχεις και δεν τους υπολογίζεις. Δεν επιστρέφουν όταν δεν θέλεις πολύ, όταν δεν αποζητάς συνεχώς, όταν δεν νιώθεις. Κι ας νιώθουν.
Καμιά φορά φεύγουν οι άνθρωποι κι ας νιώθουν. Καμιά φορά αποχωρούν κι ας πονάνε. Καμιά φορά απομακρύνονται κι ας υποφέρουν, γιατί καμιά φορά το χώρια πονάει λιγότερο απ’ το μαζί… Κανείς δεν είναι δεδομένος μάτια μου κι αυτό είναι το μόνο δεδομένο.
psychologik-faros.blogspot.com
