Ποιος το περίμενε άξαφνα, παιδιά μου αγαπημένα
σαν αστραπή μες στην νυχτιά, αστέρια να γενείτε
μ’ ελπίδες και με όνειρα κεράκια αναμμένα
και στην αιωνιότητα ακέρια μαζί να ζείτε!
Σας είδαμε μες τη νυχτιά, κοπάδι περιστέρια
με ματωμένα τα φτερά, να τρέχ’τε τρομαγμένα.
Να ψάχνετε την μανούλα σας με πληγωμένα χέρια
με πορφυρά τα μάτια σας και δάκρυα ποτισμένα.
Θρηνώ για την αγιάτρευτη, την άταχτη φυγή σας
που ο θάνατος το σάβανο άπλωσ’ ανάμεσά σας.
Κι ο θρήνος μας, ανείπωτος στην στείρα απαντοχή μας,
σαν λυχναράκι που έσβησε η ελπίδα και η χαρά σας.
Τα βήματά σας αντηχούν μέσα στα βήματά μας
και στην καρδιά μας νιώθουμε το χτύπο της καρδιάς σας
Ακούμε τις φωνούλες σας και τα χαμόγελά σας
Μες στην ανείπωτη, βαριά και μαύρη συννεφιά μας.
Κι είν’ η καρδιά μας σκοτεινή, σα δίχως νερό πηγάδι
για κάτι το ανεπίστρεπτο, για πάντα που εχάθη
που κούφια κράζει, αντιλαλεί, σαν να ’ρχεται απ’ τον `Αδη.
ο γκρίζος θρήνος που ξεσπά απ’ της καρδιάς τα βάθη.
Ώ!, των λυγμών την ώρα αυτή, ραγίζουνε κι οι πέτρες.
Του πόνου το σήμαντρο χτυπά το πένθος στην Ελλάδα.
Κι ο αγέρας ξεσπά τον πόνο του με βόγγους και φοβέρες
μέσ’ στη βαριά τη συννεφιά τη μαύρη πορφυράδα.
Εσείς πληρώσατε ακριβά, τα λάθη αυτού του κόσμου.
Το αίμα σας το νιώθουμε που κλαίει κι ακόμα κλαίει
Κατάρα και άγρια ευχή να γίνει ο καημός σας.
Τι κρίμα αυτός ο θάνατος! Το αίμα τ’ ακούτε; κλαίει.
Δάσκαλος
Δ. Παπαγιαννόπουλος
01/03/2023
