Πέρασαν κιόλας σαράντα ημέρες από την εκδημία της Γερόντισσας της Ιεράς Μονής Αγίων Θεοδώρων Καλαμπάκας Ταβιθάς μοναχής, κατά κόσμον Μαρίας Πολίτσου.
Η Μαρία Πολίτσου γεννήθηκε στο Μέτσοβο το 1932. Αναγκάστηκε από πολύ τρυφερή ηλικία να ριχτεί στην βιοπάλη, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του προστάτη της οικογένειάς της, μητέρας και αδελφής. Και τούτο, διότι ο πατέρας της σκοτώθηκε κατά τα Δεκεμβριανά του 1944. Για να τα βγάλει πέρα κατέβηκε στα Τρίκαλα, όπου εργάστηκε σε διάφορα εργοστάσια. Αργότερα διορίστηκε στο Νοσοκομείο Τρικάλων ως αδελφή νοσοκόμα. Εκεί την ανακάλυψε ο πατριώτης της υπουργός Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας και την μετέθεσε στο Κέντρο Υγείας Μετσόβου.
Όμως δεν παρέμεινε για πολύ στην γενέτειρά της. Τα Τρίκαλα την κάλεσαν και πάλι, όπου έμελλε να ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της. Το 1966 ο τότε Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών Διονύσιος της πρότεινε να αναλάβει την διεύθυνση του Γηροκομείου της Μητροπόλεως, που ίδρυσε στα Μεγάλα Καλύβια. Αποδέχτηκε τη θέση αυτή, διότι εκτιμούσε και αγαπούσε πολύ τον Διονύσιο. Εκεί εργάστηκε με αυταπάρνηση και ευσυνειδησία μέχρι που συνταξιοδοτήθηκε το 1999. Αφού οργάνωσε το καινούργιο ίδρυμα κατά τον καλύτερο τρόπο αφιερώθηκε στην εύρυθμη λειτουργία του. Επί 33 χρόνια φρόντιζε με πολλή αγάπη όχι μόνο τους τροφίμους γέροντες, αλλά και κάθε άλλον που ζητούσε τις νοσηλευτικές της φροντίδες, και όχι μόνο. Περιποιούνταν τους γέροντες με μεγάλη επιμέλεια σα να ήταν δικοί της γονείς, και μάλιστα κάτω από αντίξοες συνθήκες τα πρώτα χρόνια.
Μετά την συνταξιοδότησή της αποφάσισε να ακολουθήσει τον μοναστικό βίο, όπως έκαναν και άλλες εργαζόμενες στο γηροκομείο, και να αφιερώσει τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής τους στον Θεό. Πράγματι, την 1η Νοεμβρίου 1999 με δύο άλλες αδελφές, την Χριστοφόρα και την Καλλινίκη, εγκαταστάθηκε στην κενή Ιερά Μονή Αγίων Θεοδώρων Καλαμπάκας.
Στο μοναστήρι ανοίχτηκε ένα άλλο πεδίο δράσης, πνευματικής ζωής και προσφοράς. Αρχικά, ως ηγουμένη κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες και ανακαίνισε τις κτιριακές εγκαταστάσεις, οι οποίες ουσιαστικά ήταν ερειπωμένες. Διέγνωσε έγκαιρα την ανάγκη ενός νέου μεγάλου ναού, διότι ο υπάρχων ήταν πολύ μικρός και δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της μονής, ιδίως στην πανήγυρη και στις μεγάλες γιορτές. Σε συνεργασία με τον Μητροπολίτη Σταγών και Μετεώρων Σεραφείμ προχώρησε στο κτίσιμο μεγάλου περικαλλούς ναού επ’ ονόματι των Αγίων Θεοδώρων, που αποτελεί κόσμημα για το μοναστήρι. Επίσης, έκτισε μια καινούργια πτέρυγα κελιών, ένα ευρύχωρο αρχονταρίκι, τραπεζαρία, εκθεσιακό χώρο και ένα μικρότερο αρχονταρίκι για καθημερινή χρήση. Υπ’ αυτή την έννοια μπορεί να θεωρηθεί δεύτερη κτητόρισσα του μοναστηριού.
Ακολούθως το ενδιαφέρον της επικεντρώθηκε στην οργάνωση της λειτουργικής και της εν γένει μοναστικής ζωής. Το μοναστήρι καθώς βρίσκεται πολύ κοντά τόσο στα Τρίκαλα όσο και στην Καλαμπάκα δεχόταν, και δέχεται, πολλούς προσκυνητές. Η προσφορά της, πνευματική και φιλανθρωπική, υπήρξε πολύ αξιόλογη και άγνωστη εν πολλοίς. Βοηθούσε ποικιλοτρόπως διαφόρους ανθρώπους, ιδιαίτερα χήρες και ορφανά και μοναχικά ηλικιωμένα άτομα, ακόμα και χωρίς να της ζητηθεί, με δική της πρωτοβουλία.
Η ζωή της γερόντισσας Ταβιθάς, τόσο στο γηροκομείο όσο και στο μοναστήρι, υπήρξε «πλήρης έργων αγαθών και ελεημοσυνών» μιμούμενη την Αγία Ταβιθά, της οποίας έφερε αξίως το όνομα. Τώρα, ως μέλος της θριαμβεύουσας εκκλησίας, προσεύχεται από ψηλά για το μοναστήρι και για όλους εμάς. Την ευχή της να έχουμε.
Κωνσταντίνος Δ. Ρίζος
