Του Κων/νου Β. Παυλάκου,
π. Σχολικού Συμβούλου Φιλολόγων
Οι κύριοι Γκόγκος και Σταμόπουλος με δημοσίευμά τους (Πρωινός Λόγος, 24-12-23) ζητούν από τον κ. Νημά να αναθεωρήσει τις απόψεις του σχετικά με τα γεγονότα που συνέβησαν στα Τρίκαλα την 2α Φεβρουαρίου 1925.
Για τα γεγονότα που συνέβησαν τότε η αναγνώριση ως τοπικής επετείου με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Τρικκαίων (Ιούνιος 2010, επί Δημαρχίας κ. Ταμήλου) δεν σημαίνει ότι εδράζεται και σε αντικειμενική ιστορική βάση.
Το Δημοτικό Συμβούλιο έλαβε τότε μια απόφαση ως αποτέλεσμα ενδοτικότητας στις απαιτήσεις επιτροπής υπό τον κ. Γκόγκο και κ. Σταμόπουλο και όχι ως αποτέλεσμα επιστημονικού ιστορικού συνεδρίου. Τα συμπεράσματα του κ. Νημά, τα σχετικά με το συζητούμενο θέμα, στηρίζονται σε σφαιρική αναδίφηση πηγών της εποχής (εφημερίδες, αποφάσεις επαγγελματικών σωματείων, αποφάσεις δικαστηρίων κτλ.)
Παράλληλες ανιστόρητες αποφάσεις ελήφθησαν από το Δημοτικό Συμβούλιο, μετά το 1981, περί εξοβελίσεως του ονόματος «Βασιλέως Κωνσταντίνου» από την ομώνυμη οδό της πόλεώς μας. Εξοβέλισε, δηλαδή, το τότε Δημοτικό Συμβούλιο το όνομα εκείνου που ως αρχιστράτηγος των δύο Βαλκανικών Πολέμων 1912-1913 (του Α΄ εναντίον της Τουρκίας και του Β΄ εναντίον της Βουλγαρίας) απελευθέρωσε τη μισή Ελλάδα [Μακεδονία, Ήπειρο, Νησιά του Βορείου Αιγαίου, Νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, την Κρήτη]. Ενώ Δημοτικά Συμβούλια μεγάλων πόλεων της πατρίδας μας (Αθηνών, Πάτρας κτλ.) διετήρησαν και διατηρούν τα ονόματα βασιλέων, βασιλισσών και πριγκηπισσών, όπως «Βασιλέως Κωνσταντίνου», «Βασιλέως Γεωργίου», «Βασιλίσσης Όλγας», «Βασιλίσσης Σοφίας», «Λεωφόρος Αλεξάνδρας». Ακόμη και ολόκληρη πόλη πήρε το όνομα της από τον βασιλιά Αλέξανδρο (1917-1920), δευτερότοκο γιο του στρατηλάτη Κωνσταντίνου, η Αλεξανδρούπολη, αποβάλλοντας το έως τότε (1920) τουρκικό Δεδέαγατς (= Δέντρο του Καλόγηρου).
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΣΤΟ ΠΕΔΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ
Η απόφαση, λοιπόν, του Δημοτικού Συμβουλίου το 2010 δεν αποτελεί και θέσφατο. Εμπίπτει μάλιστα και στα δίχτυα της εξής ΑΝΤΙΦΑΣΕΩΣ: Πώς είναι δυνατόν να τιμάς επετειακά τα γεγονότα της 2ας Φεβρ. 1925 και παράλληλα να διατηρείς το όνομα επί κεντρικής οδού που φέρει το όνομα Κονδύλη; του καθ’ ύλην αρμοδίου πολιτικού προϊσταμένου του φέροντος την (πολιτική) ευθύνη για τα γεγονότα, όταν εκείνος, (ο Κονδύλης) ήταν τότε Υπουργός Εσωτερικών και ΕΝΝΟΜΟΥ ΤΑΞΕΩΣ (κυβέρνηση του Βενιζελογενούς Ανδρέα Μιχαλακόπουλου);
Και η αντίφαση θα αρθεί, εάν συμβεί ένα από τα δύο: Ή η Δημοτική Αρχή θα παύσει να οργανώνει υπό την αιγίδα της την εκδήλωση για τα γεγονότα. Ή θα αφαιρέσει από την οδό που φέρει το όνομα Κονδύλη, επί υπουργίας του οποίου έλαβαν χώρα τα γεγονότα της 2ας Φεβρ. 1925. Και τα δυο δεν μπορούν να ισχύουν.
Όσον αφορά τον κ. Νημά ορθώς ετεκμηρίωσε τις απόψεις του για τα εν λόγω γεγονότα, αναδιφώντας ποικίλες πηγές της εποχής εκείνης και δεν χρειάζεται να αναιρέσει τίποτε. Οφείλει, όμως, να αναθεωρήσει τη στάση του ως προς το πρότυπο-ίνδαλμα που από τα νεανικά του χρόνια είχε για τον Κονδύλη. Από ιστορικά στοιχεία που ανέκυψαν κυρίως μετά το 2014 (τα έχω δημοσιεύσει δύο φορές στο πρόσφατο παρελθόν) τεκμηριώνεται η εδραία θέση ότι ο Κονδύλης, μετά την εκλογική ήττα του Βενιζέλου την 1η Νοεμ. 1920, και μέχρι το τέλος της Μικρασιατικής Εκστρατείας (τέλος Αυγούστου 1922), δηλαδή επί δύο σχεδόν χρόνια (για την ακρίβεια 22 μήνες) ο Κονδύλης και λιποτάκτης υπήρξε και, το τρις χειρότερο, συνεργάτης των Κεμαλικών!, ενώ διαρκούσε ο Μικρασιατικός Πόλεμος.
Όταν ανακύπτουν νέα στοιχεία, όπως από Αρχεία που δημοσιεύονται μετά την παρέλευση κάποιων χρόνων, αξιολογούμε και διαφορετικά κάποια πρόσωπα. Έτσι συνέβη στις μέρες μας και για τον Ελευθ. Βενιζέλο, τον αποκαλούμενο «Εθνάρχη». Τα Αρχεία των Άγγλων και των Γάλλων που προσφάτως δημοσιεύτηκαν απέδειξαν ότι ο Βενιζέλος για να εμπλέξει την Ελλάδα στον Α΄ Παγκ. Πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ (ενώ ο βασιλεύς Κων/νος ήταν υπέρ της ουδετερότητος) λαδώθηκε από τους Αγγλο-Γάλλους με το ποσό των 1.407.000 λίρες Αγγλίας! που ευχαρίστως αποδέχτηκε. [Παναγιώτης Λιάκος: Η Αλήθεια για τον Βενιζέλο, ΑΜΜΩΝ ΕΚΔΟΤΙΚΗ, 2023].
