Στον ρου των Παλιών Πραγμάτων, αλλάξτε ονόματα και τοποθεσίες
(Αρχείο Τρικαλινού Τύπου – Χρονογράφημα του Βάιου Φασούλα 1999)
Ησυχία! Καλοκαιρινή ησυχία και πολιτική κινητικότητα. «Ησυχία» έχουμε και στο Κόσοβο απ’ τον καιρό που γύρισε η… ειρήνη και τα ΜΜΕ. αγιάζουν τα γένια τους, διευρύνουν τις προπαγάνδες τους και καθηλώνουν τους λαούς. Πολλά έχουμε να θυμούμαστε αλλά ακόμα δε μάθαμε τη διδαχή τους. Αυτές τις μέρες συγκεντρώθηκαν γύρω απ’ το αεροπορικό δυστύχημα, μέρες τώρα, του νέου ανθρώπου Τζόν Κένεντι. Ώρα καλή στην ψυχή του, δεν έχουμε τίποτα με τον άνθρωπο κι ούτε μας έδωσε κάποιο δικαίωμα να ασχοληθούμε μαζί του. Έχουμε όμως με τα ΜΜΕ.
Λίγα πράγματα μας έδειξαν με το θάνατο των εφτά Ελλήνων στρατιωτών μας στο τροχαίο προ λίγες βδομάδες. Λίγα πράγματα μας έδειξαν και για τους άτυχους Έλληνες πιλότους μας. Λίγα πράγματα μας έδειξαν και για τους άτυχους πυροσβέστες μας. Και άλλα πολλά που πέρασαν απαρατήρητα. Δεν είχαν τάχα αυτοί οι άνθρωποι να μας δείξουν τίποτα απ’ τη ζωή τους που ζήσανε στο δικό τους και δικό μας τόπο και κόσμο; Ποιος παρηγορεί τις μανάδες που θρηνούν; Και σε τι εξυπηρετεί τόσο μεγάλη προβολή του μακαρίτη αμερικανού συνανθρώπου μας, που έχει γίνει σήριαλ, που εξαντλείται το δελτίο ειδήσεων και τρώει το δικό μας μυαλό; Τέλος πάντων.
Πολιτικοί εμπαιγμοί και ιδεολογικές παρακάμψεις. Οι Τούρκοι, η Κύπρος, το Κόσοβο, τα Βαλκάνια, η Ελλάδα, οι Έλληνες και οι νέοι μας στην ημερήσια διάταξη, ενώ η ελληνική παιδεία αποδίδει… καρπούς και ο πρωθυπουργός της Ελλάδας ανασκουμπώνεται. Κι όπως το καλοκαίρι έχει να παρουσιάσει τις δικές του θερμοκρασίες, οι περισσότεροι άνθρωποι φροντίζουν να εκτονώσουν το επιφορτισμένο εφήμερο με τις διακοπές τους αναζητώντας τη δροσιά του. Άλλοι καταφεύγουν στα βουνά, άλλοι στις θάλασσες, οι ξενιτεμένοι στην πατρίδα τους και άλλοι μένουν κολλημένοι στα σπίτια τους. Κολλημένοι θα μείνουν φέτος και οι πολιτικοί μας προκειμένου να οργανώσουν την ελληνική πολιτεία και κοινωνία και να τη δώσουν ώθηση προς τα μπρος για να συναντηθούν κάπου στον κοντινό ορίζοντα με το νέο αιώνα.
Τα μηνύματα της εποχής μας επιβάλλουν κάποιες… στερήσεις που κάποιοι πρέπει να τις υποστούν, αφού τόσο η ποιότητα ζωής του πολίτη πρέπει επιτέλους να φτιάξει όσο και η πορεία της νέας γενιάς πρέπει να στηριχτεί σε γερά ποδάρια, λογικό είναι οι υπεύθυνοι της πολιτείας να στερηθούν τις διακοπές τους, να γίνουν οι αμαξάδες και να τραβήξουν το κολλημένο κάρο απ’ τις λάσπες τους.
Η συνοδεία από μουσική επένδυση προς τον Έλληνα πρωθυπουργό μας, θύμισε ιπποτικές εποχές, κάτι με παλιούς σταυροφόρους που ξεκινούσαν σίγουροι για τη νίκη τους, έτσι και ο κ. Σημίτης κρατώντας στα χέρια του σαν ευαγγέλια τα οράματα της νέας γενιάς «της Ελλάδας κάτω των τριάντα», της «Ελλάδας του αύριο» χάραξε νέα πορεία για τους νέους, στις 23.07.99 στο Πνύκα. Δεν μπορέσαμε να πληροφορηθούμε πολλά πράγματα λόγο απόστασης και ποικίλων επίκαιρων θεμάτων,(αναφερθήκαμε στα ενδιαφέροντα των ΜΜΕ)αλλά θα ευχηθούμε στον Έλληνα πρωθυπουργό να έχει επιτυχίες. Έπρεπε να πάρει τέτοιες πρωτοβουλίες για να μπορέσει άλλωστε να σταθεί στα πόδια του που οι ευρωεκλογές τα έχουνε λυγίσει. Ωστόσο πάλι του ευχόμαστε να το πετύχει. Το εννοούμε και περιμένουμε να πέσουν επιτέλους οι κουρτίνες όλων των θεάτρων και να δούμε τους θύτες.
Λοιπόν για τους μεσήλικους και τους πιο παλιούς, σίγουρα το καλοκαίρι θα τους θυμίζει πολλά πράγματα απ’ την παλιά εποχή της πόλης και του χωριού κι εμείς ένεκα ότι ανήκουμε σ’ αυτούς, θα αντιπαραθέσουμε στη σημερινή ερημιά και στην προσπάθεια που γίνεται, την παλιά ζωντάνια θυμίζοντας παν απ’ όλα την εγκατάλειψη των χωριών μας που έγινε κατάρα και σε λίγο καιρό, εάν και εφόσον ο πρωθυπουργός μείνει στα λόγια, θα κατοικηθούν, ένας Θεός ξέρει πότε, πώς και από ποιους.
Για πολλούς από μας η νοσταλγία, αχαλίνωτη απ’ τα σημερινά δρώμενα της ματεριαλιστικής κοινωνίας μας, απείθαρχη, αυτόνομη και ασυμβίβαστη απ’ τα εφήμερα τεχνοκρατικά ερείσματα, ταξιδεύει στα πέρα και στα δώθε αναζητώντας κάποιες γωνιές να σταθεί κι εκεί να αναζωογονηθεί και να συνδέσει τα παλιά με τα καινούρια.
Να βρεθεί δίπλα από ένα αχνισμένο ασφαλτοστρωμένο δρόμο, ποτισμένο απ’ τις κινητές δεξαμενές του Δήμου σ’ ένα καφενείο να πίνει μια λεμονάδα ή έναν καφέ και να βλέπει την αύρα του ασφαλτόδρομου να λιώνει στην αποπνιχτική ανάπνα του λίβα. Να ακούει τις καραμούζες των αμαξών, τα κουδουνίσματα και χλιμιντρίσματα των αλόγων, άλλοτε να ακούει και κάνα κλαρίνο όταν ένας γάμος αγκαζάριζε τις μετρημένες άμαξες της πόλης μας ή ακόμα όταν κάποιοι μερακλήδες έκαναν τις καντάδες τους στις αγαπημένες τους. Να βρεθεί στα χωριά, ένα κοντά απ’ τ’ άλλο και να σφύζουν απ’ τα πανηγύρια, με τους μερακλωμένους λαλητάδες, που με τα τραγούδια τους κράτησαν το γένος στη ζωή, διατήρησαν τα ήθη, τα έθιμα και την παράδοση, ενώ οι όμορφες λυγερές βλαχοπούλες τραγουδούσαν την άρνηση να εγκαταλείψουν τα χωριά τους και έλεγαν:
«Μάνα μου σε παρακαλώ στους κάμπους μη με δώσεις,
στου λίβα την καυτή πνοή που καίει τα φυλλοκάρδια
που δε φυσά χλωρό κλαρί κι είναι σαν πεθαμένα,
ξερακαμπίλα, κουρνιαχτός σ’ ούλα τα κατωχώρια.
Εκεί που δεν λαλεί πουλί, άνοιξη δεν φουντώνει,
μήτε ελάτια στέκονται, θάμνοι και πλατανίδια,
κι ούτε χαράδρες τραγουδούν σα σμίγουν με το ρέμα,
μήτε τσακάλια ακούγονται μήτ’ ουρλιαχτά των λύκων.
Αηδόνια δεν λαλίζουνε, πέρδικες και τρυγόνες,
κι ούτε του κούκου η φωνή που ’ναι ένα παρακάλι,
πουρνάρια και βελανιδιές που βόσκουνε τα γίδια,
θυμάρι και αμάραντος, δυόσμος και ανεμώνα.
Μάνα σ’ αυτή την ομορφιά έταξα την καρδιά μου,
κοντά στα λάϊα μου αρνιά, στα γίδια που δίνουν τη ζωή μου
στο λεβεντόπαιδο βοσκό που όλο με τραγουδά,
και μέσα στις αστροφεγγιές μιλάμε για τ’ εμάς.
Είναι βαρύς μάνα και ωχρός ο κίτρινος ο κάμπος,
το πηγαδίσιο του νερό λάσπη μυρίζει και θολό,
κάλιο το’ χω μανούλα μου τον κόσμο να αρνηθώ,
παρά στο κάμπο το βραστό, νύφη του να γενώ…
(Απόσπασμα απ’ το «Σταυροδρόμι της γειτονιάς»).
Και να, γυρίζουμε πάλι στα γκριζοποιημένα εφήμερα με τραυματίες πρωταγωνιστές τους νέους του σήμερα όπου η κυβέρνηση δείχνει να συνειδητοποιεί την τραγωδία τους και υπόσχεται πως θα τους στηρίξει. Αν και θα έπρεπε να άρχιζε κάπως αλλιώς ο πρωθυπουργός κ. Σημίτης ξεκινώντας με ξηλώματα κατεστημένων για τα οποία γίνεται, χρόνια τώρα, μεγάλος λόγος, αλλά εν πάση περιπτώσει κι έτσι μπορούν να γίνουν κάποια βήματα. Θα λέγαμε ωστόσο ότι το βάρος θα πρέπει να το ρίξει στην αγροτική περιοχή ξεκινώντας με δυνατά και αληθινά τεκμήρια έτσι ώστε να μπορούν να κρατήσουν τα εναπομείναντα!!! αγροτικά νιάτα και μάλιστα με τέτοια οράματα που σταδιακά να μπορούν να εγκαταλείψουν τους «παραδείσους»των πόλεων και να επιστρέψουν στις ρίζες τους. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να μετριάσουμε την κατάρα της φυγής, μόνο έτσι θα φαρμακώνονται λιγότερα παιδιά, θα περιοριστή η εγκληματικότητα και η ανεργία, μόνο έτσι θα υποχωρήσει ο ρατσισμός και παν απ’ όλα κ. πρωθυπουργέ, δεν είναι μόνο η ερημιά που μεγαλώνει επικίνδυνα, είναι ότι θα χαθούν όλες οι αξίες της παράδοσης, τα ήθη, τα έθιμα του λαού και της φυλής μας εάν η αδιαφορία για τη ζωή των αγροτικών περιοχών δεν πάψει αμέσως. Οι ενέσεις μόνο βοηθούν ή παρατείνουν το θάνατο.
Γερμανία, Φύρτη Ιούλης 23 1999
