Τὴν Παναγία τὴν εἶχε σὰν μάνα του (ὁ Ἅγιος Παΐσιος). Τὴν ἔνιωθε δική του μητέρα καὶ ὄχι σπάνια, μὲ ἁπλότητα μικροῦ παιδιοῦ τῆς ζητοῦσε νὰ στηρίξει ἐπισκέπτες καὶ προσκυνητές.
Δὲν εἶχε περάσει πολὺς καιρὸς ἀπὸ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ καὶ συνέβη στὸν Γέροντα Παΐσιο ἕνα ἀκόμη θαυμαστὸ καὶ θεῖο γεγονός, τὴν ὥρα ποὺ στὸ μικρὸ ἐκκλησάκι τῆς καλύβης του διάβαζε ὁ διάκονος τὸ Τροπάριο «Μαρία, Μῆτερ Θεοῦ,τῆς εὐωδίας τὸ σεπτὸν σκήνωμα».
Ἦταν παραμονὴ τῆς ἑορτῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ μαζί του ἦταν τότε ὁ διάκονος καὶ νῦν Μητροπολίτης Λεμεσοῦ κ. Ἀθανάσιος, ἕνας σπουδαῖος κληρικὸς μὲ σημαντικὴ καὶ ἀξιέπαινη ποιμαντορικὴ καὶ φιλανθρωπικὴ δράση.
Ἔκαναν μαζὶ ἀγρυπνία καὶ τὸ πρωὶ θὰ ἐρχόταν παπὰς γιὰ τὴ Θεία Λειτουργία ἀπὸ τὴ Μονὴ Σταυρονικήτα. Ὁ Γέροντας στεκόταν δίπλα στὸν διάκο καὶ ἔκανε συνεχῶς ἐδαφιαῖες μετάνοιες σὲ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς Ἀκολουθίας τῆς Μεταλήψεως.
Ἦταν μία παρά, περασμένα μεσάνυχτα καὶ ὁ διάκος καθόταν στὸ μοναδικὸ στασίδι ποὺ ὑπῆρχε, κρατώντας ἕνα κερὶ γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ διαβάζει τὴ Θεία Μετάληψη.
Τότε μέσα στὸ ἐκκλησάκι ἀκούστηκε ἕνας ἁπαλὸς θόρυβος σὰν αὔρα θαλασσινὴ σὲ παραδεισένιο τοπίο. Τὴν ἴδια στιγμὴ τὸ σχεδὸν σκοτεινὸ ἐκκλησάκι ποὺ φωτιζόταν μόνο ἀπὸ τὰ καντήλια καὶ τὰ κεριά, φωτίστηκε μὲ οὐράνιο φῶς ποὺ ἔμοιαζε σὰν προβολέας μὲ λευκὸ φῶς.
Ταυτόχρονα τό καντήλι τῆς Παναγίας ἄρχισε νὰ πηγαινοέρχεται σὰν ἐκκρεμές, ἐνῶ τὰ ὑπόλοιπα καντήλια παρέμεναν ἀκίνητα. Ἔκπληκτος ὁ διάκος παρατηροῦσε τὸ ὑπερφυσικὸ γεγονός.
Τότε στράφηκε μὲ ἀπορία καὶ δέος μαζὶ στὸν π. Παΐσιο ποὺ τοῦ ἔκανε νόημα νὰ σωπάσει. Ἀμήχανος ἀπ’ ὅσα συνέβαιναν στὸ ἐκκλησάκι, ὅπου ἐπικρατοῦσε οὐράνια γαλήνη, μετὰ ἀπὸ λίγο συνέχισε ἀπὸ μόνος του νὰ διαβάζει τὴν Ἀκολουθία, ἐνῶ μιὰ ἀνατριχίλα διαπερνοῦσε τὸ κορμί του.
Ὁ Γέροντας εἶχε τὰ χέρια του σταυρωμένα στὸ στῆθος. Ἦταν σκυφτὸς μὲ τὸ κεφάλι του νὰ ἀκουμπάει στὸ δάπεδο.
Τὸ θεϊκὸ αὐτὸ γεγονὸς κράτησε περίπου μία ὥρα. Εἶχε χαθεῖ ἡ αἴσθηση τοῦ χρόνου, ὅταν στὸ σημεῖο ποὺ ὁ διάκος ἔφτασε στὴν εὐχή, «ἀπὸ ρυπαρῶν χειλέων…» σιγὰ σιγὰ ἔσβησε τὸ δυνατὸ φῶς καὶ σταμάτησε νὰ κουνιέται τὸ καντήλι τῆς Παναγίας.
Λίγο ἀργότερα, ὅταν ἐπέστρεψαν οἱ δυό τους στὸν κύριο χῶρο τῆς καλύβης, ρώτησε ὁ διάκος τὸν π. Παΐσιο:
– «Γέροντα, τί ἦταν αὐτὸ τὸ πράγμα;»
– «Ποιὸ πράγμα;»
– «Τὸ καντήλι. Πῶς κουνιόταν τὸ καντήλι τόση ὥρα;»
– «Τί εἶδες;»
– «Κουνιόταν τὸ καντήλι τῆς Παναγίας δεξιὰ – ἀριστερά».
– «Μόνο αὐτὸ εἶδες;»
– «Καὶ φῶς …ἄπλετο φῶς!
– «Ἄλλο;»
– «Δὲν εἶδα τίποτε ἄλλο».
– «Τίποτε δὲν ἦταν…Δὲν ξέρεις ὅτι στὸ Ἅγιο Ὄρος ἡ Παναγία περνάει κάθε βράδυ ἀπὸ τὰ Μοναστήρια καὶ τὰ Κελιὰ καὶ βλέπει τί κάνουν οἱ μοναχοί; Πέρασε καὶ ἀπὸ ἐδῶ, εἶδε δυὸ παλαβοὺς ποὺ διάβαζαν καὶ κούνησε τὸ καντήλι νὰ τοὺς χαιρετήσει!»…
Ὁ Γέροντας βίωνε συχνὰ θαυμαστὰ γεγονότα ποὺ ὅπως ἔλεγε, τονώνουν τὴν πίστη, θερμαίνουν τὴν ψυχὴ καὶ φουντώνουν τὴν ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὰ θεῖα.
Βγαίνει ὁ Χριστιανὸς ἀπὸ τὰ πεζά, τὰ φθαρτὰ καὶ βιώνει οὐράνιες καταστάσεις. Εἶναι γεγονός, ὅτι ὁ Γέροντας δὲν ὑπολόγιζε καθόλου τὸν ἑαυτό του. Τὸν εἶχε γιὰ πέταμα, λόγω τῆς ταπείνωσής του.
Ὅλη του ἡ μέριμνα ἦταν νὰ ἀναπαύσει, νὰ στηρίξει, νὰ διακονήσει, νὰ θεραπεύσει τοὺς ἄλλους.
Μιλτιάδης Βιτάλης ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Μυστικοὶ Ἀσκητικοὶ Ἀγῶνες τοῦ ἁγ. Παϊσίου»
