Δρ. Θεόδωρος Κ. Γκαλέας
Ο Χέρμπερτ Τζορτζ Γουέλς (Herbert George Wells, 21 Σεπτεμβρίου 1866 – 13 Αυγούστου 1946), συνήθως γνωστός ως Χ.Τζ. Γουέλς, ήταν Άγγλος συγγραφέας, γνωστός κυρίως για τα έργα του στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας. Ο Γουέλς, μαζί με τον Ιούλιο Βερν, αναφέρεται μερικές φορές ως ο “Πατέρας της Επιστημονικής Φαντασίας” The Time Machine (Η Μηχανή του Χρόνου) 1895, —μτφ. Άρης Σφακιανάκης (εκδ. “Γράμματα”), The Island of Doctor Moreau (Το νησί του δόκτορα Μορώ) 1896, The Wheels of Chance (Οι τροχοί της ευκαιρίας) 1896, The Invisible Man (Ο αόρατος άνθρωπος) 1897, The War of the Worlds (Ο πόλεμος των Κόσμων) 1898 και άλλα πολλά έργα του είναι πασίγνωστα στο αναγνωστικό κοινό.
Ένα από τα σπουδαία έργα του, που διαβάστηκε από εκατομμύρια ανθρώπους, είναι και το συναρπαστικό μυθιστόρημα της Σύντομης Παγκόσμιας Ιστορίας.
Ο Γουέλς ήταν ένας άθεος. Παρά το γεγονός αυτό δεν αποφεύγει να γράψει με σαφήνεια για την ιστορικότητα του Ιησού, την παρουσία του στη γη, την προσωπικότητά του. Τη στιγμή που πολλοί χριστιανοί αμφιταλαντεύονται, όταν ακούνε διάφορους σοφούς να λένε ότι ο Ιησούς ήταν μυθικό πρόσωπο, δεν υπήρξε ποτέ και ότι είναι προϊόν φαντασίας, ο Γουέλς, χωρίς να χρησιμοποιεί τις λέξεις «ίσως, μπορεί, πιθανόν», μιλάει για τον άνθρωπο Ιησού. Δεν προχωράει παραπέρα, να μιλήσει για θεότητα του Ιησού, γιατί είναι ορθολογιστής. Ωστόσο, είναι σημαντικό ότι δεν διακατέχεται από αθεϊστικό φανατισμό, ώστε να αποσιωπήσει την αλήθεια της ύπαρξης του Ιησού στη γη. Η ιστορική αναφορά για τον Ιησού αποτελεί ένα ιστορικό ντοκουμέντο για όσα συνέβησαν εκείνα τα χρόνια.
Πλησιάζοντας στα Άγια Χριστούγεννα, σας μεταφέρω ένα μέρος από το κεφάλαιο 37, του ιστορικού βιβλίου αυτού, με υπότιτλο Η Διδασκαλία του Ιησού. Γράφει ο Χ. Τζ, Γουέλς με την ειλικρίνεια και την απλότητα ενός πολυτάλαντου συγγραφέα, που πραγματικά ήταν: «Όταν ο Αύγουστος Τιβέριος Καίσαρ κυβερνούσε στη Ρώμη, γεννήθηκε στην Ιουδαία ο Ιησούς Χριστός, ο ιδρυτής μιας νέας θρησκείας. Είναι, ωστόσο, προτιμότερο να διαστείλουμε εδώ την Ιστορία από τη Θεολογία. Ένα μεγάλο μέρος του χριστιανικού κόσμου πιστεύει ότι ο Ιησούς υπήρξε η ενσάρκωση του Θεού πάνω στη Γη, για τον οποίο πρώτοι οι Εβραίοι είχαν μιλήσει. Ο ιστορικός, αν θέλει να παραμείνει ιστορικός, δεν μπορεί να αποδεχθεί ούτε να αρνηθεί την ερμηνεία αυτή. Ο Ιησούς εμφανίστηκε με ανθρώπινη υπόσταση και για το λόγο αυτό σαν ανθρώπινη πρέπει να δει ο ιστορικός την προσωπικότητά του.
Εμφανίστηκε στην Ιουδαία, όταν αυτοκράτορας στη Ρώμη ήταν ο Τιβέριος. Το κήρυγμά του έμοιαζε με τον τρόπο κηρύγματος των Εβραίων προφητών που είχαν προηγηθεί. Όταν άρχισε να κηρύττει ήταν τριάντα χρονών. Για την προηγούμενη ζωή του έχουμε βαθειά άγνοια. Οι μόνες άμεσες πηγές πληροφοριών για τη ζωή και τη διδασκαλία του Ιησού είναι τα τέσσερα Ευαγγέλια. Και τα τέσσερα μας δίνουν σύμφωνη εικόνα μιας συγκεκριμένης προσωπικότητας. Υποχρεώνεται κανείς να πει: εδώ υπάρχει ένας άνθρωπος που δεν είναι δυνατό να εφευρέθηκε. …..Ο Ιησούς ήταν φτωχός δάσκαλος που γύριζε εδώ και κει στην ηλιοκαμένη και γεμάτη σκόνη χώρα της Ιουδαίας, συντηρούμενος με τυχαίες προσφορές γευμάτων. ….Αν απογυμνώσουμε την παράδοση, τότε εκείνο που θα μείνει είναι ένα ον πολύ ανθρώπινο, που έχει πολύ ζήλο και πάθος και που δεν αργεί να οργιστεί. Δίδασκε ένα νέο, απλό και βαθύ δόγμα: την καθολική αγάπη του Θεού-Πατέρα και την έλευση της Βασιλείας των Ουρανών. Ο Ιησούς ήταν ολοφάνερο πρόσωπο ─ για να μεταχειριστούμε μια κοινή φράση ─ με ισχυρή μαγνητική επιβολή. Προσέλκυε οπαδούς και τους γέμιζε με αγάπη και θάρρος. Η παρουσία του δυνάμωνε και θεράπευε τους αδύνατους και τους πάσχοντες. ….Στο τέλος έφθασε στην Ιερουσαλήμ και κει κατηγορήθηκε ότι αποπειράθηκε να εγκαθιδρύσει στην Ιουδαία ένα παράδοξο βασίλειο. Δικάστηκε με την κατηγορία αυτή και σταυρώθηκε με δύο ληστές. Πολύ πριν εκπνεύσουν οι δύο ληστές το μαρτύριο του Ιησού είχε τελειώσει.
Το δόγμα της Βασιλείας των Ουρανών, που αποτελεί τον κορμό της διδασκαλίας του Ιησού, είναι ασφαλώς ένα από τα επαναστατικότερα δόγματα που συντάραξαν και άλλαξαν τόσο πολύ την ανθρώπινη σκέψη. Δεν είναι καθόλου περίεργο που ο κόσμος της εποχής εκείνης στάθηκε ανίκανος να συλλάβει ολόκληρο το μήνυμά του και οπισθοχώρησε έντρομος, όταν μισοαντιλήφθηκε τη φοβερή απειλή που έκλεινε για τις καθιερωμένες συνήθειες και τους θεσμούς. Γιατί το δόγμα της Βασιλείας των Ουρανών, με τον τρόπο που ο Ιησούς μίλησε για αυτό, είναι μια τολμηρή και ασυμβίβαστη απαίτηση για μια ολοκληρωτική αλλαγή και κάθαρση της ζωής της πάσχουσας ανθρωπότητας· μια ριζική εξωτερική και εσωτερική κάθαρση. Στα Ευαγγέλια, θα βρει ο αναγνώστης ότι διασώθηκε από τη συγκλονιστική αυτή διδασκαλία. Εδώ θα ασχοληθούμε μόνο με τη δόνηση που προκάλεσε στις καθιερωμένες ιδέες. Οι Ιουδαίοι ήταν πεπεισμένοι ότι ο Θεός, ο ένας θεός που ανήκε σε όλο τον κόσμο, ήταν Θεός δίκαιος. Ταυτόχρονα όμως τον έβλεπαν σαν εμπορευόμενο Θεό που είχε κλείσει μια συμφωνία με τον πατέρα τους Αβραάμ πολύ συμφέρουσα γι’ αυτούς· ότι τελικά θα επικρατούσαν σε όλη τη Γη. Με τρόμο και αγανάκτηση άκουσαν τον Ιησού να σαρώνει με το κήρυγμά του τα αγαπημένα τους χρεόγραφα. Ο Θεός δεν είναι έμπορος, δίδασκε ο Ιησούς. Εκλεκτοί και ευνοούμενοι λαοί δεν υπάρχουν στη Βασιλεία των Ουρανών. Ο Θεός είναι ο στοργικός πατέρας ολόκληρης της ζωής και δεν μπορεί να έχει προτιμήσεις, όπως ο Ήλιος που φωτίζει ολάκερη τη Γη. Όλοι οι άνθρωποι είναι αδέλφια και οι αμαρτωλοί είναι τα αγαπημένα τέκνα του θεϊκού πατέρα. Στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη ο Ιησούς επιτιμά τη φυσική τάση των ανθρώπων να θριαμβολογούν για το δικό τους λαό και να υποτιμούν τις αρετές άλλων φυλών. Στην παραβολή των γεωργών απέρριψε την επίμονη αξίωση των Ιουδαίων ότι είχαν ιδιαίτερα δικαιώματα στη Βασιλεία του Θεού. Όλους όσους δίδασκε, ο Ιησούς, τους μεταχειρίζεται με τον ίδιο τρόπο. Δεν υπάρχουν διακρίσεις εκεί, γιατί απροσμέτρητη είναι η αγαθότητά του. Από όλους όμως, όπως καταμαρτυρεί η παραβολή του κρυμμένου ταλάντου και το επεισόδιο του οβολού της χήρας, απαιτεί μια ύψιστη προσπάθεια. Δεν υπάρχουν προνόμια, εκπτώσεις και υπεκφυγές στη Βασιλεία των Ουρανών.
Δεν είναι μόνο ο έντονος φυλετικός πατριωτισμός των Ιουδαίων που καυτηρίασε ο Ιησούς. Οι Εβραίοι ήταν λαός πολύ αφοσιωμένος στην οικογένεια, και το κήρυγμά του μπορούσε να σαρώσει όλα τα στενά και περιορισμένα οικογενειακά αισθήματα μέσα στη μεγάλη πλημμύρα της αγάπης του Θεού. Ολόκληρη τη Βασιλεία των Ουρανών θα την αποτελούσε η οικογένεια των πιστών.
….Ο Ιησούς κατέστησε ολοφάνερο, ότι με τη διδασκαλία του καταδίκαζε όλες τις διαβαθμίσεις του οικονομικού συστήματος, τον ιδιωτικό πλούτο και τα προσωπικά πλεονεκτήματα. Όλοι οι άνθρωποι, δίδασκε ο Ιησούς, και όλα τα αγαθά τους ανήκουν στο Βασίλειο του Θεού. Η ενάρετη ζωή για τους ανθρώπους, μόνο η ενάρετη ζωή, είναι η υπηρεσία στη θέληση του Θεού με όλα ότι έχουμε και με ότι είμαστε. Κατήγγειλε πολλές φορές τα ατομικά πλούτη και κάθε είδους προνομιακή ιδιωτική ζωή. …..Έλεγε, και αυτό είναι αλήθεια, ότι η βασιλεία του δεν ανήκει στον κόσμο αυτό, ότι βρίσκεται στις καρδιές των ανθρώπων και όχι στο θρόνο της εγκόσμιας εξουσίας. Αλλά είναι το ίδιο φανερό, ότι στο βαθμό που η βασιλεία του θα θρονιαζόταν στις καρδιές των ανθρώπων, στον ίδιο βαθμό θα ανατρεπόταν και θα αποκτούσε νέα μορφή ο εξωτερικός κόσμος. Όσο τυφλοί και κωφοί και αν υπήρξαν οι ακροατές του Ιησού, σε πολλά από τα κηρύγματά του και τα νοήματά του, είναι ολοφάνερο ότι ένιωσαν την απόφασή του να φέρει μια επανάσταση στον κόσμο. Όλος ο τόνος της έντασης στο κήρυγμα του Ιησού και τα περιστατικά της δίκης και της θανάτωσης δείχνουν καθαρά, ότι οι σύγχρονοί του έμειναν με την εντύπωση ότι τους πρότεινε, πράγμα άλλωστε που συνέβη, να μεταπλάσσουν και να διευρύνουν την ανθρώπινη ζωή. Με όλα αυτά που διακήρυξε, δεν είναι καθόλου περίεργο γιατί οι πλούσιοι ένιωσαν τη γη να υποχωρεί κάτω από τα πόδια τους. Μέσα στο φως μιας παγκόσμιας θρησκευτικής ζωής, τους απογύμνωνε από όλα τα μικρά τους προνόμια. Έμοιαζε με έναν ατρόμητο θνητό κυνηγό που προσπαθούσε να ξετρυπώσει την ανθρωπότητα από τις τρώγλες μέσα στις οποίες είχε ζήσει ως τότε. Στο δικό του κατάφωτο βασίλειο δε θα υπήρχαν ούτε προνόμια, ούτε ιδιοκτησία, ούτε υπερηφάνεια, ούτε παράδοση. Κανένα άλλο κίνημα και καμιά άλλη ανταμοιβή εκτός από την αγάπη. Γιατί λοιπόν να απορούμε που οι άνθρωποι έμειναν έκθαμβοι και τυφλώθηκαν από το φως και άρχισαν να φωνάζουν εναντίον του; Ακόμη και οι μαθητές του αναστατώθηκαν όταν τους έλουσε με το φως αυτό. Γιατί να απορούμε που οι ιερείς αντιλήφθηκαν, ότι ανάμεσα στον άνθρωπο αυτό και στους ίδιους δεν υπάρχουν περιθώρια εκλογής; Ή αυτός θα εξαφανιζόταν ή το ιερατείο. Μήπως ακόμη πρέπει να απορούμε που οι Ρωμαίοι στρατιώτες, αντιμέτωποι και κατάπληκτοι από κάτι που ξεπερνούσε τα όρια της αντίληψής τους και απειλούσε την πειθαρχία τους, κατέφυγαν σε άγρια γέλια, στεφάνωσαν τον Ιησού με ακάνθινο στεφάνι, του φόρεσαν χλαμύδα κόκκινη και τον μετέβαλαν σε παρωδία Καίσαρος; Γιατί, αν τον έπαιρναν στα σοβαρά, θα σήμαινε ότι άνοιγαν την πόρτα σε μια παράξενη και ανησυχαστική ζωή, ότι θα έπρεπε να εγκαταλείψουν τις συνήθειές τους, να δαμάσουν τα ένστικτα και τις ορμές τους, να γυμναστούν σκληρά για να αποκτήσουν απίστευτη ευτυχία…..
Ο Γουέλς δεν σταματά εδώ, Συνεχίζει με την αναφορά του στον θεμελιωτή των χριστιανικών δογμάτων, τον Απόστολο Παύλο, στους διωγμούς κατά των χριστιανών που εξαπέλυσαν κάποιοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες και στην εδραίωση του Χριστιανισμού. Κρατώντας τις αποστάσεις του με αριστοτεχνικό τρόπο γράφει την ιστορία. Κανείς δεν γνωρίζει τι μπορεί να πίστεψε στο τέλος της ζωής του. Η φοβερή στιγμή της αναχώρησης του κάθε ανθρώπου κρύβει τρομερές εκπλήξεις…..
Βιβλιογραφία
H. G. Wells. Σύντομη Παγκόσμια Ιστορία
