«Οὐ γάρ ἔκρινα τοῦ εἰδέναι τι ἐν ὑμῖν εἰ μή Ἰησοῦν Χριστόν, καί τοῦτον ἐσταυρωμένον» (Α΄ Κορ. 2,2)
Ἡ δήλωση αὐτή τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρός τούς Κορινθίους εἶχε πάντοτε τή σημασία της. Περισσότερο, ὅμως, ἔχει τήν ἐφαρμογή της στήν ἐποχή μας, διότι καμμιά ἄλλη ἐποχή δέν εἶχε ἐμπορευθεῖ τόσο πολύ τίς ἀξίες καί ἡ πνευματική καί ἠθική κρίση, ποτέ ἄλλοτε, δέν εἶχε κατακλύσει, σέ αὐτές τίς διαστάσεις, τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Γι’ αὐτό ποτέ, σχεδόν, ἄλλοτε ὁ ἄνθρωπος δέν εἶχε τόση σύγχυση, τόση ἀγωνία, τόσο ἄγχος καί τόση ἀβεβαιότητα, ὅσο στήν ἐποχή μας.
Στήν ἐποχή μας ἔχει θεοποιηθεῖ ὁ ἄνθρωπος! Καί ἀσφυκτικά, κυκλωμένος ἀπό τίς ποικίλες «κρίσεις» πού τόν ἀκολούθησαν ἡ μία μετά τήν ἄλλη, φανέρωσε τίς ἀληθινές διαστάσεις τῶν δυνάμεών του! Ἔτσι ἀδυνατεῖ νά προσφέρει λύση στά καίρια καί ζωτικά προβλήματα τοῦ βίου καί νά ἀπαντήσει στά ἀμείλικτα ἐρωτήματα τῆς ζωῆς.
Γιατί ὅλα αὐτά; Γιατί ἡ αὐτάρκεια καί ἡ αὐτοτέλεια πού χαρακτήριζε τόν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς –καί ἔφτασε ἐδῶ πού ἔφτασε–, δυστυχῶς, ἦταν ἡ νέα πτώση τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου. Πίστεψε στά δημιουργήματά του, στά ἐπιτεύγματά του, ἔκανε ζωή τῆς ζωῆς του τή χλιδή καί τήν καλοπέραση καί «τά μή καθήκοντα» (Ρωμ. 1,28) καί ἐκεῖνον πού, σχεδόν, ἔβαλε στό περιθώριο ἦταν ὁ Θεός. Καί τό ἀποτέλεσμα; Ἡ ἀνθρώπινη ζωή μοιάζει νά εἶναι μιά σύγχρονη Βαβέλ. Βασικό γνώρισμά της: Τό παρελθόν της νά εἶναι ἕνα λάθος· τό παρόν της μιά μόνιμη θλίψη καί τό μέλλον της μιά ἀβεβαιότητα.
Γιατί αὐτή ἡ θλιβερή κατάσταση νά εἰκονίζεται στήν ἀνθρώπινη εἰκόνα; Διότι ἡ ἀνθρώπινη ψυχή διψᾶ γιά τόν ζῶντα καί ἀληθινό Θεό. Ὁ προφητάναξ Δαυΐδ αἰῶνες πρίν εἶχε ξεσπάσει στήν ὁμολογία: «Πότε θά ἀξιωθῶ νά φύγω ἀπό τόν τόπο τῆς ἐξορίας, νά ἐπιστρέψω στήν Ἱερουσαλήμ, στόν Ναό τοῦ Θεοῦ, καί νά παρουσιασθῶ ἐνώπιόν του; Τά δάκρυα πού χύνω διαρκῶς ἔγιναν γιά μένα τό ψωμί μου, ἡ μοναδική μου τροφή νύχτα καί μέρα, καθώς μέσα στή δυστυχία μου μοῦ λένε μερικοί: Ποῦ εἶναι ὁ Θεός σου; Γιατί δέν ἔρχεται τώρα νά σέ βοηθήσει;» (Ψαλ. 41, 3-4).
Ὁ Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπο γιά τόν ἑαυτό Του καί μέ Αὐτόν μονάχα νά γεμίζει τό ἀνθρώπινο εἶναι. Ἡ ἀνθρώπινη καρδιά δέ μπορεῖ νά μείνει ἄδεια. Εἶναι νόμος τῆς φύσεως νά ἀποστρέφεται τό κενό. Ἄρα, ἅμα δέ γεμίζει μέ Θεό, ἅμα δέν πλημμυρίζει ἀπό ἀγάπη, φυσικό εἶναι νά κατακλυσθεῖ ἀπό τόν «κόσμο» καί τά τοῦ «κόσμου». Τότε αὐτή ἡ καρδιά δέν ἔχει μέσα της τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ-Πατέρα. Γιατί ὅλα ὅσα εἶναι τοῦ κόσμου –οἱ ἁμαρτωλές ἐπιθυμίες τοῦ ἐγώ, ἡ λαχτάρα τῆς ἀπόκτησης ὅ,τι βλέπουν τά μάτια καί ἡ ὑπεροψία τῆς κατοχῆς γήϊνων ἀγαθῶν– δέν προέρχονται ἀπό τό Θεό-Πατέρα, ἀλλά ἀπό τόν ἁμαρτωλό κόσμο (Α΄ Ἰωάν. 2, 15-16).
Ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου δέ χορταίνει μέ τό ψέμα καί τήν ἀπάτη. Μπορεῖ ἡ φιλοσοφία νά τέρπει τό νοῦ, ὅμως δέν τόν γαληνεύει. Μπορεῖ τά γήϊνα ἐπιτεύγματα ἤ καί ὁ εὐδαιμονισμός νά τρέφει τόν ἐγωϊσμό, ὅμως δέν τόν λυτρώνει. Γι’ αὐτό καί ὁ μέγας Παῦλος γράφει στήν Α΄ του πρός Κορινθίους ἐπιστολή: «οὐ γάρ ἔκρινα τοῦ εἰδέναι τι ἐν ὑμῖν εἰ μή Ἰησοῦν Χριστόν, καί τοῦτον ἐσταυρωμένον» (2,2). Γιατί σκοπός μου, λέει ὁ Παῦλος στούς Κορινθίους, δέν ἦταν νά σᾶς κάνω νά γνωρίσετε κάτι ἄλλο, παρά μόνον τόν Ἰησοῦ Χριστό, καί μάλιστα σταυρωμένο.
Κάποιος νεώτερος ἅγιος πούλησε ὅλα του τά ὑπάρχοντα καί τή βιβλιοθήκη του ἀκόμα καί ἔδωσε ὅσα χρήματα πῆρε στούς φτωχούς. Ἐμένα μοῦ ἀρκεῖ, εἶπε, ὁ Σταυρός, τό μοναδικό βιβλίο. Αὐτός εἶναι ἡ μελέτη μου, ὁ φωτισμός μου, τό στήριγμά μου.
Ἄλλος εἶπε πώς, ἄν μποροῦσε νά γράψει κάποιος ὅλη τήν ἀνθρώπινη ἱστορία σέ ἕνα μονάχα βιβλίο καί τό βιβλίο αὐτό νά τό συνοψίσει κατόπιν σέ μιά μονάχα σελίδα καί τή σελίδα αὐτή σέ μιά-δυό λέξεις μονάχα, αὐτές θά ἦταν: Ἰησοῦς Χριστός Ἐσταυρωμένος.
Γιατί οἱ ἅγιοι βλέπουν ἔτσι τό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ; Διότι ὁ Σταυρός εἶναι ἡ φανέρωση τῆς θείας ἀγάπης. Ὁ Χριστός γέρνει τό κεφάλι Του στό Σταυρό γεμάτος ἀγάπη γιά τόν ἄνθρωπο. Κρατιέται στό Σταυρό ὄχι μέ τά καρφιά, ἀλλά μέ τά σχοινιά τῆς ἀγάπης Του γιά τόν ἄνθρωπο.
Καί, ὅμως, ὁ ἄνθρωπος ζεῖ μακριά ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ διδασκαλία Του καί τό Πάθος Του, ὅπως ἐν πολλοῖς δείχνουν τά πράγματα, δέν τόν ἀγγίζουν οὐσιαστικά. Ἔχει καταντήσει νά ζεῖ στήν πλάνη, στούς ἐγωϊσμούς, στό μῖσος, στήν ἐμπάθεια. Καί ἀντί νά βοηθάει τόν συνάνθρωπο, προσπαθεῖ ἐναγωνίως πῶς θά τόν ἐξοντώσει καί νά τόν περιθωριοποιήσει. Μιά τέτοια ψυχή, πού ζεῖ μέσα στό ψέμα καί γιά τό ψέμα, φυσικό εἶναι νά μήν ἔχει τύψεις συνειδήσεως καί φυσικά καμμιά σχέση μέ τόν Χριστό, ὅσο ὑποκριτικά κι ἄν θέλει νά ἐμφανίζεται στούς ἀνθρώπους. Ὅταν τή ζωή μας δέν τή διακρίνει ἡ χαρά τῆς προσφορᾶς καί τῆς διακονίας, φυσικό εἶναι νά ζεῖ στό σκοτάδι καί στήν κόλαση!
Αὐτά δέν ἔχουν καμμιά σχέση μέ τό ἔπος τῆς ἀγάπης, τόν Ἐσταυρωμένο Λόγο. Γιατί ὁ Θεός ὅ,τι εἶχε νά πεῖ στόν ἄνθρωπο, τό εἶπε μέ τό στόμα τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ-Λόγου. Καί ὅ,τι εἶχε νά κάνει γιά τόν ἄνθρωπο, τό ἔκανε «ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Β΄ Κορ. 4,6). «Μᾶς λύτρωσε μέ τό αἷμα Του, συγχώρησε τίς ἁμαρτίες μας μέ τήν πλούσια χάρη πού μᾶς σκόρπισε περίσσια…» (Ἐφεσ. 1, 7-8).
Προβάλλουν στή συνέχεια ἀμείλικτα ἐρωτήματα. Μετά ἀπό τόση θεϊκή ἀγάπη, γιατί τόσο μῖσος καί τόση ἐμπάθεια στή γῆ μας; Κάθε σταγόνα τοῦ αἵματός Του δέν εἶναι καί μιά κραυγή ἀγωνίας Του στόν καθένα μας καί γιά τόν καθένα μας; Σάν νά μᾶς λέει, γιατί εἶσθε τόσο σκληροί καί ἀδίστακτοι στίς σχέσεις σας; Καλά τούς ἀνθρώπους δέν τούς ντρέπεσθε, τὄχετε ξεπεράσει αὐτό, ἐμένα τό Θεό σας δέν μέ φοβάσθε (Λουκ. 18,4); Δέ φοβάσθε τή δικαιοσύνη μου; Πῶς θά βρεῖτε ἔλεος, ὅταν εἶσθε ἀνελεήμονες;
Γιατί θέλετε μόνο νά σᾶς διακονοῦν καί σεῖς μόνο νά ποδοπατεῖτε; Αὐτά ὅσον ἀφορᾶ στούς συνανθρώπους σας. Ξεχνάτε, ὅμως, καί Μένα καί τή θυσία μου στό Σταυρό γιά σᾶς. Καί μέ περιθωριοποιεῖτε καί συμπεριφέρεσθε πολλοί σάν θεοί στή γῆ, σάν νἄσθε τό κέντρο τοῦ κόσμου! Ἀλλοίμονό σας! Τρέφεσθε μέ τά ξυλοκέρατα τῆς ματαιότητας καί φοράτε τό φθαρτό ἔνδυμα τοῦ πνευματικοῦ θανάτου. Ξυπνήστε! Γιά ὅλους ἐσᾶς στήθηκε ὁ Σταυρός στό Γολγοθᾶ. Μή ποδοπατεῖτε τήν εὐλογία καί τή χάρη πού ἀπορρέει ἀπό τό Σταυρό.
Ὁ Σταυρός ἕνωσε τό Θεό μέ τόν ἄνθρωπο καί ἀπό τό ὕψος Του ἀκούσθηκε ἡ σάλπιγγα τῆς νίκης ἐνάντια στό θάνατο: «θάνατε, ποῦ εἶναι τό κεντρί τῆς δύναμής σου; Ἅδη, ποῦ εἶναι ἡ νίκη σου»; (Α΄ Κορ. 15,55) ἀναφωνεῖ ὁ Ἀπόστολος.
Μεγαλύτερη ἀποκάλυψη ἀπό αὐτή δέν ὑπάρχει. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός μέ τό Σταυρό Του ἄνοιξε τήν κλειστή πύλη τοῦ Παραδείσου. Τί εἶναι ὁ Σταυρός; Ὁ Παράδεισος εἶναι ὁ Σταυρός. Μέ νήψη καί ἐγρήγορση ἄς ἀγκαλιάσουμε τό Σταυρό τοῦ Κυρίου μας ὡς τή μοναδική μας πίστη, τή μοναδική μας γνώση, τή μοναδική μας χαρά, τή μοναδική μας ἐλπίδα, ἐπιθυμία, ἀπαντοχή καί ἀναζήτηση.
Ὅποιος στή ζωή του ἔχει τόν Ἐσταυρωμένο, ἔχει τό Θεό, ἔχει τά πάντα· ἐπίγεια καί ἐπουράνια. Ἄς ζήσουμε γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό καί μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό χωρίς μέσες λύσεις. Ἄς ζήσουμε σταυροφόροι στήν ἐνδοκοσμιότητα τοῦ παρόντος, γιά νά κερδίσουμε τήν ἁγία αἰωνιότητα τοῦ Θεοῦ, τόν Παράδεισο· στό κέντρο τοῦ ὁποίου ὁλοφώτεινος θά δεσπόζει ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου μας.
