Δημήτρης Α. Σιδερής, ομ. καθηγητής καρδιολογίας, dimitrissideris.wordpress.com
Αισθανόμαστε τη μια μετά την άλλη τις απογοητεύσεις μας από τη στάση των συμμάχων μας. Πρέπει άραγε να νοιώθουμε πικραμένοι; Εντάξει δεν μπορείς να το αποφύγεις. αλλά, ειλικρινώς, τι μπορούμε να περιμένουμε; Οι σύμμαχοί μας δεν απειλούνται. Επομένως, λογικά, δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν πόλεμο, που σημαίνει απώλεια ζωών και ό,τι άλλο σχετίζεται με τον πόλεμο. Για να αναρωτηθούμε όμως. Εμείς είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε πόλεμο; Φυσικά, αν αναγκασθούμε θα τον υποστούμε, αλλά με τι καρδιά; Δεύτερο, η γειτονική χώρα με πάνω από 80 εκατομμύρια κατοίκους έναντι 10 δικής μας και περίπου 10πλάσια έκταση από τη δική μας είναι ένας τεράστιος πελάτης με τον οποίον οι σύμμαχοί μας έχουν πολύ μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Κάθε κύρωση εναντίον τους σημαίνει κύρωση και στον εαυτό τους. Πριν από 3 δεκαετίες επιβάλαμε εμπάργκο στη βόρειο γείτονά μας. Καθώς κόπηκαν οι εμπορικές συναλλαγές μας, η ζημιά ήταν μεγαλύτερη για μας παρά για εκείνους. Εκείνοι δεν υπέφεραν, αφού ό,τι χρειάζονταν το έπαιρναν από τις άλλες χώρες που δεν είχαν επιβάλει εμπάργκο, ενώ εμείς χάσαμε ένα πελάτη. Όποια κύρωση και αν επιβάλουν οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί μας στη γείτονά μας, θα είναι και εναντίον τους. Γιατί να το κάνουν; Εμείς είμαστε διατεθειμένοι να υποστούμε το κόστος κυρώσεων εναντίον της Τουρκίας; Με όλες τις απειλές της, είναι κύριος πελάτης που αγοράζει προϊόντα μας. Κι ακόμα οποιαδήποτε μέτρα κι αν πάρουμε, συμπεριλαμβάνοντας τον καλύτερο εξοπλισμό μας, είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε τις οικονομικές θυσίες που απαιτούνται. Δεν έχομε ακόμη συνέλθει από την οικονομική κρίση της περασμένης δεκαετίας και τώρα, μαζί με την Ευρώπη, αλλά και όλο τον κόσμο, υφιστάμεθα τις οικονομικές συνέπειες από τα μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Αντέχομε; Έμεινε να στηριζόμαστε στην υπεραντλατική ευδοκία. Και μεις και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί μας. Μα αυτοί πιστεύουν ότι η μεγάλη απειλή για τη χώρα τους είναι η βορεινή Αρκούδα. Δεν ξέρω πώς και πότε η Ρωσία απείλησε το ακριβώς αντίθετο Ημισφαίριο, αλλά δεν μπορούμε να αλλάξουμε γνώμη στις ΗΠΑ. Όπως κι αν είναι, αυτή η στάση μας, ακόμη και των Ευρωπαίων συμμάχων μας είναι άλλο ένα βήμα στην υποδούλωσή μας. Στους Ρώσους, γιατί να ελπίζουμε; Με συνεχιζόμενη την Ελληνοτουρκική διένεξη βλέπουν να κλονίζεται το ΝΑΤΟ που τους απειλεί στα σύνορά τους. Γιατί λοιπόν να βοηθήσουμε να εκτονωθεί η διένεξη και γιατί να μας βοηθήσουν; Αν δηλαδή σ΄ αυτή την αντιπαλότητα με τους γείτονές μας βγαίναμε εμείς νικητές, σε τι θα βοηθούσε αυτό τη Ρωσία; Και στο παρελθόν μας πρόδωσαν, έστω και αν αυτό καλύφθηκε από τη συμμετοχή τους στο απελευθερωτικό Ναυαρίνο. Αλλά μήπως δεν είμαστε εμείς εκείνοι που εισβάλαμε στη Ρωσία, στην Κριμαία, εναντίον των Μπολσεβίκων; Οι Ρώσοι δεν έχουν εισβάλει ποτέ στην Ελλάδα. Και βέβαια την τότε απερισκεψία μας την πλήρωσε ο Ελληνισμός των Ρωσοποντίων. Μένουν οι δικές μας καλά σχεδιασμένες προσπάθειες με τις αντίστοιχες θυσίες μας.
Φυσικά πρέπει να επιδιώκουμε τη διεθνή συμπαράσταση. Αλλά, αυτή θα είναι μόνον επικουρική. Δε γίνεται αλλιώς. Σ΄ αυτό τον τομέα δεν έχομε πάει άσχημα. Απαιτεί και αυτή θυσίες. Οι συμφωνίες που έχομε κάνει με χώρες όπως η Κύπρος, η Αίγυπτος, το Ισραήλ, τα Ενωμένα Εμιράτα, η Ιταλία, η Βόρεια Μακεδονία, σημαίνουν, – δε γίνεται αλλιώς – ότι δώσαμε και πήραμε. Κάποιοι διατείνονται πως δώσαμε περισσότερα από όσα πήραμε. Ωστόσο, η έκταση τέτοιων συμφωνιών εξασφάλισε σε μεγάλο βαθμό τουλάχιστον ότι δεν θα τους έχουμε εναντίον μας. Και μένει τι κάνομε εμείς εδώ, μόνοι μας τώρα.
Το πρώτο είναι μια όσο γίνεται πιο ομόφωνη στάση. Όταν η εκάστοτε κυβέρνηση πανηγυρίζει για όποιες συμφωνίες έκανε και η εκάστοτε αντιπολίτευση τονίζει τα όσα δώσαμε που τα βρίσκει απαράδεκτα, λυπάμαι δεν κάνομε χωριό. Όμως, αυτό είναι το σύστημά μας. Κυβερνιόμαστε υποχρεωτικά από μια ολιγαρχία (ρεπούμπλικα λέγεται, Hellenic Republic, έστω και αν εμείς απατηλά τη μεταφράζομε σε “Προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία). Αυτό το σύστημα υποχρεωτικά βάζει τις ολιγαρχίες να μάχονται η μια την άλλη, ενώ εμείς παριστάνομε τους ελλανοδίκες που αποφασίζουν ποια από τις ολιγαρχίες θα μας εξουσιάζει. Θα πρέπει να αγωνισθούμε εναντίον κάθε κατεστημένου, για να εγκαταστήσουμε δημοκρατία, χωρίς προσωπικές έριδες, αλλά μόνον ιδεολογικοπολιτικές διαφορές. Η αλλαγή πολιτεύματος σημαίνει τρομακτικές θυσίες. Είμαστε διατεθειμένοι να τις κάνουμε;
Το δεύτερο είναι αυτονόητα η ποιοτική και ποσοτική βελτίωση του εξοπλισμού μας. Σημαίνει να πληρώνουμε και χρεωνόμαστε για πολλές γενιές για να εκσυγχρονίζουμεδιαρκώς τον οπλισμό μας και να εκπαιδεύουμε το στρατό. Σημαίνει ακόμη μακρότερη θητεία, ενδεχομένως και κατάργηση των αναβολών για οποιοδήποτε λόγο ή δεν ξέρω τι άλλο. Οι αρμόδιοι θα μας πουν τι χρειάζεται. Και το κόστος θα είναι ανυπολόγιστο. Δεν μας παίρνει να ποντάρουμε ότι είναι απίθανο να γίνει πόλεμος, γιατί δεν θα τον επιτρέψουν οι σύμμαχοί μας.
Το τρίτο είναι να εκμεταλλευθούμε κάθε σπιθαμή του εδάφους μας. Να ξεζουμίσουμε κάθε ίχνος φυσικής και βιολογικής ενέργειας που μπορεί να μας προσφέρει η γη μας, ορεινή, πεδινή και θαλασσινή. Αλλιώς, για τι να κάνουμε όλες τις άλλες θυσίες για να προστατεύουμε αυτή τη γη που εμείς έχομε εγκαταλείψει και για 200 χρόνια εξακολουθούμε σταθερά να την ερημώνουμε; Η υποχρεωτική υπηρεσία όλων σε μια θητεία που αναφέραμε στην προηγούμενη παράγραφο θα βοηθήσει να αρχίσει αυτή η αναγκαστική οικοδόμηση οικονομικών μονάδων σε τέτοιους τόπους. Μετά την αναγκαστική θεμελίωσή της θα ακολουθήσει σχεδόν αυτόματα το ιδιωτικό ενδιαφέρον.
Το τέταρτο, παράλληλα, είναι η ανακατανομή του πληθυσμού μας. Η αναστροφή της πολλαπλά παράλογης αναγκαστικής συγκέντρωσης του κόσμου σε πόλεις όπου υπάρχει μόνο κατανάλωση, όχι παραγωγή, με ζωή παρασιτική, θα είναι ευεργετική όχι μόνο για την οικονομία, την άμυνα και ακεραιότητά μας, αλλά και σε άλλους τομείς, που είναι παρόντες και ορατοί να έρχονται χειρότερα, όπως είναι οι πανδημίες. Από όλα όσα λένε οι επιδημιολόγοι, ο συνωστισμός είναι η κύρια προϋπόθεση για να συμβεί μια επιδημία. Το ξέρομε άριστα από τον καιρό του Θουκυδίδη. Κανένας δεν έχει αντίρρηση σ΄ αυτό. Αντίρρηση έχουν όμως οι εκάστοτε αντιπολιτευόμενοι εναντίον των μέτρων που θέλει να λάβει προς αυτή την κατεύθυνση η κυβέρνηση και που, ομολογουμένως, θα συνεπάγονται τεράστιες θυσίες της σημερινής γενιάς.
Φυσικά, οι τέσσερις θυσίες της πολύ καλομαθημένης γενιάς μας, θα ανταποδώσουν στα παιδιά και στα εγγόνια μας. Το μέλλον όμως είναι αόρατο. Είμαστε έτοιμοι να το δεχθούμε πριν είναι αργά;
