Πρωτοχρονιάτικο αφιέρωμα από τον πρώην μετανάστη και νυν μετανάστη- επαναπατριζόμενο στη χώρα του, Θεσσαλό Πολίτη-Συγγραφέα Βάιο Φασούλα.
Από τη φύση του ο συγγραφέας συγκεκριμένος και απόλυτα συνυφασμένος με τον αφέντη Λόγο, αντιμέτωπος πάντα με τα κακώς κείμενα των καιρών μας, ασυμβίβαστος με το απολίτιστο, την αθλιότητα και το βάρβαρο που η νέα εποχή προσφέρει και με απόλυτο σεβασμό στη μνήμη εκείνων που με το λόγο τους συμμετείχαν στο σηκωμό για τη λευτεριά της πατρίδας, δεν μπορεί ποτέ και με τίποτα να αλλοιώνει το λόγο και να ζωγραφίζει με χρώματα τα μαύρα και τα σκούρα.
Όπως πέρσι, πρόπερσι και πιο παλιά έτσι και φέτος σε λίγες ώρες φτάνουμε σε μια κορυφαία συνάντηση, όπου δυο έτη θα συναντηθούν παραδίνοντας τη σκυτάλη ο ένας στον άλλον. Κάποιες στιγμές στην αλλαγή τους ίσως πουν δυο κουβέντες… που να ξέρεις, μέχρι που στην ώρα μηδέν θ’ ανάψουν μυριάδες λαμπιόνια και άλλα πυροτεχνήματα θα φωτίσουν για λίγο τα γύρω σκοτάδια και τ’ ανθρωπάκια, κάτω από τα ανέκφραστα μάτια του παλιού και νέου χρόνου θα αγκαλιάζονται, θα φιλιούνται και θα λένε ευχές για το νέο χρόνο 2020, αφήνοντας τον παλιό στα χέρια της ιστορίας. Ένα καινούριο έτος, που να μην μοιάζει με κανένα παλιό και να δείχνει, ακόμα πριν το ξεκίνημά του τα αστράμματά του, που θα φανούν και θ’ ακουστούν από το σφυρηλάτημα στα αμόνια της ελπίδας, που θα τη μετατρέπουν σε εφαλτήριο αγώνων σωτηρίας της πατρίδας.
Καλή σας μέρα άρχοντες, φίλες και φίλοι όπου και αν είστε. Δώστε μου τη χαρά να σας σφίξω το χέρι τραγουδώντας τα δικά μου κάλαντα και μαζί με τις μύριες ευχές μου, σας στέλνω και μία απλή, καθημερινή όσο και αναγκαία: Τη διατήρηση της μεταξύ ανθρώπων επικοινωνία. Είναι ένα από τα ανώτερα και τελευταία αγαθά της κοινωνίας μας που εξουδετερώνει το εγώ, αγκαλιάζει το εμείς και ακόμα μπορεί να είναι ο ρυθμιστής κατά την αλλαγή και στην πορεία της νέας χρονιάς.
Για τούτη τη χρονιά, το 2020, εύχομαι σωματική και ψυχική υγεία. Τα δρώμενα στη χώρα μας έχουν γιομίσει τα μάτια μου σκότος και απαισιοδοξία. Κάποιος στο διαδίκτυο ανέφερε ότι είμαστε απόγονοι των Οθωμανών και τον πήραμε με τα παλούκια, επειδή τα 400 χρόνια σκλαβιάς μας σήκωσαν την τρίχα. Ούτε μας άρεσε, ούτε θέλουμε να είμαστε τουρκόσποροι ή μπάσταρδοι, αλλά γνήσιοι έλληνες που ν’ αγαπούν τον τόπο τους, την ιστορία τους, τον πολιτισμό τους, τα ιδανικά τους. Δυστυχώς είμαστε λίγοι και στον τόπο μας όλο λιγοστεύουμε και επιβεβαίωση αποτελούν τα δυσάρεστα δρώμενα.
Πιότερες ευχές δε βλέπω να γίνονται δεκτές από τα άγρια που συμβαίνουν στον τόπο μας. Μία μόνο ευχή μένει: Η παράκληση που λέει, αφυπνιστείτε. Η νέα χρονιά, με βεβαιότητα μας φέρνει αντιμέτωπους μπροστά σε μεγάλες δυσάρεστες εκπλήξεις και η αφύπνιση επιβάλλεται, ιδιαίτερα για τη σφυρηλάτηση της αντοχής μας!! Και η ελπίδα, όπως μας μάθαμε να μιλούμε γι’ αυτή και να περιμένουμε… τι; Για να μην είναι φρούδα και για να έχει καλό και γερό αποτέλεσμα, προϋποθέτει υποδομές χτισμένες πάνω στην πίστη. Στην κοινωνική πίστη. Και πίστη σημαίνει ανατροπή όλων των «πολιτικών» που επάνδρωσαν τις εξανδραποδισμένες κυβερνήσεις με κάθε είδους δίποδα μιάσματα που συμβάλανε στην δεκαετιών οργανωμένη παράδοση της πατρίδας μας στους Ούννους.
Μόνο αυτή η ανατροπή μπορεί να ανατρέψει τον ρου των εγκληματικών πραγμάτων που αφορούν τη Χώρα μας. Σε διαφορετική περίπτωση ο εθισμένος στην ευρωαποβλάκωση…, (περί αυτού πρόκειται…,) «πολίτης» το μόνο που θα μπορεί να κάνει, όταν ο εγκέλαδος χτυπήσει την πόρτα μας, είναι να κρυφτεί κάτω από ένα τραπέζι.
Χρόνια Πολλά – Τρίκαλα 29-12-2011
Καλή Χρονιά, λοιπόν, με υγεία! 29-12-2013
Καλή Χρονιά, λοιπόν, με υγεία και ειρήνη! 29-12-2019
Τ α κ ά λ α ν τ α
Καλή σας μέρα, φίλοι μου, Χρονιά καινούρια φτάνει
Πίσω αφήνει την παλιά, τα βάρη μας θα πάρει
Κι ευχές να πούμε όλοι μας για μι’ άβαρη εποχή
Κι όλων μαζί οι Πόθοι μας, να γίνουν προσευχή.
Ν’ αφήσουμε όλα στο χτες, γιομάτα απ’ αμαρτία
Κι όλες τις μπαγαποντιές, που ‘φεραν δυστυχία
Στο χρόνο να τις κρύψουμε, που τώρα πια περνάει
Και στη ζωή να σκύψουμε, σαν εραστές, με χάρη.
Τις μαχαιριές που δώσαμε κι ανοίξαμε πληγές
Κι όλοι μας ματώσαμε στις μύριες συφορές
Τον κόσμο να τηράξουμε· μας είναι πια γνωστός;
Τις δάδες ας αδράξουμε, ν’ αφήσουμε το φως!
Και να φωτίσει απανταχού τα σκότη απ’ αγάπη
Και να ντυθούν, στου φυσικού Κόσμου μας από άνθη
Που όλοι μας, λίγο, πολύ γίναμε ακαμάτες
Κλέφτες, πανούργοι, μισητοί και άθλιοι στρατηλάτες.
Καιρός να θηκαρώσουμε τις σπάθες μας στη νάρκη
Κι αντάμα να σκορπίσουμε τα μίση και τα πάθη
Γι’ αυτό σας κράζω, άνθρωποι, σταλιά ν’ αφουγκραστείτε
Μη θέλ’ τε να ‘σται άπονοι, σκληροί, στάλα λογικευτείτε.
Χαμόγελο στα σφραγιστά τα χείλη μας να ανθίσει
Και η χρονιά, σαν το χιονιά, τα βάρη της θ’ αφήσει
Η άνοιξη που έρχεται στα χέρια μας μπορούμε
πιάστε την, να τη, δέχεται σαν Μάνα ν’ ασπαστούμε!
Για να μπορέσουμε ξανά τα κάλαντα να πούμε
Καλή χρονιά σας, φίλοι μου, ας την καλοδεχτούμε!
Βάιος Φασούλας – Γερμανία 19.12.2001 (Από τη Β` Ποιητική Συλλογή)
