Είπες πολλά, μα δεν έκανες. Και εγώ πιάστηκα στις λέξεις σου. Τις έκανα δικές μου και περίμενα. Τις πίστεψα τόσο πολύ που θεωρούσα πως ναι, θα έκανες όσα είπες. Μα δεν έκανες. Και εγώ έμεινα να παίζω με τις λέξεις σου και οι άτιμες έκοβαν σαν μαχαίρι. Είπες πολλά, μα δεν έκανες. Και η αρχή ήταν τόσο όμορφη. Γιατί έδειχνες να θέλεις και εσύ. Μα είχαμε μία μεγάλη διαφορά, εγώ έβλεπα με την καρδιά, ενώ εσύ είχες μάθει να βλέπεις μόνο με τα μάτια!
Και αυτό ήταν καταστροφή και για τους δυο μας. Όση μαγεία υπήρχε, χάθηκε. Και έμειναν λέξεις ειπωμένες να περιμένουν να γίνουν πράξεις, “πολλά γιατί” και ένα σ’ αγαπώ πληγωμένο. Αν δεν μπορείς να τηρείς, να πράττεις τα όσα λες, να μην τα λες καλύτερα καθόλου. Γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν τις λέξεις και αναμένουν να γίνουν πράξεις. Και όταν αυτό δεν γίνεται, πονάνε! Και όταν ελπίζεις μαζί με το συναίσθημα, πονάει διπλά.
Γι’ αυτό να λες μέχρι εκεί που μπορείς να κάνεις. Να μη δίνεις ελπίδες, να μην ποτίζεις με ψέμα τα όσα λες. Γιατί όταν δεν πράττεις ό,τι είπες καταλήγεις ένας ψεύτης, ένας δειλός υποκριτής. Να λες λιγότερα και να κάνεις περισσότερα. Καλύτερα να ξαφνιάζεις τον άλλον ευχάριστα παρά δυσάρεστα. Καλύτερα από το να του ραγίζεις την καρδιά. Είπες, αλλά δεν έκανες. Και δυστυχώς δεν κατάφερες να με δεις και ποτέ σου μόνο με την καρδιά! Ενώ εγώ δεν μπόρεσα να σε δω ποτέ μόνο με τα μάτια! Ίσως τελικά κάποιοι άνθρωποι είναι καλύτερα να μένουν στο χώρια!
