Άψογη από κάθε άποψη ήταν η εκδήλωση που διοργάνωσε η Ιερά Μητρόπολη Τρίκκης, Γαρδικίου και Πύλης το βράδυ του περασμένου Σαββάτου στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Τρικκαίων. Θέμα της η Εθνική Επέτειος της 25ης Μαρτίου αλλά και η Κύπρος, η οποία, επί 50 ολόκληρα χρόνια, βιώνει το δράμα της εισβολής της Τουρκίας, που απ’ το 1974 κατέχει σχεδόν το μισό νησί, χωρίς βεβαίως στον ορίζοντα να διαφαίνονται προοπτικές επίλυσης του προβλήματος που μόνο αν γίνει βάσει των κατά καιρούς αποφάσεων του ΟΗΕ μπορεί να γίνει αποδεκτό.
Πάντως η ανωτέρω εκδήλωση είναι αλήθεια πως έβγαλε συγκίνηση. Αλλά και προβληματισμό συνάμα. Πριν δύο χρόνια, ας πούμε, θυμηθήκαμε την Μικρασιατική Καταστροφή. Φέτος την Κυπριακή τραγωδία. Αν λάβουμε υπ’ όψιν την Βόρειο Ήπειρο, που είναι σχεδόν ξεχασμένη απ’ την Ελλάδα, αλλά και τα γεγονότα των Ιμίων τα οποία κατέστησαν γκρίζα ζώνη για την Ελλάδα απ’ τον Γενάρη του 1996, ταυτόχρονα δε και την παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας στο κρατίδιο των Σκοπίων, που έγινε το καλοκαίρι του 2018, τότε σαφώς αντιλαμβανόμαστε πως ο Ελληνισμός διαρκώς φαίνεται να μικραίνει.
Άραγε, μόνο για χαμένες πατρίδες θα μιλάμε; Ναι μεν δεν διεκδικούμε τίποτα αλλά και δεν παραχωρούμε τίποτα, κατά το δόγμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, όμως κάποια στιγμή ας υψώσουμε το ανάστημά μας όπως το ύψωσαν οι ήρωες του 1821 ή αυτοί του 1940.
Μπορεί να μην κερδίζουμε κάτι από αυτά που χάσαμε, όμως ζητούμενο είναι να μην χάσουμε κι άλλα… Και να μην ξεχνάμε… Ναι, εισβολή στην Ουκρανία, όμως εισβολή και στην Κύπρο. Μ’ αυτήν ασχολείται κανείς; Όχι ιδιαίτερα… Δυστυχώς…
