Χρειάζεται να ηρεμήσει το μέσα μας.
Και πώς να ηρεμήσει όταν σε καταδιώκουν δύο μάτια;
Γιατί όταν ήρθες ένοιωσα και πάλι να κολλάνε όλα τα μέσα μου.
Γιατί σε περίμενα.
Γιατί μου το χρώσταγε το σύμπαν.
Γιατί περνούσε ο καιρός και σε ένοιωθα ακόμη πιο βαθιά μέσα μου.
Κλείσαμε χρόνο κι ακόμη θυμάμαι την πρώτη φορά που σ’ αντίκρυσα και τι μου γέννησε αυτήν η στιγμή.
Ακόμη θυμάμαι το χαμόγελό σου που ήτανε τυλιγμένο στην λάμψη.
Ακόμη θυμάμαι την πρώτη φορά που μου είπες σ’ αγαπώ.
Και σ’ ένοιωθα πάντα μαζί μου, γιατί δεν έλειπες ποτέ απ’ την σκέψη, απ’ την ψυχή μου.
Μαζί σου ξημέρωνα και μαζί σου κοιμόμουν.
Είχες εισχωρήσει τόσο βαθιά στο μυαλό μου που με συνεπήρες με τα άγρια κύματά σου.
Κι εγώ έγινα η καταιγίδα σου, αυτήν που ορμούσε στο μέσα σου και σ’ αγρίευε, αυτήν που ξυπνούσε μέσα σου τους διαβόλους.
Γιατί έτσι με ήθελες, άγρια, ανυπότακτη και ελεύθερη.
Να σου θυμίζω όλες τις επαναστάσεις της παιδικής σου ηλικίας.
Για να γίνεσαι παιδί λίγο ακόμη.
Πάρε εκείνο το “σ’ αγαπώ μου” ποτισμένο με κόκκινες σταγόνες.
Εκείνο το αγαπώ που θα σου θυμίζει εμάς.
Ποτισμένο με έρωτα, χαρά, γέλιο και καυτές ανάσες που σβήνουμε στο κρεβάτι του πόθου.
Εκείνο το σ’ αγαπώ που εσύ λάτρεψες μια νύχτα με φεγγάρι.
Κι όταν θυμηθείς εμάς γεύσου στη γλώσσα σου κάθε στιγμή που θα σου θυμίσει πως είναι να σε αγαπούν.
Κάθε στιγμή που θα σπαρταράς στο όνομά μου, θα σου θυμίζει κάθε στιγμή που ζήσαμε μαζί .
Έλα να παραβλέψουμε τον χρόνο και να αγκαλιάσουμε αυτόν που μας ανήκει, αυτόν που έμεινε σαν οδύνη στην καρδιά μας.
Το παρελθόν δεν μας ανήκει πια, έλα να αγκαλιάσουμε το παρόν και να μαγειρέψουμε το μέλλον, αυτό που όταν ακούει το όνομά μας λιώνει μ’ ένα ρίγος πάνω στα κορμιά μας.
Θα ‘ρθω σου είπα για να κλέψω το σώμα σου και να το κλείσω σε χίλιες αγκαλιές.
Θα ‘ρθω σου είπα για να δω τα μάτια σου που λάμπουν όταν με βλέπουν.
Να αντέχεις για να μπορώ ν’ αντέχω κι εγώ.
Να αντέχεις γιατί δεν αντέχω τον κόσμο χωρίς εσένα….
Μ’ ακούς;
