Η διάθεση κάθε παιδιού για το σχολείο και οι επιδόσεις του δεν εξαρτώνται μόνο από αυτό το ίδιο, το σχολείο, τα ιδιαίτερα ή το φροντιστήριο. Τον πιο σημαντικό ρόλο παίζει η στάση των γονιών απέναντί τους. Με πολλή αγάπη και ενδιαφέρον λοιπόν, μπορούμε να βοηθήσουμε τους θησαυρούς της καρδιάς μας, ώστε να αποκομίσουν ό,τι πραγματικά τους αξίζει!
Από την Άντζελα Μολφέτα
Ως γονείς γνωρίζουμε πως το μεγάλωμα των παιδιών μας απαιτεί υπομονή, επιμονή, διεύρυνση των γνώσεών μας και των προσωπικών μας ορίων και πολλή, πολλή αγάπη. Με το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς είναι σκόπιμο να επαναπροσδιορίσουμε τις συνθήκες και να οργανώσουμε καλύτερες μεθόδους για την επίτευξη κοινών στόχων.
Επιθυμίες και δυνατότητες
Δύο είναι οι κύριοι παράγοντες για την επιτυχία κάθε παιδιού στο σχολείο: Το κίνητρο και οι δυνατότητες. Όσον αφορά το πρώτο, σημαντικό ρόλο παίζει η επιθυμία του παιδιού να εντυπωσιάσει τους γονείς του ή να τους μιμηθεί. Μπορεί να θέλει να ανταγωνιστεί τον μεγαλύτερο αδελφό, τον συμμαθητή του ή απλά να επιθυμεί να γίνει ο αγαπημένος μαθητής του δασκάλου του. Με την πάροδο των χρόνων, η ανάγκη για μάθηση εξελίσσεται και μετατρέπεται σε μια εσωτερική ανάγκη. Σε σχέση με τις δυνατότητες τώρα, είναι αλήθεια πως πολύ λίγα παιδιά είναι εκείνα που δεν διαθέτουν τη φυσική εξυπνάδα για να ανταπεξέλθουν στη σχολική φοίτηση. Με μία αποδοτική συνεργασία μπορούμε να διαπιστώσουμε έγκαιρα τυχόν δυσκολίες των παιδιών μας. Στη συνέχεια, με τη σωστή ενημέρωση, την κατάλληλη διαχείριση και τις συμβουλές από ειδικούς θα δούμε πολύ γρήγορα θετικά αποτελέσματα.
Κακές επιδόσεις; Ποιες είναι οι αιτίες;
Όταν το παιδί μας δεν έχει τις αναμενόμενες επιδόσεις, συνήθως στην οικογένεια ξεσπά μεγάλη αναστάτωση. Ποιες είναι οι κυριότερες αιτίες;
* Το παιδί πιέζεται έντονα από τους γονείς, οι οποίοι επενδύουν στη δική του επιτυχία εξαιτίας είτε των προσωπικών τους αποτυχιών, είτε υπερβολικών φιλοδοξιών, με αρνητικά αποτελέσματα.
* Στην τάξη που παρακολουθεί υπάρχει μεγάλος αριθμός παιδιών, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να διαχειριστεί ο δάσκαλος τις διαπροσωπικές του σχέσεις με κάθε μαθητή.
* Η σχέση μεταξύ δασκάλου και μαθητή δεν είναι αγαστή. Υπάρχει περίπτωση ο δάσκαλος να είναι ιδιαίτερα αυταρχικός ή εντελώς αδιάφορος, οπότε το παιδί εύλογα χάνει το ενδιαφέρον του.
* Οι υπερβολικές δραστηριότητες ενδέχεται να κουράζουν το παιδί και να μην ταιριάζουν στους προσωπικούς του ρυθμούς. Εάν πρέπει να παρακολουθεί καθημερινά το σχολείο και να πηγαίνει στα αγγλικά, στο ποδόσφαιρο, στους υπολογιστές και στο κολυμβητήριο, μάλλον έχει ένα πολύ βαρύ πρόγραμμα!
* Όταν εξαναγκάζουμε το παιδί μας να μελετήσει, συνήθως έχουμε τα αντίθετα αποτελέσματα, καθώς καταβάλλει μικρότερη προσπάθεια και η προσοχή του διασπάται ευκολότερα.
* Οι αρνητικές κριτικές από μέρους μας, οι συγκρίσεις και οι προσβολές, οπωσδήποτε δεν οδηγούν πουθενά, αλλά αντίθετα εντείνουν την κατάσταση δημιουργώντας ακόμα πιο άσχημη σχέση μεταξύ μας.
Τι κάνουμε…
* Συζητάμε το θέμα με τον δάσκαλο του παιδιού μας, ώστε να μάθουμε πώς συμπεριφέρεται και μέσα στην τάξη. Μέσα από τη συζήτηση μπορούμε να βρούμε κοινές οδούς προς τη σωστή αντιμετώπιση.
* Εάν δεν βοηθάμε το παιδί στη μελέτη, οφείλουμε να διερευνήσουμε με ποιο τρόπο κάνει τις εργασίες του στο σπίτι. Χρειάζεται πολλή ώρα, είναι συγκεντρωμένο, δυσκολεύεται σε κάποια σημεία και ανάλογα, προσφέρουμε τη βοήθειά μας.
* Εφ’ όσον πιστεύουμε πως το παιδί μας μπορεί να παρουσιάζει μαθησιακές διαταραχές, όπως η δυσλεξία (συχνό φαινόμενο των ημερών μας), οφείλουμε να απευθυνθούμε άμεσα σε ειδικού, ώστε να διαπιστώσουμε τι συμβαίνει πραγματικά, και να ακολουθήσουμε ανάλογη στρατηγική.
* Το παιδί μας είναι απαραίτητο να μην βιώνει το αίσθημα της αποτυχίας. Σε οποιαδήποτε δυσκολία είμαστε υποχρεωμένοι να στεκόμαστε δίπλα του ήρεμοι, με χαμόγελο και αγάπη. Να ενισχύουμε τις προσπάθειές του, να το ενθαρρύνουμε και να το επαινούμε με κάθε ευκαιρία.
* Όπως έλεγε και ένας κορυφαίος, ειδικός παιδοψυχίατρος δεν πρέπει ποτέ να επισημαίνουμε αρνητικά χαρακτηριστικά σε ένα παιδί (π.χ. είσαι βλάκας), αλλά αντίθετα να επαινούμε τα θετικά του στοιχεία, υπογραμμίζοντας την αρνητική πράξη. Για παράδειγμα, ας πούμε πως ο γιος μας παρέλειψε να κάνει μια εργασία. Εάν του πούμε: «Πώς εσύ, που είσαι τόσο έξυπνος, ήρεμος και προσεκτικός ξέχασες την εργασία σου;», το πιθανότερο είναι να τρέξει προς άμεση διεκπεραίωση της υποχρέωσης του. Ενώ εάν του πούμε: «Τι περίμενε κανείς από εσένα; Δεν δίνεις σημασία σε τίποτα, είσαι αδιάφορος μέχρι εκεί που δεν παίρνει… είσαι ηλίθιος;!», είναι βέβαιο πως θα μας γυρίσει επιδεικτικά την πλάτη, χωρίς την παραμικρή έννοια για την ξεχασμένη εργασία του. Η στάση του προσωποποιεί και δικαιολογεί την εικόνα που έχουμε για εκείνον. Για αυτό, προσοχή!
