Του π. Αθανασίου Πολ. Τύμπα, θεολόγου – μουσικού
Μετά το προηγούμενο άρθρο μου πολλοί διδάσκαλοι και καθηγητές μου έστειλαν δεκάδες μηνύματα εκφράζοντας τον πόνο τους για την κατάσταση στην εκπαίδευση. Αρκετοί μου ανέφεραν πως βγήκαν στην σύνταξη νωρίτερα, διότι δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν ούτε με τους μαθητές αλλά ούτε και με τους γονείς τους. Οι περισσότεροι όμως μου ανέφεραν, πως είναι πια πολύ δύσκολο, έως ακατόρθωτο να επιβληθούν στην τάξη και να μάθουν στα παιδιά αυτά που πρέπει είτε για την σωστή τους διαπαιδαγώγηση είτε για για την μόρφωσή τους.
Πώς να συγκεντρωθεί ένας μαθητής όταν έχει μάθει να συγκεντρώνεται μόνον μπροστά σε μια οθόνη; Δυστυχώς με την πανδημία λόγω του κλεισίματος των σχολείων για μεγάλο διάστημα όλοι εθιστήκαμε περισσότερο στις οθόνες είτε της τηλεοράσεως είτε των υπολογιστών μας. Πώς να συγκεντρωθεί ένας μαθητής στα λεγόμενα του καθηγητού για σαράντα πέντε λεπτά που διαρκεί μια διδακτική ώρα; Ίσως οι ειδικοί πρέπει να μελετήσουν την ελάττωση της διάρκειας του κάθε μαθήματος.
Ένα ερώτημα είναι, πώς στο λύκειο και στα φροντιστήρια οι μαθητές συμμετέχουν πιο σωστά στα μαθήματα; Μήπως επειδή ο γονιός πληρώνει; Μήπως επειδή μπροστά τους είναι οι πανελλήνιες εξετάσεις; Τι κίνητρα πρέπει να δώσουμε στο δημοτικό και το γυμνάσιο ώστε να κάνουμε τους μαθητές να συμμετέχουν περισσότερο; Μήπως για να το πετύχουμε αυτό στις μικρές ηλικίες, στο δημοτικό, οφείλουμε να ασχοληθούμε πιο εμπεριστατωμένα με την σωστή διαμόρφωση του χαρακτήρα των μαθητών;
Οι καλοί εκπαιδευτικοί μας γνωρίζουν πολύ καλά πως οι αρχαίοι Έλληνες αλλά και οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας φρόντιζαν πρώτα για την καλλιέργεια των μαθητών στις πνευματικές αρετές και έπειτα για τις επιστημονικές τους γνώσεις στα μαθηματικά και τις άλλες επιστήμες. Το φροντίζει αυτό το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα ή είναι ένα «εργοστάσιο» που παράγει «βίδες» για την παγκόσμια οικονομία;
Δύσκολα τα πράγματα και πραγματικά μεγάλος ο «πόνος» των καθηγητών οι οποίοι δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι έχουν να αντιμετωπίσουν, όπως ακούμε καθημερινά πια στις ειδήσεις, μαθητές με στιλέτα, ξυλοδαρμούς και συμπλοκές ακόμα και ανάμεσα σε μαθήτριες, πράγμα σπανιότατο για προηγούμενα χρόνια, διακίνηση ναρκωτικών και εκφοβισμούς κάθε είδους ειδικά μέσα στο διαδίκτυο.
Ένα ακόμη σημαντικό ερώτημα είναι, εάν ένας εκπαιδευτικός ή διευθυντής σχολείου θέλει να διορθώσει στο σχολείο του κάποιες κακές καταστάσεις και να συνετίσει κάποιους μαθητές βάζοντας βαθιά το μαχαίρι, όπως λέμε, στο κόκκαλο ποιος θα του συμπαρασταθεί όταν κάποιος γονέας τον τρέχει στα δικαστήρια; Ποιος εκπαιδευτικός σήμερα έχει το ψυχικό κουράγιο να μπει σε τέτοιες περιπέτειες;
Στο επόμενο άρθρο μας, από την μικρή μας πείρα στην εκπαίδευση, θα κάνουμε μερικές προτάσεις ώστε όλοι μας, καθηγητές, μαθητές και γονείς να μπορέσουμε να βελτιώσουμε της σχέσεις μας προς όφελος της κοινωνίας και της πατρίδας μας.
