Δημήτρης Α. Σιδερής, ομ. καθηγητής καρδιολογίας, dimitrissideris.wordpress.com
«Ὃς οὐκ ἒστι καθ΄ ἡμῶν, ὑπὲρ ἡμῶν ἐστί», γράφει ο Λουκάς. Και παρακάτω διαβάζομε: «Ὁ μὴ ὢν μετ΄ ἐμοῦ κατ΄ ἐμοῦ ἐστὶ». Ποιοτικά διαφορετικές οι δύο στάσεις. Και στις δύο προτάσεις αναγνωρίζονται τρεις κατηγορίες ανθρώπων. Αυτός που είναι μαζί μας, αυτός που είναι εναντίον μας και μια τρίτη, αυτός που δεν είναι ούτε μαζί μας ούτε εναντίον μας. Στην πρώτη πρόταση όμως, αυτός ο τρίτος θεωρείται φίλος μας, ενώ στη δεύτερη, εχθρός μας. Τι είναι τελικά ο ουδέτερος; Ή τι άλλαξε;
Ξεκίνησε κάνοντας θαύματα, διδάσκοντας, λέγοντας παραβολές και με ευθείες λεκτικές βολές κατά των κρατούντων, των πλουσίων, (“εὐκοπώτερον ἐστὶ κάμηλον διά τριπήματος ραφίδος διελθεῖν ἤ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν“), των γραμματισμένων, Γραμματέων, (“μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι“), Φαρισαίων, Υποκριτών κλπ. Και μετά τα λόγια αρχίζουν οι πράξεις. Η διαφορά είναι ποιοτική. Ετοιμάζεται η πορεία για την Ιερουσαλήμ. Τον ακολουθούν χιλιάδες λαού. Με εκπληκτική ικανότητα για την εποχή και τη θέση Του φροντίζει τον ανεφοδιασμό τόσου πλήθους. Με δυο ψωμιά και πέντε ψάρια χορταίνει χιλιάδες ανθρώπους, προφανώς μοιράζοντας σε όλους εξίσου τα όσα κουβαλούσε καθένας για τον εαυτό του. Στην Ιερή Πόλη τον υποδέχεται πλήθος κόσμου κραδαίνοντας βάγια και κλαδιά, σα ρόπαλα, και κραυγάζοντας “Ωσαννά!”. Πήγε καβαλώντας ένα γαϊδουράκι τονίζοντας την ταπεινή και όχι τη βασιλική καταγωγή του από το μεγάλο βασιλιά Δαβίδ, που του έδινε το νομικό δικαίωμα να διεκδικήσει το στέμμα του βασιλιά των Ιουδαίων. Και προχωρεί σε προσωπική πράξη. Παίρνει το μαστίγιο και διώχνει τους εμπόρους από το ναό. Και ξαφνικά το κλίμα αλλάζει. Κινητοποιούνται οι δυνάμεις της εξουσίας. Ο ίδιος αναγκάσθηκε να εξαφανισθεί μέσα στο πλήθος για να γλιτώσει. Τι έγιναν οι χιλιάδες λαού που τον ακολουθούσαν; Τι έγιναν οι χιλιάδες του όχλου που τον υποδέχθηκε ζητωκραυγάζοντας; Λούφαξαν όλοι μπροστά στην οργανωμένη βία της εξουσίας. Ακόμη και ο πιο πιστός μαθητής του, που έβγαλε μαχαίρι, λίγο αργότερα τον απαρνήθηκε τρεις φορές πριν λαλήσει ο αλέκτορας. Μόνος μπροστά στο πεπρωμένο Του. Θα μπορούσε να είχε ξεφύγει. Κι όταν Τον συνέλαβαν, θα μπορούσε να αρνηθεί την κατηγορία. “Σὺ εἶ Χριστός ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ;” “Ὑμεῖς λέγετε ὃτι ἐγὼ εἰμι”. Πόσο εύκολο θα ήταν να απαντήσει αυτό που όλοι είχαν ακούσει να διδάσκει ότι όλοι είμαστε παιδιά του Θεού που τον αποκαλούμε: “Πάτερ ημών”. Κι όμως ομολόγησε, επιβεβαίωσε την κατηγορία. Το πλήθος δεν κινητοποιήθηκε. Ως πολιτικός ηγέτης απέτυχε. Έμενε ο πνευματικό ηγέτης, που μας έσωσε από το προπατορικό αμάρτημα διδάσκοντάς μας πως όλοι είμαστε αδέλφια και να αγαπάμε αλλήλους,
Να λοιπόν τι μεσολάβησε ανάμεσα στις δυο προτάσεις του Λουκά και άλλαξε ποιοτικά την κατάσταση. Η μετάβαση από τα λόγια στις πράξεις είναι ποιοτική μεταβολή.
Δεχόμαστε από χρόνια κλιμακούμενες απειλές. Η κατάσταση έχει φθάσει στο μη περαιτέρω. Διαβάζω κάποιους αψίκορους, που προτρέπουν τις αρχές σε διακοπή κάθε διαλόγου και ετοιμασία για πόλεμο. Αφενός επικαλούνται το ότι είμαστε ανιστόρητοι και ότι εκείνοι που προτιμούν το διάλογο είναι ούτε λίγο ούτε πολύ προδότες. Κατηγορούν για ανεπαρκή επιλεκτική γνώση της ιστορίας. Ξεχνάμε ότι ξεκινήσαμε από το μηδέν την Επανάσταση και νικήσαμε, τους νικηφόρους πολέμους μας στις αρχές του περασμένου αιώνα, ότι φθάσαμε ως τα πρόθυρα της Άγκυρας. Και τα θυμίζουν αυτά σε εμάς για να μας ενθαρρύνουν και στους Τούρκους, αν τα διαβάζουν, για να φοβηθούν. Φοβούμαι όμως ότι η επίκληση της Ιστορίας από τους αψίκορους είναι και αυτή επιλεκτική. Ξεχνούν ότι η Επανάσταση σώθηκε στο τελικό στάδιό της με την επέμβαση των ξένων “προστατών” μας, ότι στους Βαλκανικούς πολέμους είμαστε σύμμαχοι και με άλλα έθνη, ότι κατόπιν βρεθήκαμε στο πλευρό των εμπολέμων που νίκησαν στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ξεχνούν επίσης ότι όποτε αναμετρηθήκαμε μόνοι με τους γείτονές μας πάντα ηττηθήκαμε, το 1897, στην μεγαλύτερη εθνική καταστροφή του Ελληνισμού αργότερα το 1922, στην Κυπριακή τραγωδία το 1974. Σε όλες αυτές τις τραγικές περιπτώσεις, εμείς είμαστε οι σημαντικοί αίτιοι του κακού που μας βρήκε, δίνοντας την αφορμή να μας επιτεθούν οι άλλοι με τις πολλαπλά ισχυρότερες δυνάμεις τους.
Και τώρα τι κάνομε; Φυσικά οφείλομε να είμαστε προετοιμασμένοι για τα χειρότερα, ουσιαστικά διατηρώντας ισχυρό αμυντικό σύστημα. Ωστόσο, προσοχή, μην δώσουμε εμείς την αφορμή με το δόλωμα προκλήσεων. Είμαστε ακόμη στην πρώτη φάση της αντιπαλότητας. Σφαίρες δεν έχουν ανταλλαγεί. Και χρειαζόμαστε τη συμμαχία και συμπαράσταση όλων των δυνητικών συμμάχων μας. Κάναμε, σωστά, συμφωνίες με Βόρεια Μακεδονία, Ισραήλ, Κύπρο, Αίγυπτο, Ιταλία. Σε όλες τις περιπτώσεις δώσαμε πολλά. Κάποιοι λένε πως δώσαμε περισσότερα από όσα πήραμε. Μπορεί να είναι κι έτσι. Όμως μην παραβλέπομε πως δεν προλάβαμε να ολοκληρώσουμε τις συμφωνίες με τη Βορειοδυτική γείτονά μας και να που τώρα προσδέθηκε στο άρμα των αντιπάλων μας. Κρίμα! Υπάρχουν και οι Πιλάτοι που νίπτουν τας χείρας τους. Είναι το ΝΑΤΟ, που ο επικεφαλής του είχε δείξει στο παρελθόν την ανθελληνική στάση του, όταν μας έλεγε πως δεν πρέπει να διαμαρτυρόμαστε για τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου, αφού είμαστε καταχρεωμένοι στη Γερμανία που αυτή, ναι, αλλά μόνον αυτή, θα είχε δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί. Τώρα μας λέει: “Βρές τε τα μεταξύ σας”. Περίπου ανάλογη στάση τηρούν και οι ισχυροί της Ευρώπης Γερμανοί και του κόσμου, ΗΠΑ. Παρ΄ όλα αυτά, όσο βρισκόμαστε στη φάση των λόγων και όχι των έργων, θα πρέπει όλους αυτούς να τους θεωρούμε φίλους μας και να τους συμπεριφερόμαστε ανάλογα. Σ΄ αυτή τη φάση, “Ὃς οὐκ ἒστι καθ΄ ἡμῶν, ὑπὲρ ἡμῶν ἐστί“. Ξέρομε ότι σε ένα πόλεμο, με οποιαδήποτε έκβαση, θα έχουμε μείνει αμφότεροι με στάχτες τα όπλα μας και χρέος να το αποπληρώνουν τα δισέγγονά μας. Τα πράγματα θα αλλάξουν αν, ό μη γένοιτο, αρχίσει η ανταλλαγή σφαιρών. Τότε θα πρέπει να ξανασκεφτούμε τα λάθη που κάναμε στο παρελθόν, όταν υπογράφαμε την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας σε ξένες δυνάμεις. Το κάναμε τότε όχι διότι μας απειλούσε μια ξένη δύναμη να ακρωτηριάσει τη χώρα μας, αλλά για να καταστείλουμε τους ντόπιους αντιφρονούντες που ήταν αντιφρονούντες και στις ξένες δυνάμεις που εγκαταστάθηκαν στο έδαφός μας. Αλλ’ αυτό μόνο όταν έλθει, ό μη γένοιτο, η φάση της έμπρακτης αντιπαλότητας με τη γείτονα που μας απειλεί. Τότε θα πούμε: “Ὁ μὴ ὢν μετ΄ ἐμοῦ κατ΄ ἐμοῦ ἐστὶ” και τότε θα μετρήσουμε ποιοι συμπεριφέρονται προδοτικά.
