Παράξενο πράγμα ο χρόνος, άλλοτε μοιάζει να κυλάει πιο γρήγορα απ’ ό,τι θα ήθελες χωρίς να σου επιτρέπει να ζήσεις παραπάνω στιγμές με τους ανθρώπους που αγαπάς, κι άλλοτε μοιάζει να παγώνει σε μία μόνο στιγμή!
Το πένθος είναι μία από τις περιπτώσεις που ο χρόνος μοιάζει να κυλάει διαφορετικά. Η θλίψη είναι σαν να δημιουργεί μια φωλιά μέσα στο σώμα μας, κουρνιάζει δίπλα στην απώλεια και σιωπηλά συγκατοικεί μαζί μας. Ακόμη κι αν συνεχίζουν όλα να ρέουν με την ίδια κανονικότητα για τον υπόλοιπο κόσμο, γιατί άλλωστε η ζωή πάντα θα συνεχίζεται, ο χρόνος που το μυαλό αντιλαμβάνεται όταν πενθεί μοιάζει να μην υπακούει σε κανένα ρολόι.
Η τρύπα που αφήνει μια ισχυρή απώλεια δεν φεύγει, ο χρόνος ίσως την μαλακώσει μα δεν θα την σβήσει ποτέ! Είναι η αγάπη που νιώθεις μέσα σου, πάντα σε ενεστώτα χρόνο γιατί η αγάπη δεν χάνεται όπου κι αν ταξιδέψει η ψυχή, αυτή που θα σε βοηθήσει να τα βγάλεις πέρα με τον πόνο που κύκλωσε την καρδιά σου. Εκείνη γίνεται ο οδηγός και ο γιατρός μας όταν η απώλεια χτυπήσει την πόρτα μας!
Έτσι, στην αγκαλιά του χρόνου κι έχοντας για πυξίδα την αγάπη για όσους έχασες έρχεται μια στιγμή που το πένθος αρχίζει να σου μαθαίνει να ζεις παραδομένος στην ίδια τη ζωή! Μέσα από την απώλεια, με τον πιο σκληρό τρόπο, όταν έρθει η ώρα θα σου μάθει το μεγαλύτερο μυστικό της ζωής…πως οι στιγμές που ζούμε είναι ζωντανές μόνο για λίγο.
Όσο κρατάει ένα πυροτέχνημα στον ουρανό, έπειτα χάνονται από τον ουρανό μας και μένει μονάχα ο καπνός που άφησαν πίσω! Καλό είναι να τις ζούμε στο έπακρο όσο κρατούν, παραδομένοι στην ύπαρξή τους, κι όχι να μετανιώνουμε για ό,τι δεν ζήσαμε κάποτε όπως θα θέλαμε.
Πίσω από αυτό το μάθημα κρύβονται όλες οι στιγμές που τώρα θα ήθελες να τους δώσεις πνοή ζωής για να ζωντανέψουν ξανά, εκείνες που τότε τις προσπερνούσες ως ασήμαντες, εκείνες που ο χρόνος κυλούσε γρήγορα και αβίαστα. Μην πέσεις πάλι στην ίδια παγίδα, μην χάσεις το παρόν που ανοίγεται μπροστά σου για να θρηνήσεις για ό,τι δεν έζησες….γιατί τότε θα έχεις χάσει ξανά πολύτιμο χρόνο!
Δώσε την προσοχή σου στο πυροτέχνημα την στιγμή που κάνει τον ουρανό σου να λάμπει αντί να ψάχνεις τον καπνό του όταν δεν θα μπορείς πια να το δεις!
Στο τέλος, η επαφή με μια δυνατή απώλεια, μας θυμίζει πάντα πως όλοι είμαστε ευάλωτοι απέναντι στον θάνατο, κι αυτό δεν θα έπρεπε να μας φοβίζει αλλά θα έπρεπε να μας ωθεί να ζήσουμε, να χτίσουμε μια ζωή δίχως ανεκπλήρωτα όνειρα, δίχως απωθημένα και ατελείωτα αν να βαραίνουν το κεφάλι μας. Είναι άλλωστε πολύ μικρή η ζωή μας για να χωρέσουν όλα τα αν που κουβαλάει το μυαλό μας!
