Τον μίτο της Αριάδνης αναζητούν οι πρωταγωνιστές του βιβλίου «Λαβύρινθοι του πάθους» για να βγουν από τον λαβύρινθο μιας κοινωνίας που γυρεύει να καταπιεί οποιαδήποτε υγιή δράση και να αποδομήσει οποιαδήποτε υγιή αντίδραση, μιας κοινωνίας που εμπλέκει στα δίχτυα της έννομης παρανομίας της ανυποψίαστα θύματα εξ απαλών ονύχων. Γερμανία, τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Ραγδαίες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές σημειώνονται στο ευρωπαϊκό τοπίο και την παγκόσμια κοινότητα μετά την ιστορική στιγμή-ορόσημο, την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Μία κοινωνία σε μεταβατική φάση που παραπαίει μεταξύ των αλλαγών που σηματοδοτεί το τέλος του αιώνα και η αρχή της τεχνολογικής έκρηξης. Παράλληλα, το όραμα για μια ενωμένη Ευρώπη αποδεικνύεται ουτοπικό, καθώς το ευρωπαϊκό οικοδόμημα τρίζει συθέμελο και ο Ευρωπαίος πολίτης μετατρέπεται σταδιακά σε οικονομικό υπήκοο. Αθρόες μετακινήσεις μεταναστών προς την δυτική Γερμανία, υποσχεσιολογία για εκδημοκρατισμό και φιλελευθερισμό, ανεργία, πολιτική αστάθεια είναι μερικές από τις αιτίες που μεγεθύνουν τις εθνικιστικές τάσεις και τις ρατσιστικές διαθέσεις.
Μέσα στα καταγώγια των γερμανικών μεγαλουπόλεων που λειτουργούν σαν αλεστικές κρεατομηχανές γαλουχείται η νέα γενιά αναζητώντας λίγη χαρά σε αγοραίες απολαύσεις. Μέσα σε αυτά τα χαμαιτυπεία περισσεύει ο κυνισμός, η απαξίωση της ανθρώπινης ύπαρξης, η εκμηδένιση της αξιοπρέπειας. Όλα πωλούνται και αγοράζονται, αξίες εξανεμίζονται, επιβάλλεται ο νόμος του ισχυρού και η δύναμη του χρήματος. Ο έρωτας εκχυδαΐζεται, το ανθρώπινο σώμα κακοποιείται, το μυαλό αποσυντίθεται, οι αισθήσεις μπερδεύονται, οι ψυχές ρημάζονται! Η μοίρα των ανθρώπων προδιαγράφεται πριν ακόμη γεννηθούν. Ένας πύργος της Βαβέλ είναι τα καταγώγια με ανθρώπους από κάθε γωνιά της γης, που βρέθηκαν εκεί αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Πεταμένοι και στοιβαγμένοι σε σκοτεινές γωνιές, άνθρωποι με σκοτεινές ψυχές μέσα σε μια σκοτεινή κοινωνία. Άνθρωποι- ναυάγια που έχασαν τον δρόμο, παρασύρθηκαν κάπου στο ταξίδι της ζωής, ξέφυγαν, παρέκκλιναν, έχασαν την πίστη τους μέσα στο “γλωσσοβούισμα” της Βαβέλ που κάποτε τους παρουσιάστηκε ως Γη της Επαγγελίας.
Μία κραυγή αφύπνισης και ανησυχίας είναι οι «Λαβύρινθοι του πάθους» του Βάιου Φασούλα, μία προειδοποίηση απέναντι στα επερχόμενα δεινά που απορρέουν από μια δήθεν πολυπολιτισμική κοινωνία που δυσκολεύεται να βρει την ταυτότητα της στο όνομα της επερχόμενης παγκοσμιοποίησης, εν μέσω της επιβολής μιας ισοπεδωτικής παγκόσμιας κουλτούρας, μεταναστευτικών ροών προς εκμετάλλευση, καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σχετικοποίησης των αξιών εμπορικοποίησης, θεοποίησης της ύλης και του χρήματος. Μιας κοινωνίας που είναι εχθρός του πολίτη και τον εξαθλιώνει, που συνθλίβει τους ανυπεράσπιστους και ευνοεί την παρανομία και την παραβατική συμπεριφορά. Οι «Λαβύρινθοι του πάθους» είναι μία καταγγελία απέναντι στην παθογένεια και μία πρόταση για αλλαγή πλεύσης, εξυγίανση των θεσμών και αναδιάρθρωση των αξιών.
Η συγγραφή του βιβλίου αποτελεί ένα τολμηρό εγχείρημα, καθώς περιγράφονται απροκάλυπτα και ρεαλιστικά όλα όσα συμβαίνουν στην σύγχρονη εποχή με φόντο τα ύποπτα και κακόφημα στέκια διακίνησης ναρκωτικών ουσιών, πορνείας και αγοραπωλησίας ανθρώπων ως σύγχρονων δούλων. Πράγματι, επίσημα στοιχεία αποδεικνύουν ότι το εμπόριο και η εκμετάλλευση ανθρώπων αποτελεί μια καλοστημένη παγκόσμια επιχείρηση με τζίρο εκατομμυρίων υπό τις ευλογίες της οργανωμένης κρατικής μηχανής. Ό,τι περιγράφεται στα κακόφημα στέκια παραπέμπει, τηρουμένων των αναλογιών, στην ίδια την κοινωνία μας. Η αναλυτική περιγραφή της κοινωνικής σήψης, ωστόσο, δεν λειτουργεί απλώς ως διαπίστωση εκ μέρους του συγγραφέα. Το παρασύστημα που ακμάζει θα αυτοκαταστραφεί, θα διαλυθεί εκ των έσω και αυτό είναι παρήγορο. Ένα σύστημα χωρίς ερείσματα και πανανθρώπινες αξίες, δεν μπορεί να παγιωθεί. Όσοι υπηρετούν αυτό το σύστημα αργά ή γρήγορα θα καταστραφούν. Βεβαίως θα συμπαρασύρουν αθώα θύματα στο πέρασμά τους. Ωστόσο, οι πρωταγωνιστές, που εναλλάσσονται από θύτες σε θύματα, με κάποια αφορμή θα θελήσουν να δουν το φως στην άκρη του τούνελ και να αλλάξουν ζωή.
Ο συγγραφέας τολμά να παρουσιάσει τις πιο εφιαλτικές εικόνες και την πιο τερατώδη ανθρώπινη συμπεριφορά. Η τραχύτητα όμως της φρικώδους συμπεριφοράς εναλλάσσεται με τις λεπτές περιγραφές των συναισθημάτων ανθρώπων που παλεύουν να αποστασιοποιηθούν από τον θυμό, να απαγκιστρωθούν από τις νοσηρές καταστάσεις, που συγχωρούν και κάνουν όνειρα για ένα διαφορετικό μέλλον. Αξίζει να σημειωθεί ότι η περιγραφή της σκληρής πραγματικότητας αποδίδεται από τον συγγραφέα κατά τρόπο παραστατικό και ρεαλιστικό αλλά ενίοτε διανθίζεται με λυρική έξαρση, στα ποιητικά μέρη της σύνθεσης. Ως προς αυτό, σημαντικό ρόλο διαδραματίζει ο συγκερασμός της κυριολεκτικής με την μεταφορική χρήση της γλώσσας. Ένα απόσπασμα από το βιβλίο περιγράφει εύστοχα το ίδιο το βιβλίο και τον ατίθασο συγγραφέα του: «Ο νους του ήταν διορατικός και η ψυχή του ευαίσθητη σαν μετάξι, μα και άγρια σαν τα βάτια του αγρού»…
Οι «Λαβύρινθοι του πάθους» είναι ένα βιβλίο που αξίζει να μελετήσει κανείς, όχι μόνο για τις εικόνες, την αφήγηση, την περιγραφή, τα ιστορικά στοιχεία και την ενδιαφέρουσα πλοκή αλλά κυρίως για την αποκάλυψη της αλήθειας μέσα από τους λαβυρίνθους της ανθρώπινης ψυχής, μία αποκάλυψη που απογυμνώνει τον άνθρωπο για να τον αφυπνίσει, να τον αναγεννήσει και να τον εξανθρωπίσει. Μίνα Στεργιοπούλου Δρ κλασικής φιλολογίας, συγγραφέας, ηθοποιός
