Ακάλεστος κι απρόσμενος
μου ήρθε μια βραδιά,
ξένος κι εγώ φιλόξενος
τον δέχτηκα φιλικά.
Του έστρωσα τραπέζι,
τον κέρασα κρασί
και άρχισε να παίζει
γλυκύτατο βιολί.
Λιγώθηκε η καρδιά μου
σε ουράνια μουσική
κι απλώθηκε η χαρά μου
απέραντη στην ψυχή.
Του είπα φλογισμένος,
«παίξε το ωραίο σου βιολί,
παίξε και μεθυσμένος
ας φτάσω στο πρωί.
Τέντωσε τις χορδές σου
βγάλε χρυσή φωνή,
φωτιά οι δοξαριές σου
με παίρνουν απ΄ τη γη.
Στον ουρανό με πάνε
και τ’ άστρα κυνηγώ,
παίξε, τον κόσμο κάνε
σειρήνας σπιτικό».
Τραγούδησε και πήγα
σε κόσμους μαγικούς
και πρόλαβα και είδα
παράξενους θεούς
που μέρα τραγουδάνε,
τη νύχτα κυνηγούν,
τη νύχτα κυνηγούν,
που πίνουν και μεθάνε
αδιάκοπα γλεντούν.
Κόρες φανήκαν λυγερές,
ξανθές γαλανομάτες
χορεύουνε πιαστές,
τριαντάφυλλα γιομάτες.
.
Με μέθυσαν στη νύχτα
με μάγεψαν στην αυγή,
κι από τον κόσμο βγήκα
με ζάλη γλυκιά, δυνατή.
Κι ως φώτισε η ανατολή
κι ακούστηκαν ψιλές φωνές,
μου δίνουνε γλυκό φιλί
και φεύγουν οι ξωτικιές.
Σταμάτησε να παίζει
σε λίγο και το βιολί
και δίπλα στο τραπέζι
βλέπω μικρό παιδί.
Και σαστισμένος μένω
μπρος στο ξανθό παιδί,
φοβάμαι δεν του κρένω,
μόνο βλέπω το βιολί.
Στο παραθύρι εστήθη
κι ο ήλιος φωτεινός,
σηκώθηκε κι αυτός να φύγει,
παντάξενος ο μικρός.
Τον ρώτησα ποιος είναι,
του κράτησα το χέρι,
“ακόμα” του είπα “μείνε,
φύγε το μεσημέρι”.
Το βιολί και το κρασί κρατά
και μου τα δίνει γελαστός.
“Είμαι” μου λέει ψιθυριστά
“ο Έρωτας, της Αφροδίτης γιος”.
(Tο ποίημα “ΑΚΑΛΕΣΤΟΣ” εμπνεύστηκε και έγραψε πριν από 50 χρόνια.
Τον Αύγουστο του 1973).
Γιώργος Αλεξανδρής
www.alexandris23.net
