Η Ξ Ω Τ Ι Κ Ι Α
‘Εστειλα δυο περιστέρια
να έρθουν να σε βρουν,
εκεί στα μακρινά λημέρια
που φτερουγίζουν και λαλούν
*
πουλιά στα παραθύρια
και σε ολάνθιστες αυλές,
εκεί όπου αστέρια μύρια
φεγγίζουνε τις ομορφιές.
*
Μου μίλησαν για σένα,
νύμφη, νεράιδα ξωτική,
που βρίσκεσαι στα ξένα
κόρη, πανέμορφη ξανθή,
*
πως όποιο παλληκάρι,
μπορέσει μια χρυσή αυγή
από τον κήπο σου να πάρει
χωρίς κανένας να τον δει,
*
χιλιόφυλλο λουλούδι
από το ανίσκιωτο δενδρί
κι ακούσει μάγια το τραγούδι
της φωνής σου και μαγευτεί,
*
ταίρι σου θα τον κάνεις
λαχτάρα σου ακριβή,
στον ίσκιο σου θα τον βάνεις
να παίρνει ζωής φιλί.
*
Μου έφεραν το λουλούδι
τα δυο μου περιστέρια,
κελάηδησαν και το τραγούδι
φέρνοντας γλυκά χαμπέρια.
*
Στο παραθύρι δίπλα στέκεις
με μάτια να ψάχνουν στην αυλή
και στο καρτέρεμα να πλέκεις
με πόθο, τη δική μου τη μορφή,
*
ταίρι σου πιστό για να με κάνεις
στα όνειρα και τις πεθυμιές,
και στον ήλιο μπροστά να βάνεις
αγάπης ακτίνες, φωτεινές.
*
Σε λίγο τα περιστέρια φύγαν
ομορφοφτέρουγα πουλιά,
κι αυτά ζευγαρωμένα πήγαν
στην παραπάνω γειτονιά.
*
Στα χέρια μου το λουλούδι,
του έρωτα ανοιχτή αγκαλιά
και στα χείλη μου το τραγούδι,
δική σου χαρά και ανασαιμιά.
*
Τ’ αρχοντικό σου δεν το ξέρω
ούτε ποια στράτα να διαβώ.
Κινάω όμως ταίρι να σε φέρω,
με την αγάπη οδηγήτρα, θα σε βρω.
