Στη δυναμική του χρόνου μπορείς να αντισταθείς; Δεν είναι ηλίθιο τις περισσότερες φορές να σε πάει εκεί που δεν θες και να θες αυτό που δεν σου προτείνει; Μα έχει τόση απεριόριστη αναφορά στην ανθρώπινη ζωή που έμαθε να κινείται όπως οι δείκτες; Κι αν φαινομενικά ή ιδεαλιστικά αντέστρεφε τους δείκτες και στατικά επέμενε στο παρελθόν του που εντούτοις θέλει να το ομορφύνει στα έδαφος που κινείται αυτή τη στιγμή;
Αν καθίσω να διαβάσω το χρόνο στο χρόνο των φιλοσοφιών και συζητήσεων που ο ίδιος φυλάει με στοργή στο σεντούκι της ιστορίας του, το σίγουρο είναι ότι θα χαθώ σε διαφορετικές προσεγγίσεις. Βέβαια όλες αυτές πάλι, είτε πρόκειται για τον Ilya Prigogine, είτε για τον Hegel, είτε για τον BadiouAlain, συμφωνούν ορχηστρικά με αρμονία στις συνθέσεις των ετεροχρονισμένων αφετηριών του. Χθες. Σήμερα. Αύριο. Συνισταμένες του χρόνου που αποκαλύπτουν τις αδυναμίες του. Θα δανειστώ μία σχηματική απεικόνιση από τη θερμοδυναμική για να αποτυπώσω τις αδυναμίες του. Στη γλώσσα αυτή, οι αδυναμίες λέγονται ασταθείς διακλαδώσεις.
Φανταστείτε ένα διάγραμμα όπου οριζόντια υπάρχει η λ παράμετρος ελέγχου και οριζόντια η θερμοδυναμική μεταβλητή και σημείο τομής των δύο γραμμών το σημείο Ο. Λίγο πιο πάνω από το Ο ξεκινάει μία γραμμή με ημιανοδική κατεύθυνση. Ας την ονομάσουμε Ι. Σε κάποια φάση οι μεταβλητές ως σημεία παραμόρφωσης (ως μεταβλητές κοινωνικές και ψυχολογικές καταστάσεις για το κοινωνικό και προσωπικό – διαπροσωπικό επίπεδο), αυτή τη γραμμή Ι τη διασπούν και δημιουργούνται διακλαδώσεις. Στο σημείο λοιπόν λc όπου αρχίζει η διάσπαση της χρονικής «αρμονίας» και «μονοτονίας», σημειώνεται μία αστάθεια. Και από αυτό το σημείο ξεκινούν άλλες γραμμές (Α,Β,Γ κ.ο.κ.) οι οποίες επειδή έχουν ως αρχή αναφοράς τη δημιουργία «Ι» (δηλ. την αρχή του χρόνου ως «κτιστή αυτοϋπαρξη» σε αντίθεση με το «όντως ων και αεί ων και αμετάβλητος ων» του Θεού), έχουν τρεπτή αναφορική σχέση με την αρχή δημιουργίας «Ι». Αυτές είναι οι αλλαγές και «παρεκτροπές» της αφετηρίας του χρόνου, ως διαφορετικές θελήσεις του ανθρώπου στη ζωή του.
Έτσι επαληθεύεται η αρχή του Ηράκλειτου «τα πάντα ρεί και ουδέν μένει». Σε άλλη γλώσσα ο Αριστοτέλης στα «Φυσικά», σημειώνει πως «τα φυσικά όντα είναι εκείνα τα όντα που έχουν τη δυνατότητα να κινούνται και να μεταβάλλονται». Υπάρχει με αυτό τον τρόπο μία εξέλιξη. Σαν αυτή των πληθυσμών που περιγράφεται στην κλασική μηχανική από τον τελεστή Koopman Vt, όπου t είναι ο χρόνος που παίρνει πραγματικές ή ακέραιες τιμές (Vtf(x,p)=f(xt,pt)). Αυτή την αναστρεψιμότητα της ροής του χρόνου και των αλλαγών κι επομένως των ποικίλων ανθρωπίνων αντιλήψεων και θελήσεων, έρχεται να επιβεβαιώσει και ο νόμος του Newton, όπου η εξίσωση dx/dt = p/m , dp/dt =-dV/dx ορίζει μία αιτιοκρατική εξέλιξη κι επομένως χρονικά αναστρέψιμη.
Χρόνος και ανθρώπινη ζωή είναι συνυφασμένες υπάρξεις. Το διακήρυξε ο Hegel, ο Bergson και ο Heidegger, ότι δηλαδή το να αρνηθείς το χρόνο είναι σαν να λες ότι η ανθρώπινη ζωή είναι μια ψευδαίσθηση. Μπορείς να αρνηθείς το χρόνο; Τα όσα συνέβησαν, τα όσα διαδραματίζονται και τα όσα στην αχώρητη αντίληψη του συμβάντος θα γίνουν; Δεν υπάρχει ελπίδα φυγής από τις αλλοιώσεις που ο ίδιος επιφέρει κι ας γίνεται η αγωνία ευχή στον Τάσο Λειβαδίτη καθώς αναφωνεί «να τα’ ακούσει ο χρόνος και να μην σε αγγίξει, αγάπη μου, ποτέ». Κι όμως άγγιξε κάθε ψυχή που αναστέναξε ευχές που έπεσαν σαν αστέρια και απλά ξεχάστηκαν. Βλέπεις είναι η λησμονιά της οικείωσης που ο χρόνος παραγνώρισε ψυχές και σώματα ώστε να γίνουν ξένα μεταξύ τους. Κι αυτό είναι το τραγικό. Τη στιγμή που κάποτε δέθηκαν.
Μόνο ο έρωτας τα δένει. Τα έδεσε. Ή ακόμη και θα τα δέσει. Ανάλογα με τις ελπίδες και προσδοκίες που γεννά ο πόθος. Αυτή η διψασμένη θέληση για συνύπαρξη, αναφορά στον άλλο. Στο χρόνο του. Στο χρόνο σου. Στο χρόνο που δένει και τους δυο. Ο έρωτας, αυτό το «σε θέλω» εμπίπτει στο νόμο του Newtonκαθώς ο χρόνος μεταβάλλεται και μεταβάλλει το τι θέλουμε και το τι κάνουμε. Στο τότε. Στο τώρα. Στο μετά που έρχεται. Ο έρωτας όμως δεν εμπίπτει στην μετέπειτα θα έλεγα αναφορά του χρόνου ως δεδομένη υπόθεση και προϋπόθεση. Το λέει και ο αριστερός φιλόσοφος BadiouAlainστο βιβλίο του «Εγκώμιο για τον Έρωτα», σημειώνοντας πως «ο έρωτας είναι η απόδειξη του αντιθέτου, καθώς πρόκειται για την εμπιστοσύνη στο τυχαίο και άγνωστο». Αλλά κι εκεί πάλι στο χάσμα του χρόνου που συνδέει και συμπλέκει σώματα και ψυχές, το σαρκικό γίνεται πνευματικό όπως είπε και ο όσιος Πορφύριος.
Είναι φυσικό να θες. Είναι όμορφο να το ζεις. Όμως πάντα παραμονεύει η αίσθηση του ανικανοποίητου, όχι ως απωθημένη πτυχή της ζωής σου, αλλά ως λαχτάρα για πρώιμη έκφραση. Μπορεί να «ντύσεις» τον άλλον με τα φύλλα της Άνοιξης όμως εκείνη αργεί να έρθει. Τι κάνιες μέχρι τότε; Μπορεί να θες να νιώσεις, να διαπιστώσεις την ετεροχρονισμένη αντίδραση του χρόνου που θες να τον φέρεις στο αλλαγμένο πλέον παρόν και να μην μπορείς να συναντήσεις την ανάσα του άλλου. Έτσι απλά για να διαπιστώσεις αν το σώμα της ψυχής σου, ερωτεύεται ακόμη το σώμα της ψυχής της. Αν η σιωπή της φωνής σου έχει να της πει τις πιο όμορφες αλήθειες που η απειρία κι ο εγωισμός αρνήθηκαν να πουν.
Χρόνος. Έχει την ικανότητα να επαληθεύσει, να απομυθοποιήσει, να εμπνεύσει. Να σε κάνει να δοκιμάζεις. Να δοκιμάσεις. Να διαπιστώσεις. Να χαρείς. Να λυπηθείς. Να απογοητευτείς. Να συναντήσεις τον άλλον. Να τον ζήσεις. Να τον ζεις. Να θες να τον ζεις. Να ευτυχήσεις. Να δυστυχήσεις. Πώς ξέρεις τι θες και τι δεν θες; Υπάρχει ένας τρόπος. Έχει έρωτα μέσα του. Γλύκα στη γεύση του. Πάθος στην απόλαυση του.
Θέλω να σε φιλήσω στα χείλη. Τότε μόνο θα νιώσω αν σε θέλω στο χρόνο…
Φιλέταιρος Ιακώβου
(filetairos@gmail.com)
ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΣΕ ΘΕΛΩ…
Array
