Πονάω που σε χάνω, αλλά πώς να στο πω, πονάω που χάνω τον εαυτό μου μαζί σου.
Κι όταν άρχισα να σου χαλάω χατήρια τότε κατάλαβα ότι στην ουσία δεν μ’ αγαπάς.
Γιατί όλα έχουν ένα όριο κι εσύ δεν έμαθες ποτέ σου μέχρι που μπορείς να φτάσεις, μέχρι που μπορείς να ακουμπήσεις.
Όλα στο κόκκινο, όλα στον υπερθετικό βαθμό.
Κι εμένα μου αρέσουν τα όρια σε όλα.
Στην κουβέντα, στην παρέα, στην φιλία, στην σχέση.
Αλλά ξεπέρασες τα όρια μου.
Ξεπέρασες την ανάγκη μου να σ’ αγαπώ χωρίς να σε πνίγω.
Γιατί με έπνιξες χωρίς να το αντιληφθείς.
Αλλά όλα τα πράγματα έχουν ένα όριο.
Προσπάθησε να μάθεις τα όρια αν θέλεις να μείνεις στην ζωή μου.
Σου γράφω λίγες λέξεις για να μπορέσεις να καταλάβεις πως νοιώθω.
Φοβάμαι να σύρω τα λόγια μου μήπως και σε πληγώσω.
Και πληγώνω εμένα.
Δεν μιλάω πια, γιατί έχει σιωπήσει η καρδιά μου.
Σ’ αγαπάω και θέλω το καλό σου, αλλά πρωτίστως θα κοιτάξω το δικό μου καλό, την δική μου έννοια.
Γιατί θέλω να είμαι καλά.
Ισορροπημένη κι ευτυχισμένη.
Γιατί οι άνθρωποι που με πλησιάζουν πολύ με αδειάζουν.
Το λάθος μου είναι ότι πίστεψα ότι σαν αληθινός άνθρωπος
ότι θα επιβίωνα.
Δεν αρέσουν οι αληθινοί άνθρωποι μάτια μου, δεν αρέσουν.
Γεμίσαμε από ανθρώπους που προσπαθούν να βρουν ένα σου λάθος.
Ξεχάσαμε τι σημαίνει κατανόηση, αγάπη, πίστη, ελπίδα.
Ξεχάσαμε τι σημαίνει να αγαπάς χωρίς να πνίγεις τον άλλον.
Ξεχάσαμε ότι είμαστε ατελείς κι όχι τέλειοι.
Και το κυριότερο είναι ότι ξεχάσαμε να συγχωρούμε.
Κι εγώ μεγάλωσα πια και θέλω να αποφασίζω από τι θα εξαρτιέμαι.
Και θα χαλάω χατήρια για να δω ποιοι είστε πραγματικά.
Να απενεργοποιήσω πρέπει κάποια συναισθήματα που αποδεικνύονται μάταια!
