Δεν ξέρω… Αλλά τούτες τις μέρες έντονα προβληματίζομαι… Και διερωτώμαι… Σε τι χώρα ζούμε; Αυτή είναι η Ελλάδα του 21ου αιώνα; Πώς κατάντησε τούτη η Πατρίδα 200 χρόνια μετά το 1821;
Εγκλήματα απανωτά τον καιρό αυτό… Στη Μακρινίτσα, εν εξάλλω καταστάσει, άνδρας μαχαίρωσε την εν διαστάσει σύζυγό του και τον αδελφό της… Το παιδάκι τους μένει χωρίς μητέρα αλλά και χωρίς πατέρα… Το μόνο προφανώς που δεν σκέφτηκε ο δράστης… Μοναδικός του στόχος να εκδικηθεί…
Κι απ’ τη Μακρινίτσα ας κατηφορίσουμε… Να πάμε στα νότια της Πελοποννήσου. Στην Κυπαρισσία… Εκεί, επειδή θεώρησε κάποιος ότι δεν έλαβε επαρκείς εξηγήσεις για τον, κατ’ αυτόν, αδικαιολογήτως φουσκωμένο λογαριασμό τηλεφώνου απ’ τον υπεύθυνο του καταστήματος -πρακτορείου κινητής και σταθερής τηλεφωνίας, έσπευσε στο σπίτι του, πήρε το όπλο του -πού το βρήκε;- και αποφασισμένος να σκοτώσει, μαινόμενος επέστρεψε στο κατάστημα και σκότωσε εν ψυχρώ τον νεαρό υπάλληλο… Ανερυθρίαστα μάλιστα ο δράστης δηλώνει αμετανόητος… Κι απ’ την Κυπαρισσία πίσω… Στο κέντρο της Ελλάδας… Στην Αθήνα… Στο Νοσοκομείο “Ερυθρός Σταυρός”… Όπου, όπως διαβάζουμε, ασθενής, νοσηλευόμενος για Covid 19, αφήρεσε τον αναπνευστήρα από διπλανό του συνασθενή, επειδή, λέει, τον ενοχλούσε ο θόρυβος που αυτός προκαλούσε… Ο άνθρωπος φυσικά δεν άντεξε και μετ’ ολίγον εξέπνευσε…
Να προσθέσουμε σε όλα αυτά και τη στυγερή και άκρως επαγγελματική δολοφονία του Γιώργου Καραϊβάζ, που κυριολεκτικά σόκαρε όχι μόνο το Πανελλήνιο αλλά σύμπασα την Ευρωπαϊκή δημοσιογραφική οικογένεια…
Εγκλήματα όλα αυτά που, ένας άνθρωπος σώας έχων τας φρένας, θα έλεγε ότι διεπράχθησαν δι’ ασήμαντον αφορμήν… Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να δικαιολογείται ένα έγκλημα που ενδέχεται να έχει γίνει και δια σημαντικήν αφορμήν… Όχι… Προς Θεού… Ό,τι ιερώτερο, ό,τι ωραιότερο, ό,τι ομορφότερο, είναι η ζωή που απ’ τον Θεό έχει δοθεί στον άνθρωπο… Δώρο Θεού είναι η ζωή… Την οποία ουδείς δικαιούται, μήτε καθ’ οιονδήποτε τρόπο δικαιολογείται, να αφαιρεί από έναν άλλο άνθρωπο. Έναν συνάνθρωπο. Όταν μάλιστα στην εποχή μας μεγάλη και αξιέπαινη είναι η προσπάθεια που διεθνώς καταβάλλεται για την προστασία των δικαιωμάτων και της ζωής των ζώων και του φυσικού, εν γένει, κόσμου που μας περιβάλλει, είναι εκτός πάσης λογικής να διαπράττονται φρικιαστικά και ειδεχθή εγκλήματα κατά ανθρώπων, που είναι αδύνατο λογικός, ανθρώπινος, νους να χωρέσει…
Βασανιστικό βεβαίως το ερώτημα… Αυτό στο οποίο και προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις άπαντες οι εχέφρονες και νουνεχείς άνθρωποι… Γιατί;
Οι ειδικοί επιχειρούν να ερμηνεύσουν και να εντοπίσουν τα αίτια των διαπραττόμενων εγκλημάτων. Ουκ ολίγοι επιμένουν να ισχυρίζονται ότι κυρίως ψυχικά διαταραγμένοι είναι αυτοί που, δια του εγκλήματος, νομίζουν ότι λύουν το πρόβλημά τους… Κι είναι αλήθεια πως αυτοί, οι καθ’ οιονδήποτε τρόπο ψυχασθενείς, ιδιαιτέρως τα τελευταία χρόνια, έχουν κατά πολύ αυξηθεί… Μπορεί, σ’ αυτό, να φταίει και η μακρόχρονη, λόγω της πανδημίας, καραντίνα… Πριν όμως την καραντίνα, τεράστιο ρόλο στον κλονισμό της ψυχοσωματικής ανθρώπινης υγείας έπαιξαν και τα, επί 10 και πλέον έτη, επιβληθέντα, δικτατορικού τω τρόπω, μνημόνια που προκάλεσαν τη δυσβάσταχτη οικονομική λιτότητα… Αλλά, όταν τα μνημόνια αφόρητα μας καταπίεζαν, θυμηθήκαμε ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά, πρωτίστως, είναι κρίση ηθική, πνευματική, κρίση αξιών και ιδανικών… Στα πλαίσια, λοιπόν, αυτής της κρίσης εντάσσεται και η κρίση που και στην Ελλάδα πλέον, διέρχεται, ως θεσμός θεμελιώδης, η οικογένεια… Το κύτταρο της κοινωνίας… Που νοσεί… Οπότε και νοσεί σύμπασα η κοινωνία… Η οποία, κατ’ ουσίαν, παύει να είναι κοινωνία… Γιατί κοινωνία σημαίνει συνύπαρξη, αλληλοπεριχώρηση προσώπων, συγχώρεση… Συγχωρώ, εξάλλου, σημαίνει πως με τον οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο χωρώ στον ίδιο τόπο. Στο τέλος-τέλος κοινωνία σημαίνει αγάπη. Μια εντελώς απρόσωπη και απολύτως ατομοκεντρική κοινωνία, όπου υπεράνω όλων τίθεται το ίδιον συμφέρον και του καθενός ο εγωϊσμός, για να επικρατούν έτσι το μίσος, η εκδικητικότητα, η προς τους άλλους καχυποψία, η αντιπάθεια, και η οξύτατη, πολλές φορές, αντιπαλότητα, με κυρίαρχη την επιδίωξη της τήρησης της αρχής “ο θάνατός σου η ζωή μου”, ή “να πεθάνει η Ελλάδα να ζήσουμε εμείς, στο διάολο η οικογένεια, στο διάολο και η πατρίς”, που φοβάμαι πως τείνει να γίνει τρόπος ζωής και υπάρξεως, δεν είναι κοινωνία ανθρώπων… Μήτε ζώων. Δεν είναι καν ζούγκλα. Αλλά είναι κοινωνία εωσφορική, σατανική. Είναι κοινωνία που γεννά τον θάνατο και όχι μόνο τον σωματικό. Γιατί προηγείται αυτού ο πνευματικός θάνατος. Είναι κοινωνία που παράγει τη βία, ως τρόπο συμπεριφοράς απέναντι στους άλλους… Κι είναι η βία που, ως φαινόμενο, προωθείται σαφώς δια του τηλεοπτικού θεάματος και ποικιλοτρόπως δια των πολυποίκιλων ΜΜΕ, πρωτίστως δε των ηλεκτρονικών…
Και για να συμπληρωθεί το παζλ που απεικονίζει ευκρινώς την κατάσταση που βιώνει σήμερα μια εντελώς ακοινώνητη ελληνική κοινωνία, ας προσθέσουμε και τις καταγγελίες αθλητών και αθλητριών της ενόργανης γυμναστικής, που ευθαρσώς καταγγέλλουν και αυτοί τα βασανιστήρια και τη σεξουαλική βία που υφίσταντο από τους προπονητές τους, από την τρυφερή ακόμα παιδική ηλικία, στα πλαίσια προφανώς ιδιότυπων και άκρως διεστραμμένων… προπονητικών τρόπων και μεθόδων…
Ξέρω βέβαια πως κάποιοι θα μου πουν πως καλές είναι οι διαπιστώσεις, πλην όμως χρειάζεται και η υπόδειξη λύσης ως κάθαρση του κοινωνικού δράματος που βιώνεται σε λίαν προχωρημένο στάδιο στους καιρούς μας… Εν προκειμένω ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του. Καλοί είναι οι νόμοι και η τήρησή τους, όμως στην ψυχή του κάθε ανθρώπου λειτουργεί ως νόμος η συνείδησή του, της οποίας τη φωνή δεν δικαιούμαστε να στραγγαλίζουμε… Κι αυτή η φωνή μας υποδεικνύει να συνέλθουμε, να έλθουμε εις εαυτούς, να μετανοήσουμε. Σαφώς πριν το έγκλημα… Για να μην οδηγηθούμε στο έγκλημα, στο οποιοδήποτε έγκλημα… Τότε θα ‘ναι αργά… Η ζημιά θα έχει γίνει… Και θα ‘ναι ανεπανόρθωτη… Καθώς δε είναι πλέον πολύ κοντά το Πάσχα, ας θυμηθούμε… “Συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει και ούτω βοήσωμεν Χριστός ανέστη…”
ΖΑΧ. Γ. ΖΑΧΟΣ
Υ.Γ. Μεγαλείο ψυχής απ’ τη μητέρα του Γ. Καραϊβάζ. “Τους συγχωρώ…”. “Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν…”.
