Του Νικολάου Ιωάννου Παπαγεωργίου
Πού πήγαν; Μόνο ο θεός το ξέρει.
Ο αείμνηστος κ Νίκος Ζιας, καθηγητής ιστορίας της τέχνης και Δντης Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών μνημείων, μιλώντας προ ετών σε πολυπληθές ακροατήριο, αναφέρθηκε στην αξία του ελληνικού έθνους, στα ιδανικά, καθώς και στα ισχυρά και ασθενή σημεία του Έλληνα.
Συγκράτησα και κοινωνιολογώ μερικά:
- Την μακραίωνη και αδιάκοπη αξία του ελληνικού έθνους, κατά την ιστορική πορεία του οποίου έλαβαν χώρα γεγονότα – κατορθώματα, που έγιναν κτήμα ολόκληρης της ανθρωπότητας.
- Τα ιδανικά του Έλληνα όπως:
- Την φιλοπατρία. Αυτήν την ύψιστη αγάπη προς την πατρίδα, που φθάνει μέχρι την θυσία της ίδιας της ζωής του.
- Την αγάπη στην ελευθερία. Οριακές καταστάσεις το Ζάλογγο και το Αρκάδι.
- Την αγάπη στη δημοκρατία. Σύλληψη, ονομασία και πραγμάτωση ιδίως στην κλασσική εποχή.
- Τον σεβασμό στο θεό. Οι Έλληνες είναι θρησκευόμενος λαός και όχι θρησκόληπτος. Οι ναοί, τα αγάλματα των θεών και οι αρχαίες τραγωδίες αυτό υποδηλώνουν, για να καταλήξουμε επί τουρκοκρατίας στην ορθοδοξία που αποτελεί το διακριτικό γνώρισμα του Έλληνα.
- Τον σεβασμό στον άνθρωπο. Επίσης ς ελληνική σύλληψη. Το μέτρο πάντων ο άνθρωπος.
- Την αγάπη στην ομορφιά. Συστατικό της ύπαρξης του Έλληνα. Καλοσύνη και κάλλος είναι το ίδιο πράγμα. Οι Έλληνες ορθόδοξοι άγιοι έχουν ψυχικό και σωματικό κάλος.
- Τη λεβεντιά και το φιλότιμο. Συνδυασμός γενναιότητας και ομορφιάς. Λέξεις που δύσκολα μεταφράζονται στις ξένες γλώσσες.
- Ισχυρά και ασθενή σημεία του Έλληνα:
- Το μέτρο ελληνική έννοια και γνώρισμα.
- Εν τούτοις οι Έλληνες το χάνουν πολλές φορές και οι αρετές μετατρέπονται σε ελαττώματα.
Έτσι ἐν πολλοῖς, την σήμερον ημέραν κυριαρχούν: Η απειθαρχία, η ασυδοσία, η οχλοκρατία, η αναρχία, ο ατομικισμός, ο περιορισμός της εργατικότητας, η έλλειψη προγραμματισμού, ο πολιτικός φανατισμός, η καπατσοσύνη, η ψευδολογία, η απάτη.
Μικρό δείγμα όσων έλαβαν χώρα τις τελευταίες ημέρες:
- Στις καραγκιόζ μπερντέ εκδηλώσεις, γεγονότα που όλοι είδαμε ή ακούσαμε.
- Την ἐν χορῷ εξύβριση του κυρίου πρωθυπουργού της χώρας στην Πάτρα, με την γνωστή πλέον φράση Μ… γ….(Αγαπητέ, δεν τον θέλεις; Μην τον ψηφίζεις, αλλά μην τον βρίζεις).
- Την παρουσία νεαρών στελεχών των ενόπλων δυνάμεων στην ίδια πόλη, εφοδιασμένων με εύοσμα πανάκριβα σπόρια και αντιασφυξιογόνες μασκες .
- Ανώτερο στέλεχος, πάλι των ενόπλων δυνάμεων, να επιδιώκει τελίτσες ακολασίας με νταβραντισμένους υποτακτικούς του.
- Ιερωμένο να εξυβρίζει το ποίμνιο του.
- Μασκαρά υποδυόμενο ιερωμένο, φέροντα σταυρούς στο καλυμμαύχιόν του, στο μπροστινό και πίσω μέρος του τιμημένου ράσου, κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων στον Τύρναβο, προς τιμήν του παλουκιού, ή βγαλμένου χεριού, ή στούμπου, ή μπουρανιού. Το μόνο που δεν έκανε ήταν να τον ασπασθεί. Απτό παράδειγμα διαπαιδαγώγησης όσων νέων παρακολουθούσαν. Ποιός άραγε θα πει σ’ αυτό το ον πως δεν παίζουμε με τον σταυρό;
Και το χειρότερο: Η αδιανόητη φονική τραγωδία των Τεμπών. Συμπάσχω με όλους τους προστρέξαντες θλιμμένους, διαχρονικά δημιουργούς των προϋποθέσεων επιτυχίας αυτού του πρωτόγνωρου τρομακτικού φονικού. Δεν ανησυχώ, γιατί είμαι βέβαιος πως με τον καιρό τα κακώς κείμενα ΘΑ ΘΑ ΘΑ ΘΑ τακτοποιηθούν. Επί του παρόντος μου λείπουν δυο τρένα και ένα τούνελ. Θα τους φόρτωνα και θα τους έστελνα με τον ίδιο τρόπο να βρουν τα αδικοχαμένα βλαστάρια. Αίσχος!!!!
