Μια απιστία, μια μεγάλη διαφωνία, βαριά λόγια και μετά ο χωρισμός. Πόνος, πίκρα, απογοήτευση, σκέψεις, μετάνοια και μετά η προσπάθεια για επανένωση. Πόσο εύκολο είναι όμως να γίνουν ξανά τα πράγματα όπως πριν;
Πόσο εύκολο είναι να καταφέρεις ν’ αφήσεις στην άκρη όσα έγιναν κι ειπώθηκαν; Πόσο εύκολο είναι να βάλεις μπροστά την αγάπη και να νικήσει όλους τους δαίμονες που σας χώρισαν; Κολλάει άραγε ξανά το γυαλί που σπάει;
Δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις και ακόμη δυσκολότερο να βρεις έναν άνθρωπο να κουμπώνει μαζί σου. Δύσκολο να βρεις έναν άνθρωπο να σε νοιάζεται, να σε νιώθει και να σε καταλαβαίνει. Δύσκολο να βρεις έναν άνθρωπο να τον θαυμάζεις, να τον σέβεσαι και να τον εκτιμάς. Δύσκολο να συνυπάρχουν όλα τα προηγούμενα σε δυο ζευγάρια μάτια…
Αν τον βρεις, κάνεις το παν να μην τον χάσεις. Αν σε βρει, κάνει το παν να σε κρατήσει. Πώς γίνεται όμως να μην είναι πάντα αυτό αρκετό; Πώς γίνεται να έρχεται μια στιγμή, μια λάθος στιγμή που να ανατινάζει όσα χτίσατε λιθαράκι το λιθαράκι;
Γίνεται, συμβαίνει κι είναι η στιγμή της έκρηξης τρομαχτική και συνοδεύεται από πικρία, πόνο και δάκρυα. Έρχεται όμως καμιά φορά η ώρα, αφού έχει καταλαγιάσει ο καπνός, αφού έχεις μαζέψει όσα έσπασαν, αφού έχεις μετρήσει απώλειες, αισθήματα και αναμνήσεις, που αναρωτιέσαι μήπως θα άξιζε μια ακόμη προσπάθεια. Μήπως τελικά θα άξιζε να δοκιμάσετε ένα ακόμη “μαζί”.
Κολλάει το γυαλί αν σπάσει; Είναι η κόλλα της αγάπης τόσο δυνατή για να τα καταφέρει; Κι αν κολλήσει τελικά, μπορεί να επανέλθει στην πρότερη κατάσταση; Ίσως… ίσως και να γίνεται.
Ίσως και να γίνεται αν είστε κι οι δυο σίγουροι κι αποφασισμένοι ν’ αφήσετε πίσω όσα σας χώρισαν, όσα σας διέλυσαν, γιατί αν επανέρχεστε συνεχώς με κατηγορίες στα παλιά, αν αναμασάτε συνεχώς όσα συνέβησαν, αν αρνείστε να συγχωρήσετε πραγματικά, θα συνεχίσετε να κόβεστε ξανά και ξανά από ένα γυαλί που δεν θα κολλάει.
Θα συνεχίσετε να πληγώνεστε ξανά και ξανά από ένα “μαζί” που δεν θα είναι ποτέ το ίδιο. Γιατί το γυαλί ίσως ξανακολλάει, αλλά μέχρι να κολλήσει καλά, κόβει…
