Ταξίδευα νύχτα, το ξημέρωμα το συνάντησα στο δρόμο μου, πάνω στην μηχανή. “Συγκρούστηκα” με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου, αυτές ζωγράφιζαν όσα το σκοτάδι είχε κρύψει. Και εγώ τυφλός από έρωτα έπεσα πάνω τους.
Με μαγεία τα χρώματα τους, συνέδεσαν ουρανό και γη. Στην παλέτα των χρωμάτων που κρατούσαν, με έβαλαν και μένα μέσα, ένοιωσα να συνέρχομαι. Το ξημέρωμα αυτό θα μου μείνει αξέχαστο. Σε όλο το ταξίδι εσένα σκεφτόμουν, είχα πείσει τον εαυτό μου, πως δεν θα μου έδινα άλλη ευκαιρία. Με πονούσε πολύ. Απερχόμενος και λάθος.
Δεν σε πίστεψα, διάβασα ότι μου έγραφες, αλλά δεν συμφωνούσα μαζί σου. Γιατί μου μιλούσες για πρέπει και για μη, σαν να μην τα πιστεύεις. Γιατί χαιρόσουν όταν με έβλεπες. Γιατί ποτέ δεν με απέφυγες. Σε άκουγα, όταν μου μιλούσες για τις ανησυχίες σου, τα θέλω σου, τις αποφάσεις που είχες πάρει για φίλους σου, που τελικά δεν ήταν φίλοι σου, για το ποσό σου αρέσει ή δουλειά σου.
Δεχόσουν τα πειράγματά μου. Γιατί δεν έθεσες όρια από την αρχή, ενώ έβλεπες τις προθέσεις μου. Χωρίς να μου το ζητήσεις, σε είχα ερωτευτεί. Γιατί μου άρεσε ο τρόπος που σκεφτόσουν, γιατί παλεύεις την ζωή χωρίς δισταγμό. Γιατί δίνεις χωρίς αντάλλαγμα.
Έγραψα ένα μήνυμα και στο έστειλα. “Θέλω να έρθω να σε δω, να σε φιλήσω”. Και με αυτό το μήνυμα, γκρέμισα όσα με κόπο προσπάθησα να χτίσω. Σαν τα παιδιά του σήμερα, μέσα από την οθόνη του κινητού, δηλώνουν ερωτευμένα, στέλνοντας μηνύματα. Ξημεροβραδιάζονται. Και με ακύρωσα.
Εμείς πάψαμε να λεγόμαστε παιδιά, από τότε που νιώσαμε τι θα πει αγάπη. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, έχει την ικανότητα να προσδίδει στο πέρασμά του, αξίες που σώθηκαν. Θυμήθηκα, πως έτρεμα στην ιδέα να απαντήσεις θετικά, τι θα έκανα;. Αν είχα την δύναμη να πάγωνα τον χρόνο, την στιγμή εκείνη, θα διέγραφα το μήνυμα. Μα είχε ήδη σταλεί, διαβάστηκε.
Και εσύ άρχισες να γράφεις. Κρύος ιδρώτας διαπέρασε το κορμί μου. Σταμάτησες για λίγο, σκεφτόσουν άραγε. Παραμιλούσα, θεέ μου. Στον ύπνο μου σε ονειρεύτηκα. Ένα όνειρο μέσα σε όνειρο. Παράξενο, σε φιλούσα με κλειστά μάτια, δεν ήθελα να τα ανοίξω.
Αισθάνθηκα τα χείλη σου, σαν να το ζούσα. Δεν ήθελα να ανοίξω τα μάτια μου, για να μην τελειώσει ποτέ η απόλαυση του φιλιού σου. Ένιωσα την ηδονή να με κυριεύει, δεν άντεξα, μέχρι που είπα πως δεν ζω όνειρο. Τα άνοιξα τα μάτια μου και σε είδα μπροστά μου.
Ξαφνιάστηκα τόσο, που πίστεψα πως είσαι δώ, μπροστά μου, στο κρεβάτι μαζί μου. Διαψεύστηκα, γιατί στην εικόνα σου τινάχτηκα απ’ το κρεβάτι. Μόλις είχα ξυπνήσει. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Σηκώθηκα και άνοιξα το παράθυρο να πάρω αέρα. Είχα καταρρεύσει. Όλα, πριν καν λειτουργήσουν διαλύθηκαν.
Απογοητεύτηκα, δείλιασα, προδόθηκα άθελα μου. Θαρρώ, πως το μυαλό μου σε σύγκριση με την καρδιά μου, παρέδωσε. Και η καρδιά σε σύγκρουση με την λογική νικήθηκε. Λάθος ή σωστό, ό,τι έγινε, έγινε, έγραψες. Και μετά σιωπή. Τώρα ξέρεις τι ένοιωσα, πριν σε διαγράψω.
Πλέον, δεν με νοιάζει τι κάνω ή γιατί το κάνω. Για έναν έρωτα, που δεν άνθισε ποτέ, που έμεινε σβηστός στις οθόνες των κινητών. Ό,τι έγινε, έγινε..
