Πολλές φορές ψάχνουμε να ανακαλύψουμε σημαίνοντα πρόσωπα σε διάφορους τομείς της κοινωνικής ζωής. Κι επειδή κοιτάμε ψηλά και μακριά δεν βλέπουμε αυτούς που είναι κοντά μας, στο πλάι μας. Ίσως γιατί δεν κάνουν θόρυβο γιατί είναι φτωχοί ή ταπεινοί και γι’ αυτό δεν προκαλούν το ενδιαφέρον μας.
Ένας τέτοιος άνθρωπος, μια πραγματική ηρωίδα υπήρξε η Βασιλική Μπενάρδου, που έφυγε πριν από λίγες ημέρες για το μακρινό ταξίδι. Είναι ηρωίδα, διότι μεγάλωσε μόνη της τα πέντε εγγόνια της και τα ενέταξε στην κοινωνία. Μόνον η ίδια γνώριζε με τι θυσίες, κόπους, στερήσεις και αγωνίες τα ανάθρεψε!
Θυμάμαι με πολύ συγκίνηση που ερχόταν στο σχολείο σέρνοντας τα γέρικα πόδια της. Ερχόταν να ρωτήσει και να πληροφορηθεί για τα εγγόνια της, που ήταν μαθητές μας. Ο δρόμος ήταν μακρύς, αλλά τον έκανε με τα πόδια από ενδιαφέρον για τα εγγόνια, των οποίων είχε την κηδεμονία. Και δεν ήταν μόνον κηδεμόνας. Ήταν και πατέρας και μάνα και παππούς και γιαγιά, ήταν όλα μαζί. Ήταν ο προστάτης και το αποκούμπι εκείνων των ανήλικων παιδιών.
Στα βαθιά της γεράματα ευτύχησε να δει δισέγγονα, παιδιά των εγγονών της. Και τώρα ήρθε η ώρα να ξεκουραστεί από τους κόπους και τις ταλαιπωρίες. Την κάλεσε κοντά του ο Θεός για να αναπαυθεί στην αγκαλιά Του.
Κρ.
