Της Κικής Τσιντζόγλου.
Μια φορά και ένα καιρό, ερωτεύτηκαν. Κοίταξαν ο ένας τον άλλον και τα μάτια τους άρχισαν να λάμπουν. Η καρδιά τους χτυπούσε δυνατά και η ένωσή τους ήταν αναπόφευκτη. Τα κορμιά τους ήταν αχώριστα. Ο έρωτας τους ήταν ολοφάνερος. Ήθελαν να είναι για πάντα μαζί και να φτιάξουν μαζί τα όνειρα τους.
Αυτή ήταν ανέμελη και παρορμητική και αυτός ήταν σοβαρός και μετρημένος. Η χημεία μεταξύ τους ήταν ξεχωριστή. Μπορούσε ο ένας να νιώσει το μυαλό του αλλού.
Αυτός ήξερε τις σκέψεις που έκρυβε μέσα της. Μπορούσε να την ησυχάσει με ένα βλέμμα του. Αυτή όταν τον κοιτούσε τα μάτια της έλαμπαν. Έβγαζαν φωτιά και πόθο. Όταν δεν ήταν μαζί, η απουσία του ζωγραφίζονταν στο πρόσωπό της. Έφευγε το χαμόγελο από τα χείλη της και η όψη της σκοτείνιαζε. Το μυαλό της ήταν στα χέρια του καθώς το πρόσωπο του μονοπωλούσε το ενδιαφέρον της. Μόνο αυτός υπήρχε μέσα της. Όταν τον έβλεπε άνοιγε η ψυχή της. Ήθελε την αγκαλιά του. Ήταν η αιωνία φωλίτσα της που της έδινε δύναμη και ασφάλεια. Όταν ήταν μαζί δεν άφηνε το χέρι της από το δικό του. Μαζί γινόντουσαν ένα. Η γροθιά τους δεν ξεχώριζε. Μέχρι που αποφάσισαν να ζήσουν μαζί στο ίδιο σπίτι.
Ένα σύννεφο έπεσε από πάνω τους. Το κρατούσαν οι άνθρωποι. Μπορούσαν να ρίξουν με τα χέρια τους ότι ήθελαν. Έφτιαξαν τη βροχή και την έριξαν στο σπίτι τους.
Καθώς η βροχή έπεφτε στο σπιτικό τους οι καβγάδες χτύπησαν την καθημερινότητα τους. Η βροχή δυνάμωνε και το ένα λάθος διαδεχότανε το άλλο. Η γροθιά τους άρχισε σιγά σιγά να χαλαρώνει. Τα χέρια τους μετά βίας ήταν ενωμένα.
Δεν τους ήθελαν μαζί βλέπεις. Η απόρριψη από τους δικούς τους ανθρώπους ήταν η κατάρα τους. Ο κεραυνός της απόρριψης τους χτύπησε τη πόρτα. Έμπαινε σταδιακά μέσα τους και πότιζε τις καρδιές τους. Η μυρωδιά στο σπιτικό τους είχε αλλάξει. Το κλίμα μεταξύ τους ήταν παγωμένο και ο χειμώνας είχε φωλιάσει στις καρδιές τους. Τα χέρια τους έτρεμαν και η δυνατές ψιχάλες της βροχής έκοψαν τη γροθιά τους. Η θύελλα άρχισε να γκρεμίζει το σπίτι τους και οι απώλειας ήταν αισθητές.
Έχασαν την εμπιστοσύνη τους και τον αυθορμητισμό τους. Η διχόνοια, η ένταση και η θλίψη σκέπασε τα χέρια τους και πότισε τα σώματα τους.
Βλέπεις ο κόσμος τα κατάφερε. Τους πότισε σπόρους αμφιβολίας και τώρα μέσα στα σκοτάδια τους δεν μπορούν να δουν τους εαυτούς τους. Τυφλωθήκαν τα μάτια τους έβλεπαν μονό λάθη. Κοιτούσαν μόνο φόβους, ατελείς και απειλές. Η καρδιά τους άρχισε να ξεθωριάζει και οι φωνές τους άρχισαν να δυναμώνουν.
Έβαλαν στο στόμα τους το εγώ τους και τα σώματα τους άρχισαν να αντιδρούν. Ο εγωισμός τους μπήκε στην πορεία τους και τους απομάκρυνε.
Έκαναν κύκλους γύρω από τον εαυτό τους και όχι γύρω από τη σχέση τους. Σιγά σιγά οι κύκλοι άρχισαν να γίνονται πιο στενοί μέχρι που τους έπνιξαν. Το εγώ τους σκότωσε τη γροθιά τους.
Εν τέλει, ο κόσμος κατάφερε το στόχο του. Έτσι συνέχισαν τη ζωή τους. Μέσα τους όμως ήξεραν ποιος ήταν ο δολοφόνος…
