Του Κωνσταντίνου Δ.Ρίζου, επιτίμου Σχολικού Συμβούλου Οικονομολόγων
Ο στρατηγός Ιωάννης Μακρυγιάννης ήταν μία από τις πλέον εξέχουσες μορφές της επανάστασης του 1821. Υπήρξε στρατιωτικός, πολιτικός και συγγραφέας. Ως στρατιωτικός προσέφερε τα μέγιστα στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα σε διάφορες μάχες κατά τις οποίες τραυματίστηκε επτά φορές. Ως πολιτικός εκλέχτηκε πληρεξούσιος και δημοτικός σύμβουλος Αθηνών. Ήταν ο πρωτεργάτης του κινήματος της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, που οδήγησε στην παραχώρηση Συντάγματος από το βασιλιά Οθωνα. Ως συγγραφέας έγραψε τα απομνημονεύματά του, ένα μοναδικό ιστορικό ντοκουμέντο.
Πάνω απ’ όλα όμως ήταν άνθρωπος έντιμος και δίκαιος. Μετά την απελευθέ-ρωση πολλοί αγωνιστές και χήρες αγωνιστών, που έχασαν τη ζωή τους στις μάχες είχαν ξεχαστεί από το ελεύθερο πλέον κράτος και πεινούσαν ή ζητιάνευαν για να ζήσουν. Αυτό τον ενοχλούσε αφάνταστα. Πρότεινε μάλιστα να μειώσουν όλοι, και πρώτος ο ίδιος, τους μισθούς τους ώστε να βοηθηθούν και οι άλλοι. Ιδού τι αναφέρει μεταξύ άλλων σε μία αναφορά του με ημερομηνία 15 Δεκεμβρίου 1834 προς τον βασιλιά Οθωνα.
«Ως ένας και εγώ αγωνιστής εις τα περασμένα δεινά της πατρίδος μου, εγνώρισα εις πολλά μέρη ανδρείους στρατιωτικούς και τιμίους πολίτας, οπού εθυσίαζον και την ιδίαν ζωήν τους διά να ιδούν την πατρίδα τους ελευθέραν. Πολλοί από αυτούς εσκοτώθηκαν εις τον πόλεμον. Άλλοι έμειναν αιχμάλωτοι και άλλοι επληγώθησαν και τώρα μετά την ελευθέρωσιν της πατρίδος τους βλέπω να περιπατούν γυμνοί και ξυπόλητοι. Βλέπω χήρας και ορφανά να ζητούν έλεος διά να παρηγορήσουν την πείναν τους. Εκείνοι οπού τους γνωρίζουν και ημπορούν να πληροφορήσουν την κυβέρνησιν, κρύπτουν την αλήθειαν και φροντίζουν μόνον να δώσουν τας ανταμοιβάς εις τους δούλους και κόλακάς των. Εις μεν τους καλούς και δυστυχείς αγωνιστάς λέγουν ότι η πατρίς είναι πτωχή, εις δε τους κόλακάς των την αποδεικνύουν πλουσίαν. Αν η πατρίς μας είναι πτωχή, διατί ημείς μερικοί Έλληνες να παίρνωμεν από χίλιαις δραχμαίς και κάτω τον μήνα, οι δε συνάδελφοί μας να ψωμοζητούν και να περιπατούν γυμνοί και ξυπόλυτοι; Κρίνω δίκαιον να κόψωμεν ένα μέρος από τον μισθόν μας διά να δοθή και εις αυτούς τους δυστυχείς. Εγώ, όταν επληγώθην εις τους Μύλους του Ναυπλίου, έλαβα δώρον από την πατρίδα μου, το οποίον είναι περίπου εκατόν πενήντα δραχμάς τον μήνα. Τώρα λαμβάνω πολύ περισσότερον μηνιαίον μισθόν, δηλαδή σχεδόν τριακοσίας εβδομήκοντα δραχμάς. Όθεν, εγώ πρώτος παρακαλώ την Αντιβασιλείαν να διατάξη να κοπή αυτός ο μισθός μου όλος, έως ότου η Κυβέρνησις να λάβη καιρόν να ευθετήση τα πράγματα και να τα θεραπεύση κατά το καλύτερον και να με δοθούν πάλιν κατά μήνα αι εκατόν πενήντα δραχμαί. Ο δε μισθός μου ας δοθή εις άλλους δυστυχείς συναγωνιστάς μου, των οποίων η γύμνωσις και απελπισία δεν με αφίνει να κοιμηθώ ησύχως όλην την νύκτα. Αν δεν είχα τόσην φαμηλίαν, αν δεν ήμουν ασθενής και δεν είχα ικανά χρέη, δεν ήθελα να δώσω και αυτό το ολίγον βάρος εις την πατρίδα μου».
Και σήμερα η Ελλάδα είναι φτωχή. Όμως σήμερα δεν υπάρχουν πολλοί μακρυγιάννηδες. Απεναντίας, υπάρχουν πολλοί που ενδιαφέρονται μόνο για το ατομικό τους συμφέρον. Για παράδειγμα, οι εθνοπατέρες μας επιδεικνύοντας μια αγαστή σύμπνοια, που εκπλήσσει, διατηρούν ή και αυξάνουν τις απολαβές τους από το δημόσιο ταμείο. Πριν από λίγες ημέρες μάθαμε ότι η Βουλή ψήφισε μείωση της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης για τα πολιτικά πρόσωπα.
