Του Χρήστου Αθαν. Πίσσα
(δασκάλου, Α.θμιας Εκπ.σης)
Καλαμπάκα.
«Την ΚΣΤ του αυτού Μηνός, ο Άγιος Μάρτυς Θεόκλητος ο φαρμακός, ξίφει τελειούται».
Σήμερα, 26η Φεβρουαρίου, η Αγία Εκκλησία εορτάζει και τιμά τη μνήμη του αγίου ενδόξου Μάρτυρος Θεοκλήτου*, του οποίου το όνομα, φέρει ο Επίσκοπός μας, ο οποίος για το λόγο αυτό έχει σήμερα την ονομαστική του εορτή.
Με την ευκαιρία αυτή, εόρτια υποβάλλω σεβάσματα, υπακοή κι αγάπη προς το σεπτό πρόσωπό του, και παρακαλώ, «Δέσποτα ευλόγησον».
Να σημειώσω εορτίως, ότι η ονομαστική εορτή του Μητροπολίτη μας είναι υπόθεση κυρίως του ευσεβή λαού του Θεού, περισσότερο και λιγότερο του ίδιου του εορτάζοντος.
Γιατί, ο Επίσκοπος ως το κατεξοχήν κορυφαίο πρόσωπο της τοπικής Εκκλησίας κι ως κύριος εκφραστής αυτής, καθόσον βρίσκεται «εις τύπον και τόπον Χριστού», η ονομαστική του εορτή δεν αφορά πρωτίστως εκείνον τον ίδιο, δεν έχει ιδιωτικό χαρακτήρα, αφορά την ίδια την τοπική Εκκλησία της οποίας φύσει και θέσει η εορτή του Επισκόπου της, είναι «πρώτη και κυρία εορτή Αυτής».
Η τοπική μας Εκκλησία λοιπόν, η Ιερά Μητρόπολη Σ.κ΄Μ., εορτάζει και τιμά σήμερα τον Επίσκοπό της, όσο κι αν ο ίδιος δε συντρέχει τον κατά κόσμο εορτασμό για λόγους που εξ’ αντικειμένου επιβάλλονται από την υπαρκτή σκληρή κρίση που πλήττει τον τόπο.
Όμως αυτό, δεν μ’ εμποδίζει να εκφράσω τα συναισθήματά μου και να δώσω ευχές θερμές, επικαλούμενος ευσυβάστως και τις δικές του ευχές και την δική του την ευλογία για το πρόσωπο, την ύπαρξη και τη ζωή μας και προπάντων για τη λήξη της δυναστείας της οικονομικής ύφεσης, την ελαχιστοποίηση της ανεργίας, και την παραπέρα ανάπτυξη και πρόοδο του τόπου και της Πατρίδας μας, γενικότερα.
Τιμούμε και καμαρώνουμε το ταπεινό και λαμπρό πρόσωπό του, την γλυκύτατη μορφή και την συμπαθή ματιά του και ξαφνιαζόμαστε από τον τρόπο που προσεγγίζει πρόσωπα και καταστάσεις με περίσσια αλήθεια και δυναμική παρρησία.
Σεβασμιώτατε,
Τα εόρτια ονομαστήριά σας, αγγίζουν όλους μας «τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ», τους άρχοντες, τον πιστό λαό του Θεού, τον κλήρο.
Όλοι μας «από την μιαν άκρη των ακριών, ώσπου να πας στην άλλη», αποζητούμε αυτήν την αμεσότητα της προσωπικής, λυτρωτικής προσέγγισής σας, ως πρόσωπα, ως οικογένειες, ως κοινωνικές ομάδες, ως σχολεία εκπαίδευσης, κ.λ.π.
Εόρτια και καρδιακά, ευχόμαστε, να έχετε υγεία και δύναμη σε πολλούς χρόνους, να σύρετε με γοργούς ρυθμούς τούτο το χορό της προσωπικής σας επικοινωνίας μ’ όλους τους ανθρώπους της πόλης και των χωριών.
Ευκαίρως – ακαίρως, έκτακτα και απροσδιόριστα, αιφνιδιαστικά και εμπερίστατα σας θέλουμε μαζί μας, στο σπίτι μας, οι δάσκαλοι κι οι μαθητές στο σχολείο τους, οι κρατούμενοι στη φυλακή τους, οι πάσχοντες στο κρεβάτι του πόνου τους, οι εργαζόμενοι στο χώρο της εργασίας τους, οι άνεργοι στα στέκια της απελπισίας τους.
Το πρόσωπό σας μας εμπνέει, ο λόγος σας μας ξεκουράζει, η παρουσία σας είναι πηγή ελπίδας, αισιοδοξίας και ζωής.
Τα στοιχεία αυτά, τα έχουμε κατεξοχήν ανάγκη όλοι μας, στους δίσεκτους αυτούς χρόνους της ένδειας, της ανεργίας, της νεοπτωχείας και της πείνας.
«Θεοκλήτου του Σεβασμιωτάτου και Θεοπροβλήτου Μητροπολίτου της αγιωτάτης Μητροπόλεως Σταγών και Μετεώρων, ημών δε πατρός και ποιμενάρχου, πολλά τα έτη».
Μετά βαθυτάτου σεβασμού
*Η μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Θεοκλήτου, αναφέρεται στον Παρισινό Κώδικα 1578. Δεν υπάρχουν βιογραφικά του στοιχεία, αλλά ο Σωφρόνιος Ευστρατιάδης στο Αγιολόγιό του και ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, στον Συναξαριστή του, σημειώνουν και υποθέτουν, ότι είναι ο μάγος Λαμπάδιος, που κατ’ εντολή του (διώκτη των Χριστιανών) αυτοκράτορα Ρώμης, Νέρωνα, έδωσε στην Αγία Φωτεινή τη Σαμαρείτισσα, να πιει ένα ισχυρό φαρμάκι.
[…] Ο μάγος γυρίζοντας στην Αγία Φωτεινή της λέγει:
—Έχω και ένα άλλο δηλητήριο πολύ δραστικότερο, και εάν το πιείτε και αυτό και δεν πεθάνετε, τότε αμέσως και εγώ θα πιστέψω στο Θεό σας!
Το έφερε λοιπόν και αυτό και το έδωσε στους Μάρτυρες.
Αν και το ήπιαν όλοι, δεν έπαθε κανένας κακό!
Βλέποντας και αυτό το θαύμα ο μάγος έμεινε εκστατικός.
Αμέσως μάζεψε όλα τα μαγικά βιβλία του και τα έριξε στη φωτιά και τα έκαψε, πίστεψε στον Χριστό και βαπτίσθηκε και πήρε το όνομα Θεόκλητος. Ο Νέρων, όταν το έμαθε, πρόσταξε τους στρατιώτες να τον συλλάβουν.
Και εκείνοι τον άρπαξαν ανάμεσα από τους Αγίους και τον έφεραν έξω από την πόλη, όπου του έκοψαν το κεφάλι με το ξίφος.
