Σε προηγούμενο σημείωμά μου συνιστούσα (λες και με ρώτησε κανείς, αλλά τέλος πάντων) και ευχόμουν, εν όψει του επερχόμενου κυβερνητικού ανασχηματισμού, την υπουργοποίηση του κ. Γεράσιμου Γιακουμάτου, αναγνωρίζοντας ειλικρινά στο πρόσωπό του σπάνια προσόντα και αρετές για έναν σύγχρονο πολιτικό άνδρα, όπως π.χ. η θαρραλέα αποκάλυψή του ότι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών κ. Σόιμπλε είναι πράκτορας του ΣΥΡΙΖΑ.
Και ιδού, προτού στεγνώσει το μελάνι των γραφομένων μου, ο κ. Γιακουμάτος ορίσθηκε υφυπουργός στο Υπουργείο Ανάπτυξης. Και μάλιστα υπό τον νέο υπουργό κ. Νικόλαο Δένδια, με τον οποίον, σημειωτέον, στο πρόσφατο παρελθόν, ως υπουργό τότε Προστασίας του Πολίτη, όταν η οικογένειά του είχε κάποια εμπλοκή με τη δικαιοσύνη, είχε έλθει σε σφοδρή σύγκρουση και εξεστόμισε, είναι αλήθεια, εναντίον του ασυνήθιστα βαριές κουβέντες. Ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, αυτός (ο κ. Δένδιας) οργάνωσε εις βάρος του πολιτική – εκδικητική δίωξη…
Αλλά περασμένα τώρα πια αυτά και ξεχασμένα. Όπως περασμένα ξεχασμένα και όσα κολακευτικά είχε πει η νέα κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Σοφία Βούλεψη για τον νέο υπουργό των Οικονομικών κ. Γκίκα Χαρδούβελη, ή ο νέος υπουργός Εσωτερικών κ. Αργύρης Ντινόπουλος για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, αντιπρόεδρο της (συγ)κυβέρνησης και υπουργό Εξωτερικών κ. Ευάγγελο Βενιζέλο. Για να μην πάμε πιο πίσω και θυμηθούμε με ποια σπάνιας βαρύτητας και αισθητικής κοσμητικά επίθετα φιλοδωρούσε τον κ. Αντώνη Σαμαρά ο αποπεμφθείς, χάριν του ομογάλακτου κ. Μάκη Βορίδη, από το Υπουργείο Υγείας κ. Άδωνις Γεωργιάδης.
Όλα αυτά, λοιπόν, αποτελούν ήδη παρελθόν και πολύτιμο υλικό για τον ιστορικό του μέλλοντος. Τώρα οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε και να αποδεχθούμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε άλλες εθνικές προτεραιότητες και ανάγκες. Για τον υφυπουργό κ. Γιακουμάτο αυτό που προέχει είναι, όπως υπογράμμισε στις παρθενικές (ως υφυπουργός) δηλώσεις του, να πέσουν οι τιμές σε είδη πρώτης ανάγκης. Και μάλιστα το πολύ σε δύο μήνες. Μεταξύ αυτών των ειδών πρωτεύουσα θέση κατέχουν τα μπεϊμπιλίνο. (Περιττό να αναλύσουμε εδώ πόσο σπουδαίες ανάγκες εξυπηρετούν).
Ωστόσο, προφανώς για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, ο κ. Γιακουμάτος έσπευσε να διευκρινίσει ότι αυτός δεν είναι Κουλούρης, ο οποίος, ως γνωστόν, επί αλήστου μνήμης εκσυγχρονιστικής διακυβέρνησης, είχε περιοριστεί, σχεδόν (αυτο)παγιδευτεί θα λέγαμε, στην –με άδοξη έκβαση- μάχη του τελάρου. Όλοι τον θυμόμαστε, με το πρώτο χάραμα ακόμα, να περιέρχεται τα μανάβικα του αττικού λεκανοπεδίου, αλλά η τιμή της ντομάτας και του μαρουλιού στο ύψος της. (Αλήθεια, τι να γίνεται αυτή η ψυχή; Τόσες και τέτοιες κοσμοϊστορικές εξελίξεις και να μην παίρνει θέση ο άλλοτε λαλίστατος και υπερδραστήριος Κίμων; Ούτε μία δήλωση, βρε αδερφέ, για το ΠΑΣΟΚ, τη Δεξιά, την τρόικα, τα Μνημόνια; Άβυσσος η ψυχή του).
Ο κ. Γιακουμάτος λοιπόν μπήκε στην (συγ)κυβέρνηση, όχι από καμία ματαιόδοξη διάθεση και επιδίωξη, όπως, ας πούμε, κάποιοι άλλοι διψασμένοι για εξουσία και πόστα, αλλά για να δώσει γενναία τη μάχη του μπεϊμπιλίνο και να την κερδίσει. Δεν ξέρω αν, για να έχει αίσιο αποτέλεσμα, θα φτάσει μέχρι τον ακρωτηριασμό των άνω άκρων κάποιων αμετανόητων κερδοσκόπων, όπως απειλούσε (όταν, σεμνά και ταπεινά, επανιδρυόταν το κράτος, καλή ώρα) κάποιος προκάτοχός του στο ίδιο Υπουργείο. Το πιθανότερο είναι, όπου δεν θα πίπτει ο λόγος, να μη χρειαστεί να καταφύγει σε ένα τέτοιο βάρβαρο μέτρο. Εν πάση περιπτώσει, για κάθε πρόβλημα υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις και σε κάθε περίπτωση πολιτισμένες.
Συμπερασματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό που εμείς πρέπει οπωσδήποτε να σημειώσουμε είναι ότι σε δύο –το πολύ- μήνες θα ξέρουμε πόσο ακριβώς μειώθηκε η τιμή του μπεϊμπιλίνο. Και αυτό θα οφείλεται αποκλειστικά στην ικανότητα και την άοκνη, πλην οργανωμένη, προσπάθεια του κ. Γιακουμάτου. Και θα το βλέπει τότε αυτό το σημαντικό επίτευγμα ο κ. Κουλούρης και –εις μάτην- θα αναρωτιέται, αυτός, με τέτοια πολιτική παιδεία και πείρα, πού να έσφαλε άραγε έτσι ώστε να χάσει τη μάχη του τελάρου αλλά, δυστυχώς, μαζί και την υστεροφημία του, για την οποία, ως γνωστόν, έδωσε, στο μέτωπο των δημοκρατικών και σοσιαλιστικών αγώνων τα καλύτερα χρόνια της ζωής του.
ΝΙΚΟΣ ΕΠ. ΦΑΛΑΓΚΑΡΑΣ (nicfala@yahoo.gr)
