Ελλαδίτσα η χώρα των δημοσίων υπαλλήλων! Ακόμα και μέσα από το Πανεπιστήμιο οι αρμόδιοι υπηρετούντες υποτίθεται τούτο τον άγιο τόπο με το φωτεινό παρελθόν και την ισχυρή κληρονομική προίκα σου τάζουν μια θέση στον ήλιο! Η θέση στον ήλιο στην προκειμένη περίπτωση είναι μια θέση στο δημόσιο. Σου τάζουν ακόμα και σου εξασφαλίζουν καλούς βαθμούς και μέσα στη Σχολή σου. Έτσι για να μαθαίνεις από νωρίς ότι όλα γίνονται! Με αντάλλαγμα βεβαίως βεβαίως που είναι η ψήφο σου. Και εσύ ο επιστήμονας βγαίνοντας μετά στην αγορά εργασίας ζητιανεύεις να αξιοποιήσεις κάπου το πτυχίο που πήρες , να βρεις μια δουλίτσα , να κάνεις περήφανους τους έρμους τους γονείς που πάλεψαν για να σε σπουδάσουν. Και όλα αυτά για μια καλύτερη ζωή , για μια καλύτερη μοίρα.
Μα για ποια μοίρα μιλάμε όταν όλα είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα του συμφέροντος, στυγνές ανταλλαγές ψήφων και ανεύρεση εργασίας καθιστούν τους νέους αδύναμους, την πραγματική τους αξία περιττή ή ακόμα και άχρηστη;
………….Και τα χρόνια περνάει η ζωή που κυλάει σαν νερό μας αποδεικνύει περίτρανα για μια ακόμη φορά ότι οι παροιμίες των παππούδων μας είχαν εντέλει μεγάλη δόση αλήθειας. Όπως έστρωσες έτσι και θα κοιμηθείς έλεγαν. Στρώσαμε θα έλεγαν κάποιοι βολεμένοι , κοιμηθήκαμε χαλαρά με όνειρα γλυκά και ζήσαμε ζωή παραδεισένια και τώρα στα πίσω πίσω έρχονται να μας ξεβολέψουν και να κριτικάρουν τον δημόσιο τομέα ότι μπάζει από παντού; Ότι υπερχειλίζει; Μα πως είναι δυνατόν;
Είναι , είναι και βέβαια είναι γιατί βάλε βάλε βάλε δε φτάνουν οι καρέκλες…. Επίσης βάλε βάλε βάλε άσχετους σε διάφορες θέσεις , θέσεις που να μην έχουν συνάφεια με την ειδικότητα τους πως ζητάς και απαιτείς κιόλας Έλληνα να σε εξυπηρετήσουν άψογα; Εφόσον δεν γνωρίζουν οι άνθρωποι αλλά ούτε και φρόντισαν όλα αυτά τα χρόνια να μάθουν.
Και εσύ νέε μου ή νέα με το μεταπτυχιακό κάντο λαδόκολλα για τη σουφλακερί που ανοίγεις στο τέλος γιατί πώς να ο κάνουμε κάπως πρέπει να επιβιώσεις. Τις σπουδές θα κοιτάξεις ή να έχεις το φαγητό στο τραπέζι;
Και όλος αυτός ο καημός κάποιων να μπουν στο δημόσιο δε θα μπορούσε να στραφεί παρά μόνο εις βάρος τους. Γιατί όταν λέμε δημόσιο εννοούμε δωρεάν υπηρεσίες ή παροχές. Δωρεάν παιδεία π.χ. Εσείς τι λέτε; Υπάρχει δωρεάν παιδεία γιατί ακόμα και εγώ θυμάμαι που δεν τελείωσα και χθες το σχολείο ότι από τότε οι καθηγητές του δημοσίου ήταν λίγοι που έκαναν κανονικό μάθημα . Υποτίθεται ότι οπωσδήποτε όλοι πήγαιναν φροντιστήριο. Οπότε στο σχολείο έτσι απλά περνούσες έτσι μωρέ για το χαβαλέ κάνα εξάωρο! Είναι δυνατόν να υπάρχουν φροντιστήρια δημοτικού; Και όμως είναι! Το ζούμε και αυτό! Αυτό και μόνο αυτό το γεγονός Απαξιώνει το ρόλο του σχολείου και ακυρώνει τη δωρεάν παιδεία.
Και ας πάμε και στη δωρεάν υγεία! Μα για ποια δωρεάν υγεία μιλάμε; Όταν τα φακελάκια έχουν σχεδόν νομιμοποιηθεί; Και είναι δεδομένα; Όταν ο ασθενής αγοράζει ακόμα και τις γάζες μόνος του;
Και ύστερα λέμε ότι έχουμε δημόσιο! Ε όχι αγαπητοί μου δεν έχουμε δημόσιο έχουμε μόνο δημοσίους υπάλληλους! Το δημόσιο δεν υπάρχει έχει πεθάνει εδώ και χρόνια σταδιακά ξεψυχούσε και έμειναν οι δημόσιοι υπάλληλοι σαν τα ρούχα του νεκρού που τα πάμε καθαριστήριο και μας κοστίζουν ένα σωρό λεφτά αλλά δεν τα φοράει κανείς τελικά! Και λέω μας κοστίζουν γιατί το δημόσιο το πληρώνουμε όλοι. Επίσης οι ίδιοι πληρώνουμε μια ασφάλεια που δεν έχουμε και σχεδόν τα πάντα από την ιατροφαρμακευτική μας περίθαλψη!
Και παραπονιόμαστε ότι τίποτα δε λειτουργεί σωστά και χαιρόμαστε για τον διπλανό μας που έχασε τη δουλειά του. Και χασκογελάμε λέγοντας ότι εμείς είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι. Αέρας κοπανιστός είμαστε! Ρούχα σε ένα σώμα που είναι νεκρό. Ρούχα που η συντήρηση τους πέθανε πλέον το σώμα που τα κρατούσε. Γιατί ο νευραλγικός τομέας της οικονομίας είναι ο ιδιωτικός που τον φάγανε. Ως πότε αυτά τα ρούχα θα κρατιούνται; Πόσες κρεμάστρες να βάλουμε; Πόσο να υποκριθούμε ότι πρέπει να τα πληρώνουμε την άψογη εμφάνισή τους; Η απάντησή μας είναι δε μπορούμε πια! Δε μπορούμε άλλο πλέον είμαστε νεκροί και δεν το πήραμε χαμπάρι! Δεν υπάρχει πλέον άλλο αίμα για να ρουφήξεις από ένα νεκρό σώμα.
Χαρμπέα Ιωάννα κοινωνιολόγος/συγγραφέας
