Παλιά ιστορία αλλά αξίζει τον κόπο να την ανασύρουμε για να δούμε πως τίποτα δεν αλλάζει προς το καλλίτερο αν και οι σημερινοί ευρωάτλαντες «ηγέτες» υποσχέθηκαν και… υπόσχονται πολλά. Ο ένας είναι ο «σκυλάραπας» (έτσι τον ονομάζουν κάποιοι) Αμερικανός Πρόεδρος Ομπάμα που συνεχίζει με κάθε «φιλτραρισμένη» λεπτομέρεια το έργο του προκατόχου του στη Μέση Ανατολή και όχι μόνο. Η επόμενη είναι η «καγκελόφραχτη» γερμανίδα Καγκελάριος Μέρκελ-σιδηρούν παραπέτασμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης-(δεν περνά ούτε μύγα στο σπαθί της, δεν προλαβαίνει, η μύγα, κολλάει πάνω της και την δημιουργεί ένα περίεργο μένος ενάντια στην Ελλάδα) και ο ενδιάμεσος σύνδεσμος-συνεργάτης τους (αγαπητός για τους ευρωάτλαντες, μισητός όσο κανένας στην 37χρονη ιστορία της έρμης πατρίδας μας (απόγονος της πασοκικής δυναστείας) κ. ΓΑΠ. Στην προσπάθειά τους να πατάξουν την Ελλάδα και γενικότερα τον κόσμο…, θυμίζουμε μια από τις ιδιότητες του κυρίου Γ. Παπανδρέου που είναι και ο πρόεδρος της Διεθνούς Σοσιαλιστικής…! και να την αλυσοδέσουν κάτω από τις ερπύστριες του διεθνούς σιωνοφασιστικού άρματος, συνεργάζονται με ό, τι ιμπεριαλιστική τοξική σαβούρα υπάρχει στον Πλανήτη με σκοπό την εγκαθίδρυση μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης. Τώρα για τη συνεργασία του …έλληνα πρωθυπουργού τι μερίδιο θα του αποδοθεί ας έχουμε λίγη υπομονή, θα δούμε και άλλωστε, πέρυσι τέτοιον καιρό βραβεύτηκε από τους Γερμανούς. Να μην κουράζουμε τους φίλους αναγνώστες με περισσότερα θα επαναλάβουμε σύντομο μήνυμά μας του Οκτώβρη του 2007 και θα… εισβάλλουμε στο μαντρί. Λοιπόν για τις φίλες και φίλους, στα πλαίσια της Μεγάλης μέρας του Οκτώβρη 1940, αφιερώνεται η παρακάτω ιστορία. Τούτες τις μέρες στη βραχυκυκλωμένη κομματική Ελλάδα, είναι κάτι παραπάνω από δύσκολο να σχολιάσει κανείς τα δρώμενα. Έτσι με το πρόσφατο ταξίδι στην Ελλάδα του πρώην Αμερικανού Προέδρου Μπιλ Κλίντον, σκεφτήκαμε να παρουσιάσουμε την παρακάτω ιστορία με τον «ήρωα» Κλίντον. Αν κάποιος επιθυμεί ασφαλώς μπορεί να «κολλήσει» στο πρόσωπο του πρώην Αμερικανού προέδρου, οποιοδήποτε άλλο ελληνικό των «δημοκρατικών» κομματικών πανσπερμιών των κομμάτων εξουσίας. Β. Φ.)
* * *
Φθινόπωρο. Τα φύλα των δέντρων έχουν αρχίσει να πέφτουν φτιάχνοντας τα δικά τους καφετιά στρώματα και τα ρίχνουν σαν αναχώματα στους φράχτες και σκεπάζουν τα γύρω χαντάκια. Γυμνά τα δέντρα και στα κλαριά τους σφυρίζει ο αγέρας. Οι φωνές των άγριων ζώων λιγοστεύουν. Η μέρα μίκραινε και το κρύο αρχίζει να τσούζει. Στο μαντρί όλα πάνε καλά, ο Μήτρος, στο μεταξύ, συνεπαρμένος απ’ την ορθή οικονομική πολιτική του Πασόκ και το καλό κλίμα που δημιουργήθηκε, παίζει με μετοχές, παίρνει δάνεια, δανείζει λεφτά στους συχωριανούς του, έχει αγοράσει δυο διπλανά μαντριά και ο τράγος τον βλέπει πότε στον τύπο και στις ειδήσεις και πότε στο διαδίκτυο. Τώρα δε με την παγκοσμιοποίηση κι αυτός δεν ξέρει που να ποντάρει και ως τα Χριστούγεννα σκέφτεται να κάνει ένα ταξιδάκι στην Αμερική:
«Τι στον κόρακα, όλοι παν, την Αμερική γυρνάν
τράγε μου θα πάω κι εγώ, μπίζνες μοναχά να δω…»
είχε πει μια μέρα στον τράγο και ο τράγος του είχε απαντήσει φουρκισμένος:
«Μπεε! Μήτρο μ’, βέβαια να πας, γι’ αυτήν πολύ χασκάς
και με τον Μπίλη να βρεθείς, που όλο τον προσκυνάς.
Βουρκόπλασμα, σοσιαλιστή, ούφο, ταπεινωμένε
τοκογλυφοκσυγχρονιστή κι αμερικοφτιαγμένε»
(Θυμίζω την οικογενειακή κατάσταση του Μήτρου: Παντρεμένος με τη Δέσπω εδώ και λίγα χρόνια, έχει τέσσερα αγόρια τα οποία θέλει να τους κάνει όλους «τσελιγκάδες» ενώ η Δέσπω του έχει τάξει να του κάνει, σύνολο, δέκα παιδιά και τώρα, πριν το χειμώνα, η Δέσπω πρόκειται να του χαρίσει άλλα δυο, δίδυμα, της είπε ο γιατρός. Επίσης θυμίζω στους αναγνώστες ότι ο Μήτρος «πρασινίζει» απελπιστικά κι ο τράγος «κοκκινίζει» τραγικά).
Απ’ το περασμένο καλοκαίρι έχει να θυμάται πολλά ο τράγος και απ’ την περασμένη άνοιξη ακόμα περισσότερα: Τον Πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, την ειρήνη στο Κόσσοβο, τους καύσωνες και τους σεισμός στην Τουρκία, στην Ελλάδα και αλλού. Τσετσενία – Ρωσία….ιερός πόλεμος συγκρούεται με το δολάριο, την εξαθλίωση, την πείνα, το θάνατο. Ρωσία και Αμερική μπροστά στην παρουσία του ιού του αιώνα, δείχνουν ο ένας στον άλλο τα μυστικά των πυρηνικών τους οπλοστασίων. Αεροπορικά ατυχήματα, ναυάγια και αεροπαραβιάσεις στο Αιγαίο. Σιδηροδρομικά ατυχήματα με πρωταγωνιστές τους ιδιώτες, ψαλιδιστές ληστές. Πλημμύρες, καταποντισμοί, χάνεται ο κόσμος, πεθαίνει η Αφρική, καταστροφές στην Αμερική και στην Ασία, πριν έρθει ο νέος αιώνας κι ο υπόλοιπος κόσμος πεθαίνει από ναρκωτικά. Εκρήξεις σε πυρηνικούς αντιδραστήρες σε Ευρώπη και Ασία. Χρηματιστήρια πάνω-κάτω, φτάνει η στιγμή να γίνουν όλοι πλούσιοι και η εκκλησία δεν μένει απομακρυσμένη απ’ τα σκάνδαλα για εξουσία και χρήμα. Ο Πινοσέτ πήρε το δρόμο της δικαιοσύνης. Η σοσιαλδημοκρατία στη Γερμανία παίρνει τον κατήφορο και μέσω «πρασίνων» διαμαρτύρεται γιατί ο αγγλικός στρατός έχει στις τάξεις του ανήλικα παιδιά και τα χρησιμοποίησε στην πρώτη γραμμή πυρός στο Κόσσοβο. Στο Πακιστάν έχουμε πραξικόπημα και ωραίες δηλώσεις του δικτάτορα. Ουφ! κλπ. κλπ. Ξανά στην Ελλάδα με την Ολυμπιάδα του 2004 (αυτή έφαγε την Ελλάδα, φρέσκια σημείωση) και με τα λαχειοφόρα-βιντεολότο σκάνδαλα σε εξέλιξη. Εξωτερική «δράση», μέσω του εγγονού του «γέρου» της δημοκρατίας, σε εξέλιξη. Επίσκεψη της βασίλισσας της Ισπανίας στα Μετέωρα και Καλαμπάκα. Τα αποτελέσματα των σεισμών: 300 ή 500! χιλιάδες άστεγοι, τα «κόκκινα» σπίτια λιγόστεψαν, τα «πράσινα» αβγάταιναν, με το κράτος σε δράση με το έκτακτο επίδομα, τρόφιμα δηλητηριασμένα και οι σκηνές στο κολύμπι. Κι είμαστε στον Οκτώβρη. Η προεκλογική περίοδο ενεργοποιημένη. Το Πασόκ ανασυντάσσεται και θα κερδίσει πάλι λόγο σεισμών και Ε.Ε. Ο Καραμανλής τρίβεται και μη ξέροντας τι να κάνει ρίχνει τα καλλίτερα χαρτιά του στα διαπλεκόμενα και στη διαφάνεια. Τον ΣΥΝ το θέλουν μερικοί «πράσινο» κι ο Κωνσταντόπουλος τα βροντάει. Ο Τσοβόλας τα δίνει όλα και εξηγιέται πολύ εντάξει. Το ΚΚΕ., πιστό στις ιδέες του και στους αγώνες του μένει απτόητο και δυναμώνει τη δράση και ο φιλελεύθερος «ταύρος» με μπροστάρη τον Μάνο, όπου πάει ο ίδιος στις αρένες και μουγκρίζει για το αλλοιωμένο πολιτικό σύστημα. Άλλα, άλλα πολλά, έχει πήξη και κοντεύει να ξινίσει το κεφάλι του τράγου και βεβαίως η Ε.Ε. και η διεθνή αγορά, που πάει ο χορός γαϊτάνι. Βρισκόμαστε καθοδόν και για την παγκοσμιοποίηση και παν απ’ όλα ο Αμερικανός πρόεδρος, που στέκεται, ανάθεμα, σαν μπάμπαλο στο μάτι του τράγου, γιατί θέλει, λέει, να μιλήσει με τους «κόκκινους», τρομάρα του, και η Χίλαρη με τους ομογενείς μας. Ο τράγος δεν έχει τίποτα με τον άνθρωπο, τι άνθρωπο δηλαδή, μαριονέτα. Αλλά τα έχει με το κογκρέσο:
«Τι να κάνω βρε γιδούλες, που σας λέω ’στοριούλες,
όχι πως δεν τουν χωνεύω, μα νοώ περί κογκρέσο»
Παρόλα αυτά ο τράγος ετοιμάστηκε να υποδεχτεί με περηφάνια και τιμή την 28η του Οκτώβρη και έχει φτιάξει ολόκληρο πρόγραμμα για την Εθνική γιορτή, την τελευταία του αιώνα. Απ’ τον παππού του, το πιο μεγάλο τραγί της Αργιθέας, που έχει αφήσει το σπόρο του σε όλα τα μαντριά της περιφέρειας, έχει μάθει πολλά γύρω απ’ την ιστορία του 40 και συνεχίζει να μαθαίνει ακόμα περισσότερα. Ο Μήτρος έχει βρει το μπελά του απ’ τον «εξτρεμιστή» και «επαναστάτη» τράγο και θέλει να τον ξεπαστρέψει με όποιον τρόπο. Τα επιχειρήματα του τράγου τον βγάζουν εκτός μάχης και η Δέσπω είναι με το μέρος του. Διάβασε λοιπόν πολλά ιστορικά γεγονότα που μαυρίζουν τον αιώνα μας και ιδιαίτερα τώρα με την παγκοσμιοποίηση, ο τράγος λέει ότι θα γίνει Μαρξιστής παρά Αμερικάνος. Έτσι βλέπει τον πιο μεγάλο πόλεμο που θα τραβήξει στον άλλο αιώνα ίσως και στον παρ’ άλλο, αν και εφόσον δεν πραγματοποιηθεί το μεγάλο όνειρο της αμερικανοποίησης του κόσμου. Φούρκα που τους έχει ο τράγος και με κάθε ευκαιρία και τρόπο τους τα ψέλνει. Ανήμερα της μεγάλης γιορτής της 28ης του Οκτώβρη, ο Μήτρος έχει καλέσει κάμποσους φίλους και μαζί τους είχαν φέρει και κάτι χαρτιά, που τους είχε ζητήσει. Θα τους εξηγούσε για μετοχές και τέτοια κι ο τράγος έχει ετοιμάσει το δικό του ιστορικό δελτίο. Έτσι, παρόλα που ο Μήτρος ήταν ενάντιος, τελικά υποχώρησε χάρη στη Δέσπω και αφού η ίδια σταματά τα τραγούδια και τα εμβατήρια που έπαιζαν στο σταθμό τους, αναγγέλλει τον παρουσιαστή στους καλεσμένους και το χειροκρότημα και τα βελάσματα των ζώων της στάνης δημιούργησαν ένα εθνικό πανδαιμόνιο. Βέλαξε κάμποσες φορές ο τράγος καθαρίζοντας τα λαιμά του και κοιτώντας τους καλεσμένους, με φωνή όπως άρμοζε στην περίσταση, άρχισε:
«Αχ Ελλάδα, Ελλαδούλα, τριανταφ’λλιά μ’ και ρούσα,
πέρδικα μ’ θεών μανούλα, σ’ αδειάσανε απ’ ούλα.
Και σ’ αρμέγουνε τα στήθη και σου στύβουν την καρδιά
σε πουλάνε μύθους κι ήθη και σου πνίγουν τη λαλιά
Τη φωνή σου δεν ακούω, μήτε νιώθω τους παλμούς
κι ούλα τα κουδούνια κρούω, για να διώξω τους εχθρούς»
Πολλές φορές αναγκάστηκε ο τράγος να βελάξει προκειμένου να σταματήσει τα χειροκροτήματα και τα βελάσματα απ’ τον λίγο κόσμο και απ’ τα τραγιά του. Στους καλεσμένους, θα ’ταν καμιά δεκαριά φίλοι του Μήτρου, τους είχε σηκωθεί η τρίχα. Ξανάρχισε λοιπόν ο τράγος σε άλλο μοτίβο, σοβαρός και χειμαρρώδης:
01
Με τι ν’ αρχίσω να σας πω και να σας ιστορήσω
δεν έχουν άκρη τελειωμό, μα θα σας τραγουδήσω:
Βάζ’ ο Μπίλη τα καλά του, τ’ αμερικάνικά του
κι ο αέρας στα πανιά του, τουν φουσκώνει τα μυαλά του
02
Χρόνια τώρα με φεγγάρια, τσ’ ανατολής παζάρια
τους τεντώνει τα ζουνάρια, με αμέρικαν φιρμάνια
Την ειρήνη τους σερβίρει κι δολάρια δε δανείζει
την τουρκιά στραπατσαρίζει και τους βάζει τη θηλιά
03
Και τους Κούρδους αλωνίζουν, με τα όπλα τους θερίζουν
το λαό τους αφανίζουν, αντιτρομοκρατικά
Και με τους γραικούς τα βάνουν, ε χα, τις φιλίες τους να χάνουν
στα καζάνια να τις βράζουν τα αμερικανικά
04
Κι όσα οι σεισμοί κι αν κάνουν, δηλητήριο μας βάνουν
και το μίσος μας τρατάρουν, κάργα πολιτισμικά
Και φουσκώνουν οι προκοίλες, της Ολμπράιτ οι ακρίδες
πα στα πέτα σαν τσι στρίγκλες κι μας έρχεται αχαμνά
05
Βρε η μάγισσα, του Μπίλη, η βαμμένη μ’ οδύνη
με καραμπογιά την ντύνει και σαν λάμια μας τη δίνει
Τούρκοι και γραικοί αντάμα, να τη βγάζουνε στην ψάθα
και να βάνουν στη γαβάθα, όπλα και σιδερικά
06
Και οι δυο τους ν’ αγοράζουν, να πετούν κι να οργιάζουν
μ’ αερόπλανα να σκιάζουν, συμμορονατοϊκά.
Βρε τουν ψεύτη, βρε τουν γδάρτη κι σατραποδημοκράτη,
τουν μοντέρνου, τουν χασάπη, πονηρό κι ανοιχτομάτη
07
Κι εμείς κόντρα στο ρέμα να πληρώνουμε με αίμα
και με γουρλωμένο βλέμμα, να τηρούμε μοναχά
Βζουρ! Βρε Μήτρο μ’ κι άλλη μία υποχώρηση με μνεία
και τα μέρη μας τα θεία μας ρυθμίζουν δυτικά.
08
Να και βήματα σα πίσω, κράτα με, να μη προγκίσω
κατά πάνω θα ορμήσω, με τα κέρατα ψηλά
Που με χίλια δύο πλάνα, παίζουνε και τον αλάνα
και μας στήνουνε στην πάντα, σοβινορατσιστικά
09
Νηματάκια κι αδραχτάκια κι υφαίνουν στα κορμάκια
μίση, πάθη και φαρμάκια, στα μικρά τ’ ανθρωπάκια.
Και σοβινισμός υπάρχει, λιγοστός, μα είναι νάρκη
φαίνεται ψηλά στη ράχη, των ταλαίπωρων λαών
10
Να και χίλια αλισβερίσια, λόγοι να μιλούν στα ίσα,
τα αμέρικαν δερβίσια, θα μας φέρνουν καταχνιά
Μήτρακλά μου κι άνδρακλά μου, δόλιε ’κσυγχρονιστά μου
θέλεις να βρω το μπελά μου, σοσιαλιστοκερατά.
11
Μπεε! σου κάνω, μπιαά σου κράζω, μα ’γω βλέπω να σ’ αρπάζω
τα μυαλά σου μπας κι αλλάξω, τα αμερικανικά
Βρε η μαστραπάς, η γόης, η σοφός κι ερωτοδότης
βετεράνος, καουμπόης, μουζικάνος, φουκαράς
12
Μα ας πάμε πάλι πίσω τσ’ ανατολής τον ίσκιο,
τήρα Μήτρο μ’, πώς θ’ αφρίσω, άκρως διεθνιστικά
Να τηράξουμε μονάχα, διπλωματική ατάκα
του προέδρου, τουν μπαγάσα, πώς πουλά ειρηνικά
13
Χαμογέλια και ελπίδες, όπλα νάρκες κι οβίδες
που αστράφτουν σαν λεπίδες, σ’ ούλον τουν φτωχωντουνιά
Βρε τουν ψεύτη, βρε τουν γδάρτη κι σατραποδημοκράτη
τουν μοντέρνου τουν χασάπη, πονηρό κι ανοιχτομάτη
14
Μουσουλμάνους κι ασιάτες, βασιλείς κι αχταρμάδες
μα και σοσιαλδημοκράτες, τους δουλεύει μια χαρά
Σάματι και πού δεν πάει, ως τα χτες σοβιετικά,
κράτη που ανθεί η πείνα, η αμερικανικιά
15
Και τουν Γέλτσιν υπνωτίζει με ουίσκι τον ποτίζει
και δολάρια τουν δανείζει και τους Ρώσους απατά
Αμ κι εμείς πίσω δε πάμε και τα χάφτουμε καλά
και αμέρικαν θα φάμε, με κουτάλια αργυρά
16
Και φοράει τα καλά του και το γέλιο του σκορπά
με το Νατοτσαμπουκά του ούλον τουν ντουνιά χαλά
Και τον κόσμο πα να πάρει, στα Βαλκάνια, βζουρ η λάμψη
βρε, η διάλος να τον πάρει θα μας φέρει συφορά
17
Κι η Ελλάδα θε να σβήσει, σαν κεράκι μοναχή
με το ΝΑΤΟ θα την ψήσει, να μην έχει προκοπή
Βρε τουν ψεύτη, βρε τουν γδάρτη κι σατραποδημοκράτη
τουν μοντέρνου πλανοργάτη, μαριονέτα με λερή
18
Πλανητάρχη, τον ελένε, αστροχάφτη, λέω ’γω
Μήτρο μου, να μη γελιέσαι, που μιλάει για το Θεό
Λέω πάλι κι αρωτάω, μήπως είναι παλαβός;
όχι δαύτος, μα η κόσμος, που ’ναι, λεν, χιτλερικός;
19
Και τσι μπόμπες τσι πετάει και τους ουρανούς χαλά
τα δολάρια τα βροντάει τσι φτωχοί το μαχαλά
Φαταούλας κι είναι γδάρτης, κανακάρης κι ερωτιάρης,
μπιζναδόρος, ακροβάτης, Μήτρακλά μ’, να πλαντάξεις
20
Κι ύστερις μου λες, μωρ, τράγε, χορταράκι παρ’ κι φάγε
πότε να με κράζεις μάγε, πότε κουκουδοκουβά
Που μαντεύω πως στοχεύουν, νέο Ντούτσε μας εφεύρουν
Μουσολίνι μαγειρεύουν, α λα ’μερικανικά
21
Έλληνες και πατριώτες, κάμποσ’ είν’ ισκαριώτες,
των πραγμάτων θιασώτες κι έχουν χάσει τη λαλιά
Δεν τολμούνε να του πούνε, φίλε, στοπ, φίλε μας Ούννε
στην Ελλάδα δεν περνούνε, αίσχη τρομοκρατικά
22
Φτάνει φίλοι, να τους πούμε, φίλοι, στοπ, κι ομιλούμε
ως εδώ και το νοούμε, πως το πάτε μακριά
Κι όμως μας τρομοκρατούνε, μια ρετσινιά κολλούνε,
μα, Νοέμβρη δεν τολμούνε, να μας πάρουν παγανιά
23
Θα τον δεις και θα χορτάσεις, πρώτη θέση πα να πιάσεις,
το Κυπριακό θ ’αγιάζεις, σαν τον γύψο στη γωνιά
Μήτρο μ’, τάχα μ’ δεν τον είδες, που μιλά σα να ’χει μύγες
και ψοφούν οι Ιντερνίδες, να τον βγάζουν στα γυαλιά
24
Την στολή του έχει βάλει, ροζ χαμόγελο σκορπάει
και με τρόπο τους φρενάρει, ταχυδακτυλουργικά
Και φλερτάρει τους ηγέτες, τους φουλάρει σαν ρακέτες
κι όλοι παίρνουν τσι παντιέρες, βληματροχωδιωκτικά
25
Τους σκλαβώνει, βρε το μπαγάσα, λες κι είναι ίδια ράτσα
τους μιλά χωρίς ανάπνα, παγκοσμιοποιηκά
Για να μπουν μέσα στον κόσμο πρέπει να ’χουνε στον κόρφο
των αμερικανών τον όχλο που δαγκώνουν γελαστά
26
Βρε τους ψεύτες, βρε τους γδάρτες κι σατραποδημοκράτες
τσι μοντέρνους χασαπάδες, πονηρούς κι νεκροθάφτες
Αχ βρε, Μήτρο μ’ να τον είχα, στο μαντρί μου μια βουλά
και τη Δέσπω με του φκάλι, να του ρίχνει στα μεριά
27
Και στον Κίτσο να τον βάνω, να κρατάει την ουρά
τη Μαρίκα μου να κρένει, α λα καουμποϊκά
Γίδα μου καλή, να λέει, πώς το έπαθα εγώ
από πλανητάρχης που ’μουν, τσοπανάκος να γενώ
28
Τσι κατσίκες μου ν’ αρμέγει και να πήζει το τυρί
τα χαράματα να φεύγει να γυρνά μεσονυχτί
Να σφυρίζει τ’ άντερό του, να τον κόβει η ιδρός
και τα βράδια στ’ όνειρό του, να τον κρένει κι ο Θεός
29
Πλανητάρχη μ’, να του λέγει, τη ζητάς εσύ εδώ;
σαν Σαούλ τον καταδιώκεις, τον ελληνικό λαό
Παγκοσμιοποίηση πουλάς, για ειρήνη τους μιλάς
μα για τους σεισμούς δεν κρένεις και για όπλα συζητάς
30
Γιατί τους χαλάς τα πλάνα, δε σου φτάν’ η ατλαντικός;
και θαρρείς πως έχεις μάνα και μιλάς για τουν Θεός;
Και τον Μήτρο μ’ να χουγιάξεις, που δεν είναι στα καλά τ’,
κι απ’ τ’ αφτιά να τον αδράξεις που ’χει χάσει τ’ αβγάτ’
31
Μήτρακλα, πες του, μη βάζεις μπίζνες μες στα λοϊκά σ’
θα ’ρθει ώρα να βελάζεις, σαν χαθούν τα υπαρκτά σ’
Βρε, τον Μπίλη τον μπαγάσα πώς μας βάνει στο χορό
να βοσκάει αυτός μπουγάτσα κι εμείς πάμφθηνο σανό
32
Βάνει ο Μπίλη τη στολή του, το παπγιόν και το φλουρί του
και τον κόσμο στην ορμή του τον χαλάει βρε παιδιά.
Βρε τουν ψεύτη, βρε τουν γδάρτη, τουν μεγάλο πουτσαρά,
να τουν πάενα στη Σπάρτη, να φυλάει τα βουνά
33
Άλλ’ ο Μήτρος μη βαστώντας, το σκληρό τραγοψαλτήρι
τον τραβάει αγριοκοιτώντας δίπλα στ’ ακροατήρι
Τράγε, που ’σαι πουρωμένος, από κουκουδοσπορά
μάθε, είσαι ο χαμένος, όσο μένεις στα παλιά
34
Οι εποχές μας πια ζητούνε, γνήσιο εκσυγχρονισμό
κι όλοι οι λαοί ποθούνε, παγκοσμιοποιησμό
Ξέρει ο Μπίλη και την κάνει, τη δουλίτσα του καλά
τα κουκούδια θα ξεκάνει, που του στέκονται μπροστά
35
Θα σε σφάξω, παλιοτράγε, στο υπόσχομαι ξανά
μαρξιστόσοφε και μάγε και ανάρχα, κερατά
Μήτρο μην με ξαναπούνε, αν σ’ ακούσω άλλη φορά
μήτ’ οι φίλοι μου θα δούνε, τη μουσούδα σου ξανά
36
Θα σε σφάξω, βρε μπαγάσα, που ξεστόμισες πολλά
με του Διαμαντή χαντζάρα, θα σου κόψω τ’ αχαμνά
Άι κι ανάθεμα το γ’νιό σου, σαχλοτράγε μου, τρελέ
τράβα πια το κέρατό σου / και θα με στραβώσ’, μωρέ
37
Κι ο τράγος που ’χε συνέλθει, απ’ το άγριο τρανταχτό
μία κερατιά τον έχει και τον στέλνει πεταχτό
Και οι φίλοι του μην πέσει, τον κρατάνε αγκαλιά
και του δίνουν για πεσκέσι, πίσω όλα τα χαρτιά
38
Και η Δέσπω φουσκωμένη, τον τσιμπάει στο μερί
κάτσει, βρε αφορισμένε κι άκουσε τι θα μας πει
Και ο τράγος τσατισμένος, απ’ τ’ αμερικανικά
κι απ’ τη μέρα φλογισμένος κι απ’ του Μήτρου τα κουφά
39
Άρχισε ξανά ψαλτήρι, με τον Μήτρο να μιλά
και να τον χαρακτηρίζει, παθιασμένο, φουκαρά
Γύρα του όλοι τον τηρούν και άνθρωποι και γίδια
και όλοι τον παρατηρούν με σηκωμένα φρύδια
40
Κι η Δέσπω του χαζογελά, ο Μήτρος της χουγιάζει,
τον βρωμοκομμουνισταρά, της λέει και γκρινιάζει
Μπεε! γιόμισε ο τόπος, βρε! με μύριους πουτσαράδες
που προσκυνούν και γλείφουνε βαρβάρους κοσμοχάφτες
41
Μπεε! Μήτρο μ’ κσυγχρονιστή, ο κούκος σου εχάθη
κλάψ’ τον μανούλα μου καλή, κι ετοίμασέ του άνθη
Κι άκου τ’ αναστενάγματα, που βγάνει η καρδιά μου
είναι της στάνης άσματα, από τα πρόβατά μου
42
Μα πριν να κλείσω τη γιορτή, που μου σκωσε την τρίχα
και η ψυχή μου ριγωτή, απ’ την ανατριχίλα
Τούτον αιώνα, Μήτρακλα, είχες πολλά καλούδια
κοίταξε ως το τέλος του, μην έρθουν καλιακούδια
43
Στο λέω κι είναι σίγουρο, πως θα ’χουμε αλλαγές
όχι μόνο πολιτικές, μα κι άλλες πιο τραγικές
Τήρα τα βοσκοτόπια μας, τα ’φαγε ο μαρασμός
σ’ ούλα τα βουνοχώρια μας ήρθε ο αφανισμός
44
Γραφή θα στείλω την αυγή, στο φίλο μου το Μπίλη
τρανέ, θα γράψω, κάτσ’ εκεί και πότισε τριφύλλι
Κι άσε το Μήτρο μ’, να χαρεί, τη Δέσπω και τα γίδια
κι άλλο να μην ξεμυαλιστεί, με μπιζνοπαραμύθια
45
Κάτσε κι εσύ σπιτάκι σου και κλώσησε τ’ αβγά σου
και το σαράντα μην ξεχνάς και τήρα τα παιδιά σου
Εχθροί δε θέμε να ’χουμε, τους φίλους μας τιμούμε
και τους συμμάχους που ’χομε, για κάπρους τους θωρούμε.
46
Για κατακλείδα, φίλτατε, στο λέω στα σοβαρά,
στον τόπο μας δε θέλουμε, κανέναν πουτσαρά
