Στην εποχή μας αγαπητοί μου φίλοι αληθώς ένα από τα προβλήματα που αναδεικνύονται είναι κι εκείνο των σχέσεων. Οι άνθρωποι είναι που είναι δύσκολοι ως χαρακτήρες, φανταστείτε να τους προσθέτεις κι έναν ακόμη χαρακτήρα, τις περισσότερες φορές εντελώς ξένο προς τη δική τους ιδιοσυγκρασία.
Οι άνθρωποι φοβούνται. Κάθε συναίσθημα εξάλλου έχει μία διττή όψη. Χαρά. Λύπη. Αυτές είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Πράγματι όταν καλούμαστε να εκφράσουμε κάτι στη ζωή μας με λόγο ή έργο, θα διαπιστώσουμε πως οι ενέργειες μας θα μας οδηγήσουν προ των πυλών αυτών των δύο συναισθημάτων∙ είτε θα νιώσουμε χαρά, είτε θα νιώσουμε λύπη. Αν νιώσουμε χαρά, μέσα μας νιώθουμε μία απέραντη αγαλλίαση, ευχαρίστηση. Αν νιώσουμε λύπη, θα βιώσουμε μία τραγικότητα. Αυτή η τραγικότητα είναι πραγματική, έχει βάση, ουσία μα περισσότερο ταράζει την ψυχή και την κάνει να βιώνει το φόβο, την μη εμπιστοσύνη, την έλλειψη πίστης.
Θέλω να μιλήσω για το θέμα των σχέσεων που συνάπτουν δύο άνθρωποι. Όταν δηλαδή γνωρίζονται, ο ένας μαθαίνει τον άλλον και βαδίζουν μαζί κοινούς δρόμους σε ένα δρόμο. Σαν μία ψυχή δηλαδή κι ένα σώμα. Κι όλα αυτά θέλω να τα δω υπό το πρίσμα μιας θεώρησης που έχει να κάνει με την Εκκλησία και τη θεολογία της.
Υπάρχουν άνθρωποι που στο τέλος μιας σχέσης στέκονται στο μεταίχμιο μιας πρωτόγνωρης κατάστασης. Κι εκεί πρέπει να κάνουν ένα βήμα. Θα μείνουν με τις ανησυχίες, τα προβλήματα, τις στεναχώριες, τις πιέσεις, τη θλίψη της σχέσης που είχαν ή θα πατήσουν λίγα εκατοστά πιο πέρα για να τολμήσου να βαδίσουν στη συνέχεια του δρόμου που οι ίδιοι ανοίγουν;
Πράγματι όταν κάποιος βγαίνει τραυματισμένος από μία γνωριμία, από μία σχέση, όταν εκεί έχει βιώσει πολύ πόνο, πίεση, θλίψη, κι έχει γίνει δέκτης μιας άσχημης συμπεριφοράς, αν είναι άνθρωπος με ευαισθησίες και έχει αγνότητα ψυχής, το πιο πιθανό είναι να νιώσει στη ζωή του για πρώτη φορά ένα πόνο που ούτε περιγραφικά ακόμη δεν θα τολμούσε να αναφέρει. Κι αυτό γιατί είναι άλλο το καταλαβαίνω την κατάσταση στην οποία ζεις και άλλο το βιώνω την κατάσταση σου. Κάθε κατάσταση ως βίωμα είναι μία αληθινή ταύτιση με τον ψυχικό κόσμο σου και το νιώθεις μόνο εσύ αυτό. Οι γύρω σου απλά σε κατανοούν, γνωρίζουν το μέγεθος και την ένταση αυτού του στενάχωρου βιώματος, αλλά δεν είναι εκείνοι που φέρουν στην ψυχή τους τα τραύματα μιας σχέσης που είχε άσχημες συμπεριφορές.
Θέλω να σταθώ επίμονα σε μία αλήθεια και στην οποία θέλω να δώσετε προσοχή. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Συμφωνώ απόλυτα ότι μπορεί να πονάς, να έχεις πάθει ένα συναισθηματικό σοκ από μία σχέση που σε πόνεσε, που δεν σου φέρθηκε καλά και με σεβασμό, ότι δεν ξέρεις να μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον, ότι θέλεις το χρόνο σου, ότι περνάς δύσκολα αυτόν τον καιρό, γνωρίζοντας ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και πως δεν φέρονται με τον ίδιο άσχημο τρόπο που βίωσες, όμως η ματωμένη σου καρδιά που έδωσε ίσως για πρώτη φορά αγνά στοιχεία της ύπαρξης σου και η τραυματισμένη σου ψυχή αυτή τη χρονική στιγμή νιώθουν ότι δεν μπορούν να έρθουν σε επαφή με ένα άλλο πρόσωπο.
Και τότε φοβάσαι. Ενώ θες, φοβάσαι. Ενώ μπορείς, φοβάσαι. Ενώ αγαπάς, φοβάσαι. Αν αγαπάς όμως φοβάσαι; Και τι είναι αγάπη; Βλέπεις πως αναδύονται ένα σωρό ερωτήματα που σε βασανίζουν. Εγώ όμως ξέρω ένα να σου πω και αυτή τη στιγμή να σου σταθώ από απόσταση και χωρίς να σε γνωρίζω. Απλά το μόνο που γνωρίζω είναι ότι πονάς. Και δεν μπορείς εύκολα να κάνεις ένα βήμα που ίσως να θες να κάνεις. Αν σου μιλήσω ιδεαλιστικά το μόνο που θα καταφέρω είναι να σε γεμίσω με σκέψεις όμορφες και να αισθανθείς για λίγο καλά. Αυτό όμως είναι μία επιπόλαιη σκέψη μα περισσότερο μία κίνηση που δείχνει να μην συμπάσχω μαζί σου ή ακόμη και να σε νιώθω, να σε καταλαβαίνω. Δεν θέλω να σε νιώσω, θέλω να σε βιώσω. Γι’ αυτό θα σου μιλήσω διαφορετικά.
Θα σου εκφράσω μία σκέψη, την οποία στις δύσκολες στιγμές τη βρίσκω πολύ όμορφη, αρχοντική και γεμάτη αέναη θεία χάρη. Κι αν δεν θες να ακούσεις λόγια ανθρώπινα, άκουσε λόγια θεία. Άκουσε τον Χριστό να σου λέει ξανά και ξανά πως «ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον» (Ιω. 16, 33). Βλέπεις τι γράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης; Δεν βρίσκω άλλη φράση με τέτοια δυναμική, πίστη και χάρη. Κι αυτά δεν είναι λόγια ενός φιλοσόφου, ενός πολιτικού, ενός κοινωνιολόγου, ενός ανθρωπολόγου, αλλά λόγια του Θεανθρώπου. Πόσο με αναστατώνει αυτή η φράση. Πόσο σκίζει μέσα μου κάθε ικμάδα απιστίας, θλίψης, απογοήτευσης. Βασανιστικά ξεδιαλύνει όλες τις ανησυχίες, τις ατολμίες και τους φόβους. Υπάρχει θλίψη στον κόσμο. Αυτό είναι μία κοινή διαπίστωση που θα την ακούσεις και από στόματα ανθρώπων. Ο Ιησούς Χριστός προχωράει αυτή τη διαπίστωση και την μεταμορφώνει σε χάρισμα, λέγοντας μας να έχουμε θάρρος και πως Εκείνος νίκησε τον κόσμο.
Επομένως όποια ανησυχία σου δημιουργεί αυτός ο κόσμος, αυτοί οι άνθρωποι που σε πληγώνουν, σε ταλαιπωρούν, σε πικραίνουν και πληγώνουν την ψυχούλα σου, στάσου στο ύψος του Τιμίου Σταυρού. Μην δειλιάζεις. Κανείς άνθρωπος δεν έχει τη δύναμη να πληγώνει τον εσωτερικό σου κόσμο. Μην αφήνεις την δειλία και ατολμία σου να επαληθεύσει την κακότητα του κόσμου τούτου. Δες τον Σταυρό. Που τοποθετείται; Κάτω στο έδαφος; Όχι. Πάνω στον τρούλο του ιερού ναού, πάνω σε κορυφές, πάνω σε βουνά για να βλέπεις όρθιος την πορεία της ζωής σου. Ανοδική, σταυρική, αναστάσιμη. Εκεί ψηλά η σταύρωση σου, εκεί και η ανάσταση σου.
Μην δειλιάζεις. Μην φοβάσαι. Διάβασε τους ψαλμούς, διάβασε την Μικρή παράκληση, διάβασε αυτόν τον θαυμάσιο ικετήριο κανόνα προς τον Ιησού Χριστό και ψέλλισε «Ιησού γλυκύτατε Χριστέ, Ιησού μακρόθυμε, τα της ψυχής μου θεράπευσον τραύματα, Ιησού και γλύκανον, την καρδίαν μου Πολυέλεε δέομαι, Ιησού Σωτήρ μου, ίνα μεγαλύνω σε σωζόμενος». Άφησε για μια στιγμή τι νιώθεις, σε τι βαθμό το νιώθεις, με ποια ένταση το βιώνεις κάθε λεπτό της ημέρας και σκέψου τον Χριστό. Αν εσύ δεν μπορείς να κάνεις το βήμα προσευχήσου να είναι ευλογημένη η κίνηση της ψυχής σου και της καρδιάς σου από τον γλυκύτατο Ιησού.
Οι άνθρωποι σε ανεβάζουν και σε κατεβάζουν. Με την ίδια ευκολία που σε ανεβάζουν, με περισσότερη ακόμη σε ρίχνουν κάτω. Και όταν σε ρίχνουν και σε απογυμνώσουν ψυχικά, τότε τραυματισμένος μένεις στο έδαφος και διεκδικείς το δικαίωμα να σηκωθείς. Κι εκεί που πιστεύεις πως σε άφησαν όλοι, πως για σένα δεν υπάρχει αύριο, πως δεν θα εμπιστευτείς ξανά, δεν θα νιώσεις ξανά και η καρδιά σου δεν θα σκιρτήσει με αγάπη, έρχεται ο γλυκύτατος Ιησούς βαδίζοντας αργά. Μόνο που έρχεται κι Εκείνος με πληγές στο Ζωοποιώ Του Σώμα. Τα μάτια του δακρύζουν, τα χέρια Του πονάνε από τις πληγές στις παλάμες, τα πόδια Του έχουν λίγη δύναμη να βαδίσουν γιατί έχουν τραύματα από τα καρφιά, η Πλευρά Του στάζει Αίμα και Ύδωρ. Βλέπεις; Δεν είσαι μόνη. Δεν είσαι μόνος. Έρχεται δίπλα σου Εκείνος που πόνεσε και μάτωσε για τη σωτηρία σου.
Και δεν φτάνει αυτό. Έρχεται ξανά με τις ίδιες πληγές από την αχαριστία και κακότητα των ανθρώπων για να σε σώσει και να σου πει πως σε νιώθει γιατί κι Εκείνος ένιωσε την εγκατάλειψη πάνω στον Σταυρό από τον Πατέρα Του. Ένιωσε τον πόνο και τον εξευτελισμό από τους ανθρώπους που τον υποδέχτηκαν ως Σωτήρα τους. Και τώρα τι κάνει; Αφήνει στην άκρη τον πόνο και σου κάνει παρέα. Σε βάζει στη δική του συντροφιά. Σε ακούει, σε προσέχει, συμφωνεί, διαφωνεί, συμβουλεύει. Πιάνει το χέρι σου και το χαϊδεύει να νιώσεις πως είναι η αγάπη. Σκουπίζει τα δάκρυα της ψυχής σου και απαλύνει τη σιωπή των δακρύων σου. Ακουμπάει την καρδιά σου και τη ζεσταίνει με θεία αγάπη.
Δεν Του αρκεί όμως αυτό. Αν και πονά από τα ραπίσματα και τους εμπτισμούς, σε πιάνει στα χέρια του και σε σηκώνει. Πονά και σε σηκώνει. Έρχεται για σένα. Για να σου δείξει πως όσο κι αν σε πονέσουν οι άνθρωποι με τις συμπεριφορές τους στις σχέσεις, όσο κι αν σου αδειάσουν τα ψυχικά σου αποθέματα, όσο κι αν σε έχουν απογοητεύσει για το αύριο και σε κάνουν να νιώθεις ανήμπορος για να πιστέψεις στην αγάπη που υπάρχει εκεί έξω, Εκείνος με γλυκύτητα, με αγάπη και Έλεος αμέτρητο, απέραντο, αφάνταστο, αχώρητο, απερινόητο σε σηκώνει για να αγαπήσεις ξανά. Τον βλέπεις να πονάει, οι Σάρκα του στάζει Αίμα κι όμως όπως έφερε τον Σταυρό στους ώμους Του, φέρει τώρα εσένα. Κι ας πονά. Μήπως δεν γνώριζε πως για τη σωτηρία της ανθρώπινης ψυχής θα δοκιμαστεί και θα πονέσει; Να σωθείς θέλει. Να αγαπήσεις θέλει.
Όταν οι άνθρωποι σε απογοητεύουν σε μία σχέση, όταν σε αδειάζουν για να γεμίσουν το εσωτερικό τους κενό, βάλε Χριστό. Χριστό σε κάθε βήμα σου, σκέψη σου, επιθυμία σου, θέληση σου, ενέργεια σου. Βάλε Χριστό σε μία νέα γνωριμία. Βάλε αγάπη, προσευχή και θυμίαμα αναστεναγμών και παρακλήσεων για να δροσίσει τον ουρανό της ψυχής σου που πλάσθηκε για να ανεβαίνει εις τα άνω. Προσευχήσου να βγεις από τα αδιέξοδα μιας σχέσης που σε πόνεσε και σε καθηλώνει να θρηνείς, να απογοητεύεσαι και να κυριεύεσαι από φόβο για ένα άλλο βήμα. Τόλμησε. Σήκω. Ο θρήνος έλαβε τέλος. Ο Χριστός δείχνει το δρόμο και δεν σε αφήνει ξανά μόνο και μόνη. Μην δειλιάζεις. Ο Χριστός είναι ξένος προς κάθε αίσθημα πόνου και φόβου.
Βάλε Χριστό στη ζωή σου. Βάλε Χριστό στην προσευχή σου. Βάλε Χριστό στη γνωριμία σου. Βάλε Χριστό στη σχέση σου. Κάθε μέρα. Χωρίς τις αμαρτίες του παρελθόντος. Το παρελθόν σου τελείωσε. Σφραγίστηκε αιώνια η πόρτα που το θάβει στην αμηχανία του χρόνου. Κλείνει για πάντα τη δυσωδία που λιποθυμούσε την ψυχή σου. Εμπιστέψου όσους θέλουν να σε δουν. Να θαυμάσουν την ομορφιά και τη γαλήνη του προσώπου σου. Μην αδικείς τον εαυτό σου. Μην αδικείς όμως και κάποιον που μπορεί να έχει αγνά αισθήματα. Βάλε Χριστό ανάμεσα σας και η θεία χάρη και το Έλεος Του θα σας συντροφεύει για πάντα. Αγάπησε πρώτα τον Θεό όμως περισσότερο απ’ όλους. Τότε να είσαι σίγουρη πως όπως η Μαρία η Κεχαριτωμένη θα αγάλλεσαι για την τιμή και ευλογία του Χριστού.
«Αν ενωθείς με το Φως, τα πάντα αυτό θα σου διδάσκει τα πάντα θα σου φανερώσει όσα χρειάζεσαι να μάθεις καλά θα στα υποδείξει» (Συμεών Νέος Θεολόγος, Ύμνοι Θείων Ερώτων, Ύμνος Λ’, στ. 601-5).
για μία ψυχή που προσεύχομαι
να αφεθεί στο Φως και να μην φοβάται
