Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου
Μέλους Δ.Σ. του «ΠΡΑΤΤΩ»
Blog: papasimos.wordpress.com
Twitter: @PapasimosG
Με αφορμή την εκποίηση της ΔΕΗ «αντί πινακίου φακής», της σοβαρότερης και, τελευταίας βαρειάς βιομηχανίας στην Ελλάδα και την στάση, στα χρόνια του μνημονιακού «οδοστρωτήρα», της ντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας και του πολιτικού προσωπικού εξουσίας, όπου, χωρίς αντιστάσεις, διαλύουν την Ελλάδα, τίθενται πολλά ερωτήματα, με κυρίαρχο αυτό του τίτλου του άρθρου: Πρόκειται για εθελοδουλία ή για ανικανότητα για ένα σύστημα οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, που «κατάφερε το αμίμητο», μία Χώρα σαν την Ελλάδα, με αντικειμενικά τεράστια συγκριτικά πλεονεκτήματα, όπως είναι η γεωπολιτική της θέση, ο ασύγκριτος φυσικός της πλούτος, που την μετατρέπει σε «πλανητικό φιλέτο» στον τουρισμό και όχι μόνο, ισότιμο μέλος της Ε.Ε. και μέλος του «σκληρού πυρήνα του Ευρώ», να μετατραπεί σε «παρία» της διεθνούς Κοινότητας, παγκόσμιο «πειραματόζωο» του κερδοσκοπικού χρηματιστηριακού κεφαλαίου και σε σύγχρονη Ευρωπαϊκή «αποικία χρέους»;
Η απάντηση στο κεντρικό αυτό ερώτημα για την πορεία της Ελλάδος, δεν είναι, σίγουρα, μονοσήμαντη και, οπωσδήποτε, δεν μπορεί να δοθεί ολοκληρωμένα, στα πλαίσια αυτής της στήλης. Όμως, μπορεί να αποτυπωθεί μία πρώτη και κεντρική άποψη, για το «τις πταίει» και να απαντηθεί το ερώτημα του τίτλου του άρθρου αυτού.
Χωρίς αμφιβολία, την βασικότερη αιτία της παρακμής της Ελλάδος αποτελεί ο χαρακτήρας, η ποιότητα και η δράση της ιθύνουσας οικονομικής τάξης, που, αντί να λειτουργήσει ως εθνική αστική τάξη, όπως οι αντίστοιχες οικονομικές ολιγαρχίες στις άλλες καπιταλιστικές δυτικές Χώρες, δρα «παρασιτικά», με έντονα τα χαρακτηριστικά του «μαυραγοριτισμού» και της ατομικής «αρπαχτής». Αντίθετα, στις άλλες δυτικές καπιταλιστικές Χώρες, οι αντίστοιχες αστικές τάξεις, εξαιρουμένου του στοιχείου της εκμετάλλευσης και του στοιχείου του κοινωνικού ζητήματος (που αποτελεί κρίσιμο στοιχείο για την σοσιαλιστική οπτική γωνία), δρουν και λειτουργούν στην Χώρα τους με εθνική συνείδηση, δημιουργώντας ισχυρές παραγωγικές μονάδες, οι οποίες ενισχύουν πέραν των ατομικών τους κερδών και την εθνική τους οικονομία και, παράλληλα, μέσω των δημιουργηθέντων θεσμών της κοινοβουλευτικής δυτικής Δημοκρατίας, δημιούργησαν έναν συνεκτικό Ευρωπαϊκό πολιτισμό με σοβαρές δομές, που αποτελούν το «Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Κράτος».
Στην Χώρα μας, όμως, από την ίδρυση του Νεοελληνικού Κράτους το 1830, λόγω των ιδιότυπων συνθηκών, του κοσμοπολιτιστικού στοιχείου του Ελληνικού κεφαλαίου, που δραστηριοποιούνταν εκτός της Ελλάδος και, εξ αυτού του λόγου, του ισχυρού «παρασιτισμού», που, από την πρώτη στιγμή έως σήμερα, αποτελεί συστατικό στοιχείο της οικονομικής λειτουργίας του Ελληνικού κεφαλαίου, ποτέ δεν δημιουργήθηκε αστική τάξη δυτικού τύπου, αλλά ένα «άθροισμα» διαφόρων οικονομικών παραγόντων, οι οποίοι, χρησιμοποιώντας, μέσω της διαπλοκής, και το Ελληνικό Κράτος, αν και όλα αυτά τα χρόνια ασκούν άμεσα ή έμμεσα την εξουσία, δεν έχουν προσδώσει κάτι ωφέλιμο στην Χώρα. Αντίθετα, έχουν ιδιοποιηθεί, «ληστέψει», για ατομικό όφελος, τον εθνικό πλούτο και έχουν, ως εξαρτημένη οικονομική ολιγαρχία στα μητροπολιτικά καπιταλιστικά κέντρα, εκχωρήσει σοβαρά στοιχεία εθνικής κυριαρχίας, αλλά και τις δυνατότητες της Χώρας για σοβαρή οικονομική ανάπτυξη και κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά και δυνατότητα ευρύτερων πρωτοβουλιών της, στα πλαίσια των γεωπολιτικών ισορροπιών, με στόχο την δίκαιη επίλυση των «ανοιχτών» της εθνικών θεμάτων.
Αυτός ο «νόθος αστισμός», σε συνδυασμό με τον ισχυρό «πελατειακό» χαρακτήρα των πολιτικών κομμάτων και των θεσμών, «προίκα» των κοτζαμπάσηδων προς όλες τις νεώτερες γενιές των Ελλήνων, όπως έξοχα και με μοναδικό τρόπο επισημαίνουν δύο από τα πιο φωτεινά πνεύματα της Νεώτερης Ελλάδος, ο Παναγιώτης Κονδύλης στον πρόλογο, που γράφτηκε το 1982 στο βιβλίου του «Η παρακμή του αστικού πολιτισμού» και έχει εκδοθεί από το ΘΕΜΕΛΙΟ ως αυτοτελής έκδοση, με τίτλο «Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδος» και ο Νίκος Σβορώνος στον πρόλογο του βιβλίου του «Επισκόπηση της Ελληνικής Ιστορίας», αποτελεί την βαθειά «χαίνουσα πληγή στο σώμα» της Ελλάδος, που συνεχώς «κακοφορμίζει» και την εμποδίζει να «αναρρώσει».
Η απάντηση στο ερώτημα, που τίθεται στον τίτλο του άρθρου αυτού: «Παρασιτισμός, ’’εθελοδουλία’’ ή ανικανότητα», προϋποθέτει την απάλυνση του διαζευκτικού συνδέσμου, αφού, στην προκειμένη περίπτωση, όσον αφορά την ντόπια οικονομική ολιγαρχία και το πολιτικό σύστημα εξουσίας, που συναποτελούν το «σύστημα παρακμής» της Χώρας, ισχύουν και τα τρία στοιχεία.
