Τα ράμματα πιο πολλά από τους φίλους

Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος! Και έρχεται η στιγμή που εκεί στα καλά καθούμενα κάτι σου συμβαίνει. Κόβεσαι, διακρίνεις το αίμα σου να αναβλύζει σαν νερό πηγής και ένα βαθύ τραύμα να σου θυμίζει την ευαισθησία της ανθρώπινης φύσης. Και τότε; Τι κάνεις τότε που ουρλιάζεις από ένα οξύ και διαπεραστικό πόνο σε όλο σου το χέρι; Λειτουργείς ασυνείδητα παίρνοντας ένα πανί να καλύψεις το τραύμα και να σταματήσεις τη ροή αίματος. Και η δεύτερη σκέψη σου να καλέσεις βοήθεια.
Αρπάζεις το κινητό γεμάτο με ονόματα φίλων και αρχίζεις να καλείς. Φυσικά πρώτα καλείς τα πιο κοντινά άτομα, τα οποία είναι τόσο μακρινά που ούτε το φανταζόσουν! Και μέσα στα άλλα ονόματα καλείς μια φίλη που τη γνωρίζεις μόλις δυο χρόνια, αλλά είναι φίλη- άνθρωπος. Σε ρωτάει πόσο βαθιά είναι η πληγή και αν συνεχίζεις να αιμορραγείς και όταν απαντάς θετικά σου προτείνει να έρθει να σε πάρει με ταξί να πάτε στο νοσοκομείο ή να έρθει η ίδια στα επείγοντα.
Δεν το σκέφτεσαι φτάνεις στα επείγοντα και τη βρίσκεις εκεί να σε περιμένει και να σε νοιάζεται όσο μια αδερφή. Οι φίλοι τελικά είναι τα αδέρφια που επιλέγουμε. Ο καλός λόγος, η στήριξη και η συμπαράσταση δεν πληρώνονται! Υπάρχουν μόνο στις καρδιές των λίγων ανθρώπων που απέμειναν σε αυτή την κοινωνία της αδιαφορίας και του ατομισμού.
Τα ράμματα που έχεις κάνει τα μετράς και τα βρίσκεις τόσα πολλά πιο πολλά από τους φίλους σου. Το δε βάθος του τραύματος είναι τόσο μεγάλο που το μόνο που σκέφτεσαι είναι να επουλωθεί γρήγορα και να κλείσει εκεί μέσα ότι δε θέλεις να θυμάσαι από αυτή την άτυχη στιγμή.
Και όμως δε θα ξεχάσεις ποτέ ότι φίλοι δεν είναι εκείνοι ή εκείνες που σε παίρνουν τηλέφωνο να βγεις για ένα καφέ, που σε παίρνουν τηλέφωνο στη γιορτή ή όταν θέλουν εξυπηρετήσεις ή κάτι να επωφεληθούν. Φίλοι δεν είναι οι συγγενείς, οι γείτονες ή οι συμμαθητές που τους γνωρίζεις χρόνια. Φίλοι είναι εκείνοι που όταν τους χρειάστηκες ήταν εκεί δίπλα σου, χωρίς να το απαιτήσεις γιατί οι πραγματικοί φίλοι ξέρουν να διακρίνουν πότε τους χρειάζεσαι.
Κάθε εμπόδιο και καλό όμως. Σε λίγες μέρες θα έχω πάλι και για φέτος τα γενέθλια μου. Σίγουρα θα λάβω πολλά τηλέφωνα, μηνύματα ίσως και λουλούδια. Δε με συγκινούν όλα αυτά γιατί φέτος θα νιώθω φτωχότερη που διέγραψα από την καρδιά μου φίλους που νόμιζα πραγματικούς. Τα λουλούδια λοιπόν που θα μου στείλουν δε θα μυρίζουν όμορφα αν δεν έχουν λίγο από το άρωμα της ψυχής τους. Και δυστυχώς στις μέρες μας άρωμα ψυχής φοράνε λίγοι, πολύ λίγοι!
Χαρμπέα Ιωάννα κοινωνιολόγος/συγγραφέας
Αφιερωμένο σε μια καλή φίλη- άνθρωπο