(Από το αρχείο του Βάιου Φασούλα Τρικαλινός Τύπος Νοέμβρης 09 1998)
Σ
ε κάποιο μας σχόλιο προ ημερών, είχαμε αναφερθεί στον όρο «Κεντροαριστερά» και είχαμε πει ότι θα επανέλθουμε τολμώντας σήμερα. Απ’ τον φιλόξενο τρικαλινό τύπο είχαμε, προ δυόμισι χρόνια ακριβώς, κάνει κάποια αναφορά για την «Κεντροαριστερά», σ’ εκείνους που την επικαλούνταν και σ’ αυτούς που την επικαλούνται σήμερα. Στους διεκδικητές και στους απαθείς. Θα επικαλεστούμε λοιπόν κάποια αποσπάσματα κι αυτό γιατί στις μέρες μας γίνεται πολύ λόγος σχολιάζοντας τόσο τα «παλιά» όσο και τα νέα κακώς κείμενα των ημερών μας και χωρίς αυτό να σημαίνει ότι καταφερόμαστε σε όποιους ή σε όποιο κόμμα, φέρνουμε λοιπόν τα εξής:
«Αν αρχίσει κανείς να ψάχνει να’ βρει τα αίτια περί ανεργίας και κοινωνικού κράτους, σίγουρα θα βουλιάξει στις πολύχρωμες λάσπες των μεγάλων κομμάτων τύπου Ν.Δ. και Πα.Σο.Κ. καθώς και στις απαιτήσεις του Μάαστριχ, που η ανεργία έχει αλλοιώσει το χαρακτήρα. Σ’ ότι αφορά το Πα.Σο.Κ. που είναι ο μοντέρνος πια συνεχιστής και εκσυγχρονιστής, πάντα στο όνομα μιας σοσιαλδημοκρατικής κοινωνίας με τα «θα» τους και τα τοιαύτα τους, εδώ είναι που θα πρέπει κανείς να τραβά τα μαλλιά του. Και αυτοί δεν είμαστε βέβαια εμείς. Εμείς είχαμε επισημάνει προ ημερών και συγκεκριμένα για τον κ. πρωθυπουργό, ότι καλά θα κάνει να κοιτάξει τη δουλειά του, το κόμμα του και να προσπαθήσει να βγάλει τη χώρα απ’ το αδιέξοδο. Να μην ασχολείται και να μη «ραντίζει» με «κεντροαριστερή» σκόνη και ενέσεις δέντρα που το μόνο που έμαθαν και έκαναν –τα δέντρα- ήταν να προσφέρουν τους καρπούς των. Εκτός βέβαια αν έγινε «πατέρας» μας ο κ. Σημίτης και δεν το έχουμε καταλάβει. Το παραμύθι της «Κεντροαριστεράς» (μακάρι να ήτανε έτσι) ο ελληνικός λαός το έζησε στη διάρκεια της μετακατοχικής περιόδου και φτάνει ως τις μέρες μας. Βλέπουμε τα κατορθώματα σε όλους τους τομείς και προπάντων την ανεργία που έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις και που ασφαλώς τόσο η κυβέρνηση των εκατό ημερών (που άλλο απ’ την παραμονή της στην εξουσία δε νοιάζεται) έχει τις ευθύνες όσο και η προηγούμενη που άλλο από στρατιές «φανταροπατέρων», «λοχαγών» κτλ, δεν έχει προσφέρει… Ο ένας «χωροφύλακας» έχει διαμελίσει κράτη, έχει ανάψει τον πόλεμο, φλέγεται η Ευρώπη κ. Σημίτη και φίλοι του Πα.Σο.Κ., έχει δημιουργήσει στρατιές προσφύγων, έχει γεννήσει την εγκληματικότητα, τους κλέφτες και το ελεύθερο εμπόριο ναρκωτικών, έχουν φτάσει στο σημείο οι άνθρωποι να φοβούνται να περπατούν στους δρόμους, έχουν δημιουργηθεί, μέσα στις τάξεις των πραγμάτων και οι τάξεις των ανθρώπων- εκτός της ανεργίας, της ανισότητας και της φτώχειας- και ο ρατσισμός που είναι χωρίς καμιά αμφιβολία, Μάστιγα του αιώνα… Δε μπορέσαμε ποτέ να δεχτούμε ότι ο σοσιαλισμός απέτυχε σαν σύστημα, αλλά άνθρωποι άρρωστοι τον απέτυχαν με πρωτεργάτη τον καγκελάριο κ. Κολ και τους ασύδοτους δυτικούς συνεργάτες, οι οποίοι εξαπέλυσαν μια μοντέρνα αντικομουνιστική προπαγάνδα που έφτασε και στον τόπο μας, έτσι ώστε να δημιουργεί «προϋποθέσεις» και να δίνει «εκσυγχρονιστικά» ερείσματα στους έλληνες πολιτικούς. Και την εποχή της συγκρότησης του Πα.Σο.Κ. πολλά, απ’ το τότε υπαρκτό σύστημα, είχε επικαλεστεί. Να λέμε δηλαδή τα πράγματα με το όνομά τους. Στο όνομα του σοσιαλισμού είχε σηκώσει ήλιους, σημαίες και μπογιές και μ’ αυτά τα σύμβολα κατάφερε κι έγινε, αυτό που έγινε. Γιατί δεν έλεγαν και τότε αυτά που λένε σήμερα;… Ο λαός θέλει, (ας μου επιτραπεί να επικαλεστώ τη σοφή φράση του Πα.Σο.Κ. που σίγουρα, η φράση, θα μείνει στην ιστορία), εδώ και τώρα, έργα και όχι πια λόγια. Αν νομίζουν πως έχουν στις τάξεις τους τον ανάλογο Σίσυφο που με τον τρόπο του πιστεύει πως θα τα βγάλει πέρα, ας το κάνει. Εμείς περιμένουμε. Μάθαμε να περιμένουμε. Όμως η ανεργία όταν αρχίζει και ροκανίζει τα ίδια της τα σκότια, δεν περιμένει. Κάτι που πρέπει οι…οραματιστές της «Κεντροαριστεράς» να το λάβουν υπόψη…»
Α
υτά σ’ ότι αφορά τα…παλιά. Και σ’ ότι αφορά τα σημερινά θα ξεκινήσουμε απ’ τ’ αποτελέσματα που έφεραν οι εκλογές των Τ.Α. και Ν.Α.,(θετικά επιχειρήματα και κίνητρα που θα πρέπει ο κόσμος της Αριστεράς να τα κοιτάξει?), απ’ τον πρόσφατο ανασχηματισμό της κυβέρνησης (πολλοί εκτός κόμματος αλλά και εντός περίμεναν -αφού έγινε κι έγινε- έναν ανασχηματισμό) και τη διήμερη Σύνοδο της Κ.Ε. του Πα.Σο.Κ., 06+07.11.1998, όπου και αποτέλεσαν την αφορμή για επισημάνσεις, για προβληματισμούς, για απόψεις και για μηνύματα που ήδη σήμαναν για όλο το πολιτικό ελληνικό χάσμα.. Λοιπόν, «Κεντροαριστερά» ή «Κεντροδεξιά»; Μπορούμε σήμερα να μιλούμε για κάτι τέτοιο και αν ναι, για ποιο απ’ τα δυο; Στην εποχή του σήμερα όπου κατεξοχήν οι Αριστερές δυνάμεις βάλλονται με επίπονες προσπάθειες από δυνάμεις εκτός αριστεράς τόσο για την αποδιοργάνωση ή την αποσύνθεση της όσο και για τον προσανατολισμό της σε ένα συμπαγή κατεστημένο ή προτεκτοράτο απολύτου φιλελευθερισμού με… εκσυγχρονιστική χροιά και…σοσιαλιστική μαγιά, πιστεύουμε πως για την «Κεντροαριστερά» φτάνει η στιγμή να πετάξει τα γεννοφάσκια της και να παίξει τον επιθυμητό για πολλούς ρόλο της.
Παρά την αναφορά του κ. Σημίτη με τις δεκάδες τρίπτυχα που επικαλέστηκε στη Σύνοδο η οποία αναφορά διέγειρε συναισθηματικά και τον πιο απομακρυσμένο και διαγραμμένο παλιοπασοκικό καθώς και άλλες τοποθετήσεις άλλων στελεχών του κινήματος όπως π.χ. του υπουργού εθνικής άμυνας που μίλησε για σύγκληση με άλλες δυνάμεις της αριστεράς, πρέπει να πούμε ότι απ’ τη μια ήταν μια Σύνοδος πραγματικού εποικοδομητικού χαρακτήρα για όλο το χώρο του Πα.Σο.Κ. κι απ’ την άλλη ο άσβηστος απόηχος σειρήνων που έβγαινε μέσα από εσωτερικές συμπληγάδες, άφησε και μηνύματα αινιγματισμού προς όλες τις κατευθύνσεις. Για το μεγάλο μήνυμα ότι για το Πα.Σο.Κ. δεν περισσεύει κανείς, δεν έχουμε πρόβλημα αν το χαρακτηρίσουμε εποικοδομητικό παρόλο που οι κατά καιρούς εσωτερικές αντιπαραθέσεις και προστριβές το διαψεύδουν. Σημασία για μας έχει ότι είναι ένα μήνυμα και ίσως το μιμηθούν κι άλλοι. Εκεί που δεν καταλάβαμε το πνεύμα του τεχνοκράτη και ώριμου από κάθε άποψη καθηγητή κ. Κ. Σημίτη ήταν όταν ανάμεσα στ’ άλλα είπε: «Διαφορές θέσεων, στάσεων, εκδοχών είναι θεμιτές και αναγκαίες όχι μόνο στο στάδιο της απόφασης, αλλά και της εφαρμογής…» «Μονάχα σε γκρουπούσκουλα μπορεί να υπάρχει μια ενιαία σε όλους άποψη και μια ενιαία στάση στον τρόπο εφαρμογής…» «Δεν είμαστε γκρουπούσκουλο»…στο σημείο εκείνο είχε χαμογελάσει ο κ. πρωθυπουργός κι εμείς θεωρούμε αυτό το χαμόγελο ειρωνεία, υποκρισία και ψευτιά, υπεροχή και ανωτερότητα, ανάρμοστο και ανήθικο για την προσωπικότητα του κ. Σημίτη και παν απ’ όλα αν «κολλήσουμε» και την προσπάθεια για μια «Κεντροαριστερά» τη βρίσκομαι λανθασμένη και πριν την έναρξή της αποτυχημένη. Και συνέχισε λέγοντας… «δεν είμαστε γκρουπούσκουλο. Είμαστε ένα πολύ μεγάλο κόμμα και σε ένα πολύ μεγάλο κόμμα πρέπει να υπάρχουν διαφορετικές στάσεις και διαφορετικές απόψεις…» Δε θα σχολιάσουμε ότι αφορούν το κόμμα του κ. Σημίτη, προς Θεού. Και συμφωνούμε ότι όντως είναι ένα μεγάλο κόμμα. Σ’ εκείνο που παράβλεψε ή ξέχασε να αναφερθεί ο πρόεδρος του Πα.Σο.Κ. ήταν από πού και πώς οι προγενέστεροί του κατάφεραν και δημιούργησαν σ’ ένα πολύ σύντομο χρονοδιάγραμμα αυτή τη μεγάλη πολιτική δύναμη.
Όσο για την «Κεντροαριστερά» που αφορά κι εμάς δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τον τεχνοκρατικό προσανατολισμό και διάθεση για ληστρικές επιδρομές στο χώρο της Αριστεράς. Ξέρει πολύ καλά ο κ. πρωθυπουργός ότι σε «γκρουπούσκουλα» βρίσκεται και η «Κεντροαριστερά» ….? Και με τον τρόπο του δείχνει πώς θέλει και πώς την εννοεί, εκτός και αν οι απόηχοι των τριών προαναφερόμενων αιτιών μπέρδεψαν πράγματα και πρόσωπα και γίνεται λόγος αντί για «Κεντροδεξιά», για «Κεντροαριστερά». (Πάνω σ’ αυτό, προς αποφυγή κάθε παρεξηγήσεων δηλώνουμε ότι αυτές είναι απόψεις δικές μας και όχι ότι μεταφέρουμε απόψεις κάποιου πολιτικού κόμματος).
Αν κατά την άποψη του κ. Σημίτη η Αριστερά αποτελείται από μικρές διελκυστίνδες -γκρουπούσκουλα-, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ούτε την ορολογία του ούτε μια όποια συνεργασία. Σε μια εποχή που ο δικομματισμός προκειμένου να επιβιώσει μαζεύει κόλλυβα και ο πολιτικός αχταρμάς που παρατηρείτε στις μέρες μας με τα φαινόμενα όπως: ίδρυση νέων κομμάτων, πηδήματα, μετακινήσεις και τάσεις προς τα μεγάλα κόμματα απ’ τα μεγάλα κόμματα, ανεξάρτητοι βουλευτές και άλλοι αξιόλογοι πολιτευτές, ποικιλόμορφοι «αντάρτες», με πολλούς κρυφούς και φανερούς αποδέκτες της Ν.Δ. και άλλα πολλά, συνθέτουν το κλίμα μιας πρωτοφανής ανακατάταξης και κατά τη γνώμη μας θέτουν εκτός λειτουργίας την προσπάθεια για μια «Κεντροαριστερά». Και θα λέγαμε ότι για τα κόμματα της Αριστεράς που άπτονται εμμέσως με το «δημιούργημα» της «Κεντροαριστεράς» θα πρέπει από μόνα τους να πάρουν θέση.
Αναρωτιόμαστε: Μήπως απ’ όλα αυτά πρέπει να προσαρμοστούμε προς την κατεύθυνση δημιουργίας μιας «Κεντροδεξιάς» και μιας «Κεντροαριστεράς» παράταξης; Μήπως και παρά ταύτα πεισματικά προβάλλεται και η κατάκτησης των ρεζερβουάρ των δυνάμεων της Αριστεράς;
Παρεμπιπτόντως λέμε πως τόσο το Κομουνιστικό Κόμμα Ελλάδας όσο και ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου θα πρέπει να πάρουν θέση. Δεν θα είχαμε αντίρρηση αν και το κόμμα του κ. Τσοβόλα έπαιρνε τη δική του αρκεί να μην ξεχνά την αφετηρία του κυβερνώντος κόμματος, την πορεία του και τους στόχους του. Επίσης δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το υγιή σώμα του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος όπου μέσα απ’ τις πολυποίκιλες πολιτικές αντιξοότητες των πρόσφατων εκλογών των Τ.Α. και Ν.Α.(καθημερινά οι καταγγελίες ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια) καταψηφίστηκαν, τέθηκαν εκτός μάχης και εκτός τοπικής εξουσίας και τέλος ψηφίστηκαν συνδυασμοί εκτός Πα.Σο.Κ. απ’ το Πα.Σο.Κ. Μια άλλη διάσταση μιας αλαμπουρνέζικης πολιτικής και μάλιστα όταν γίνεται λόγος για την «Κεντροαριστερά» και δε λένε τουλάχιστον πώς αλήθεια την εννοούν. Όχι πάντως με απομακρυσμένη την αρρώστια της ηγεμονίας.
Να πούμε, λοιπόν, ότι πιστεύουμε πως το μέλλον του δικομματισμού στην Ελλάδα και των μονοκομματικών κυβερνήσεων έχει περάσει στην παρακμή ή περνάει χωρίς καμιά αμφιβολία και η διαδικασία της διαγραφής της κατάρρευσής των φαίνεται στους βραχυκυκλωμένους ορίζοντες την οποία ενώ επονείδιστα ή… ασυνείδητα οι ίδιοι έχουν επιβάλλει τώρα γίνεται προσπάθεια πώς και με ποιον τρόπο να καθιερωθεί η επικράτειά τους διευρύνοντας όλα τα μέτωπα για πάλη. Εφ’ όλων αυτών των προαναφερόμενων φαίνεται λοιπόν, ότι απ’ τη μια την ανησυχία την έχουν σε μεγάλο βαθμό τα μεγάλα κόμματα (φτάνει να θυμούμαστε ότι το μεγάλο κομμάτι της ψημένης πίτας ροκανίζεται συνεχώς απ’ αυτά, έχουν συνηθίσει στις μεγάλες παρτίδες και λογικό είναι να υπάρχει και ανησυχία και φόβος όταν τείνουν να λείψουν) και απ’ την άλλη μπροστά στα κομματικά τους συμφέροντα, τα «ανοίγματα» το επιβεβαιώνουν.
Η δημιουργία πολιτικών αντιπαραθέσεων και βερμπαλισμών, οι επιθέσεις, οι ελιγμοί και οι αντιπερισπασμοί εκείνο που δείχνουν είναι η πρόθεση για την αν όχι εξαφάνιση, τη συρρίκνωση της Αριστεράς εάν και εφόσον αυτή δεν κατανοήσει τα δρώμενα. Κι ας μιλάει η κ. Παπαρήγα για αγώνες με φιλοσοφικό, επίσης, βερμπαλισμό μετρώντας κουκιά ενώ τα αφουγκράσματα του λαού δεν τα ακούει όσο λέγεται και η ασθένεια της καρεκλοκρατίας έχει εισχωρήσει βαθιά δημιουργώντας έτσι μια ανίατη εγκεφαλική αρτηριοσκλήρωση. Κι απ’ την άλλη όσο κι αν βραχνιάζει ο ΣΥΝ. όσο κι αν ανασκουμπώνεται προσπαθώντας να πείσει, σε κάποια σημεία η απείθειά του απέναντι στο λαό δεν έχει ελλείψει. Το σοσιαλιστικό στοιχείο σαν πολιτική γραμμή και σκέψη, είναι ελάχιστο ως ανύπαρκτο. Και εκείνο που έχουν καταφέρει τα κόμματα της αριστεράς είναι να γίνονται κόλακες ή κράχτες, υπέρ επαναστατικοί ή υπέρ διαπραγματευτικοί ή υπέρ συνεργαζόμενοι και το αποτέλεσμα να είναι πάντα και παντού σε βάρος της Αριστεράς, να μετρούν κάποια κουκιά, κουκιά τα οποία συγκροτούν, κατά την άποψη του κ. Σημίτη αλλά και άλλων, φτωχές κι αδύναμες διελκυστίνδες ή…γκρουπούσκουλα που τείνουν, κάτω απ’ την πίεση των μεγάλων «εκσυγχρονιστικών» ανέμων να χαθούν. Και πάνω σ’ αυτά, πολλοί αναρωτιόμαστε: τι κάνει η Αριστερά τέλος πάντων; Κι ενώ βλέπουμε στο Πα.Σο.Κ. να μην περισσεύει κανείς, στην αριστερά υπάρχει «αφθονία»και«πλεόνασμα» κάτι που η Αριστερά γι’ αυτή την «αφθονία» των κουκιών της έχει όλη την ευθύνη.
Επί πλέον (ας μας επιτραπεί να χαριτολογήσουμε λίγο μήπως και το πάρει πάνω της η Αριστερά?) θα λέγαμε ότι κι αν ακόμη ο υπαρκτός σοσιαλισμός διαλύθηκε (πρώην Σ.Ε.)και οι προϋποθέσεις, για μερικούς τεχνοκράτες…σοσιαλιστές, για μια ενωμένη Αριστερά απαγκιστρωμένη από δόγματα και φιλελεύθερη πολιτική καθίστανται όνειρο θερινής νυκτός, οι συνθήκες που ωριμάζουν τόσο διεθνώς όσο και στον τόπο μας, μέσα απ’ τις ποικιλόμορφες αντικοινωνικές ανισότητες, είναι συνθήκες πραγματικές και επιβεβαιώνονται με τις αλλεπάλληλες προσπάθειες για μια «Κεντροαριστερά» η οποία διεκπεραιώνεται με τη θέληση του Πα.Σο.Κ. για να την χρησιμοποιήσει αν όχι για πατερίτσες για δικούς του σκοπούς.
Δεν θα αναφερθούμε στους θετικούς και ποικίλους παράγοντες που συντελούν στην αποδιοργάνωση ή στη διάλυση της μονοκρατορίας, ούτε βέβαια θα σταθούμε στο σε μεγάλες συχνότητες παράδειγμα της Ιταλίας με τις μηνιαίες ή ενός-δυο χρόνια διάρκειας κυβερνήσεις οι οποίες καταρρέουν ένεκα του… πολυκομματισμού της. Άλλη η μια χώρα, άλλη η άλλη όπως και διαφορετική η ιδιοσυγκρασία και ιδιομορφία του τόπου μας και του λαού μας. Κι ούτε ξεχνούμε πως καταδικάσαμε τα ολοκληρωτικά καθεστώτα(μονοκομματικά ήταν κι αυτά) που τώρα εκσυγχρονισμένα πολιτικά και εξευγενισμένα κοινωνικά, στο όνομα του σοσιαλισμού και της δημοκρατίας, ξαναβιώνουν στον τόπο μας. Κι εδώ εκτός της «Κεντροαριστεράς» έχει και ο Πλουραλισμός δικαίωμα στην πίτα και καλείται να παίξε το ρόλο του. Κι ούτε μπορούμε να παραβλέπουμε το βαρύ και αρνητικό από κάθε άποψη πολιτικό αλλά και κυβερνητικό κλίμα που προέκυψε απ’ τον… σοσιαλιστικό εκσυγχρονισμό που αμή τι άλλο θυμίζει έναν επαναλαμβανόμενο πνιγμένο που προσπαθεί να σωθεί. Κι ενώ έχει σωθεί πολλές φορές από πρόθυμα χέρια, ξαναβρίσκεται στα θολά νερά και φωνάζει: βοήθεια «Κεντροαριστερά», βοήθεια. Μετεωρισμένη στην αναποφασιστικότητα η «Κέντρο – Αριστερά» σκέφτεται αν παραμείνει συνεργάτης ή κράχτης, αν μοιρολατρίσει ή αφορίσει και αν δώσει για μια ακόμη φορά χέρι βοήθειας έτσι που να καταστεί για μια ακόμη εποχή ο σοσιαλιστικός και φιλελεύθερος μονοκομματισμός που έχει προσφέρει στον τόπο πολλά ? και συνεχίζει να προσφέρει ανεμπόδιστα.
Γερμανία Νοέμβρης 09 1998
Ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία
