Φανταστείτε τον απόστολο Παύλο να στέκεται σε πλήθος κόσμου. Ενός κόσμου που έχει διαφορετικές προσεγγίσεις στο ζήτημα της πίστης. Δείτε την εικόνα του παρελθόντος να σμίγει αρμονικά με τη σημερινή εικόνα. Και τον Παύλο να κοιτάζει τους σύγχρονους ακροατές στα μάτια και να τους μιλάει για τον Χριστό.
Υπάρχει περίπτωση να μην τον χλεύαζαν μερικοί για την ομολογία του αυτή; Πόσοι θα την θεωρούσαν ανόητη; Πόσοι θα έφευγαν εκείνη τη στιγμή απογοητευμένοι και θυμωμένοι από την παράλογη έκφραση της αποστολικής γλώσσας; Πόσοι θα του έλεγαν «θα σε ακούσουμε άλλη φορά;». Πόσοι θα τον κατηγορούσαν ως άλλο Σωκράτη που εισάγει «καινά δαιμόνια;» και διαφθείρει με τους λόγους του τους νέους; Μήπως ο τρελός του Νίτσε δεν έπαθε τα ίδια όταν διακήρυξε μία μεγάλη αλήθεια; Ότι δηλαδή εμείς σκοτώσαμε τον Θεό και «ο Θεός είναι νεκρός», επειδή ακριβώς τον είδαμε ως ιδέα μέσα από τα μάτια του νου και όχι της ψυχής;
Κι όμως ο Χριστός αναστήθηκε. Γνωρίζω πολύ καλά πως αυτή η ομολογία που δεικνύει την τραγικότητα της ανθρώπινης φύσης, η οποία αρνήθηκε το θαύμα ως οντολογική απομυθοποίηση μιας καρτεσιανής απόδειξης, δεν ευσταθεί στη διάνοια του νου όσων θέλησαν να δελεαστούν από τις προσεγγίσεις του υποκειμενικού ιδεαλισμού. Σίγουρα η αντιλαμβανόμενη αίσθηση του Berkeley (esse est percipi) δεν θα είχε αντιληφθεί ποτέ πως η ανάσταση δεν είναι αντίληψη!
Μ. Σαρακοστή και Ανάσταση; Χρονική ουτοπία; Άσαρκη ενσάρκωση στο χρόνο και χώρο; Απωθημένο; Αποτυχημένη ιδεολογία; Διακήρυξη χωρίς επανάσταση; Η περίοδος που διανύουμε τι σχέση μπορεί να έχει με την Ανάσταση; Ο πιστός της δυτικής σκέψης έμαθε να στέκεται στο θείο πάθος, να εμμένει σ’ αυτό. Δεν είναι καιρός τώρα για περίτρανες ομολογίες. Και που ξέρουμε αν ο Χριστός αναστήθηκε; Υπάρχουν αποδείξεις; Τεκμήρια; Κριτήρια; Θεωρίες; Συσχετισμοί; Διασταυρώσεις; Αν ναι τότε όλοι μπορούν να πειστούν ότι η Ανάσταση είναι αλήθεια. Και τι είναι αλήθεια; Φιλοσοφικά ό,τι εκφράζει ο Ιωάννης Δαμασκηνός στο «Κατά Μανιχαίων Διάλογος». Θεολογικά; Οντολογικά; Ακατάληπτα σαρκωμένα; Η Ανάσταση!
Όσοι αρνείστε την Ανάσταση του Χριστού μην βιαστείτε να επαναστατήσετε. Επαναστάτησε πριν από εσάς ο μεγαλύτερος «αναρχικός» και αντιρρησίας της κοσμικής συνείδησης, εκείνης που δεν προέρχεται εκ του άνω κόσμου, αλλά εκ τούτου. Ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς. Ο Χριστός δεν ζήτησε από κανέναν να δεχτεί το θαύμα ως απόλυτη αφοσίωση σε δογματισμούς και θρησκευτικά «πρέπει». Ζήτησε όμως να το ζήσει ο άνθρωπος μέσα στην Εκκλησία.
Η Εκκλησία είναι μυστήρια κατά τον Νικόλαο Καβάσιλα. Τα μυστήρια είναι φανέρωση. Η φανέρωση είναι θεία χάρη σε ανθρώπινη σάρκα. Και όλα αυτά ως αγιοπνευματική προϋπόθεση και ολοκλήρωση. Όχι ως αντίληψη, αλλά ως εσωτερικό βίωμα ενός ανθρώπου που έψαξε στο μέσα του, έπεσε στις πτώσεις του και σηκώθηκε για να συν – αναστηθεί στις ανατάσεις του.
Γιατί η Μ. Σαρακοστή να είναι πένθιμη; Γιατί «τά πλήθη τῶν πεπραγμένων μοι δεινῶν» να στοιχειώνουν την πεπτωκυΐα φύση και να την καθηλώνει συνεχώς σε χωμάτινα δάκρυα; Γιατί ο Τελώνης και ο Άσωτος να απαγορεύουν την ευωδία της Ανάστασης; Γιατί οι επόμενες Κυριακές να υπαγορεύουν στην ψυχή τι θα αισθανθεί; Γιατί οι κατανυκτικοί ύμνοι να εγκλωβίζουν τις αναζητήσεις του πιστού σε πένθιμα βιώματα; Η απεγνωσμένη γιατί να μην ελπίζει στην αναστημένη; Γιατί το μωβ να μην γίνεται από τώρα λευκό και κόκκινο; Ο πλάγιος του β’ γιατί να μην έχει φθορές του διατονικού γένους;
Κάθε μέρα είναι Ανάσταση. Δεν χρειάζεται να τελειώσει η κατανυκτική περίοδος που διανύουμε ώστε «ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις, τὴν Ἔγερσιν Χριστοῦ». Κάθε Κυριακή και αυτής της αγίας περιόδου είναι Αναστάσιμη. Στον όρθρο τα καθίσματα, τα ευλογητάρια, οι αναβαθμοί, οι κανόνες, τα στιχηρά των αίνων θυμιατίζουν αναστάσιμη δόξα στις ψυχές των πιστών. Το θείο Πάθος συντελέστηκε για να γίνει Ανάσταση και όχι για να μείνει Πάθος και να καρφωθεί ως νίκη του σκότους, αλλά ως θρίαμβος του Θεανθρώπου επί του θανάτου και της κυριαρχίας αυτού. Χριστός ἀνέστη χθες! Χριστός ἀνέστη σήμερον! Χριστός ἀνέστη και τήν ἐπαύριον!
Ηρακλής Φίλιος
