Υπό κανονικές συνθήκες θα γιορτάζαμε με παρελάσεις, ομιλίες και άλλες εκδηλώσεις την επέτειο της εθνικής μας ανεξαρτησίας και τον αγώνα των προγόνων μας για ελευθερία, που καθιερώθηκε να τιμάται στις 25 Μαρτίου με διάταγμα του βασιλιά Όθωνα, το έτος 1838. Ταυτόχρονα γιορτάζουμε την μεγάλη θρησκευτική εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, καθιστώντας έτσι την επανάσταση των πολύπαθων Ελλήνων έναν πόλεμο ιερό, που είχε σκοπό την προάσπιση των ιερών και οσίων της πατρίδας μας, έναντι της αδίστακτης τυραννίας των Οθωμανών.
Είναι δεδομένο ότι η επανάσταση των Ελλήνων αποτελεί σταθμό στην νεότερη ιστορία μας, καθώς οδήγησε, ύστερα από 400 χρόνια σκλαβιάς, στην δημιουργία του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους αποτελώντας πηγή έμπνευσης για τις επόμενες γενιές με συνέπεια διαδοχικές εξεγέρσεις και επιτυχίες στο πεδίο των μελλοντικών μαχών. Και αν όλα τα παραπάνω φαντάζουν σε ορισμένους ανεπίκαιρα στα δύσκολα χρόνια που βιώνουμε εν μέσω πανδημίας και αλλεπάλληλων προκλήσεων, στην πραγματικότητα είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Το αληθινό νόημα της επανάστασης, μας διδάσκει ότι με πίστη και την ιστορική μας μνήμη καθάρια μπορούμε να σταθούμε αντάξιοι των προγόνων μας σε καιρούς δοκιμασίας.
Ο επίμονος αγώνας των Ελλήνων για ελευθερία αποτέλεσε πυλώνα της σύγχρονης ιστορίας της Ευρώπης, με αλλαγές που είναι ορατές και σήμερα. Το πάθος, η πίστη, η επιμονή, η δυναμική και το θάρρος των Ελλήνων, ταρακούνησε την πολιτική ελίτ της Ευρώπης, που μέχρι τότε αρνούνταν οποιαδήποτε ανάμειξη στον απελευθερωτικό αγώνα. Ο ξεσηκωμός των Ελλήνων άρχισε σε ένα διάστημα που οι Μεγάλες Δυνάμεις ήταν διστακτικές σε οποιαδήποτε μορφή εξέγερσης. Η ήττα του Ναπολέοντα σίγουρα εμπόδιζε την Ευρώπη να σκεφτεί καθαρά. Και όμως μια χούφτα άνθρωποι στην βαλκανική χερσόνησο κατάφεραν να πείσουν μια διχασμένη Ευρώπη πως η δική τους επανάσταση δεν υποκινούνταν από σκοτεινά συμφέροντα, κοινωνικές τάξεις ή καχεκτικούς ηγέτες, αλλά ήταν μια διαφορετική εξέγερση από αυτές που λάμβαναν χώρα μέχρι τότε στον κόσμο. Αντίθετα οι Έλληνες επιδίωκαν την απελευθέρωση ενός έθνους, που 400 χρόνια υπό την σπάθη του τυράννου του ήθελε να αναπνεύσει τον αγέρα της λευτεριάς. Όλα αυτά γιατί οι πρόγονοί μας δεν λησμόνησαν την καταγωγή τους, το παρελθόν της φυλής τους, την γλώσσα και την πίστη τους. Και έτσι όταν έφθασε η ώρα, αγράμματοι, φτωχοί και κατατρεγμένοι τόλμησαν να υψώσουν το ανάστημα τους, έχοντας στην καρδιά τους την Ελλάδα.
Η επανάσταση διατηρήθηκε επτά ολόκληρα χρόνια. Δεν έσβησε ούτε όταν μας κυρίευσε η διχόνοια και οι εμφύλιες συρράξεις ( χρόνιες πληγές του έθνους μας ), που αργότερα πληρώσαμε με βαρύ φόρο αίματος και τεράστιες ήττες. Άλλωστε καμία επανάσταση δεν έχει αίσιο τέλος. Το μόνο που μπορεί να επιτύχει είναι να παραμείνει ζωντανή. Η αλαζονεία του κατακτητή και η επιμονή των Ελλήνων για ελευθερία, οδήγησε τις Μεγάλες Δυνάμεις να παρέμβουν και να αναγνωρίσουν την ίδρυση ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, με πρώτες την Μεγάλη Βρετανία και την Γαλλία. Το 1830 υπεγράφη το Πρωτόκολλο της Ανεξαρτησίας από τις Μεγάλες Δυνάμεις και την Οθωμανική Αυτοκρατορία και αποτέλεσε ουσιαστικά την πρώτη διπλωματική πράξη, με την οποία αναγνωριζόταν το ανεξάρτητο ελληνικό κράτος. Τώρα άρχιζε ο αγώνας για να επουλωθούν οι πληγές του παρελθόντος.
Σαφώς κερδήθηκε η ελευθερία, αλλά καραδοκούσε σαν κισσός που τυλίγει τον πλάτανο, η φθονερή διχόνοια. Προσπάθησαν πολλοί να πολεμήσουν και να ξεριζώσουν την διχόνοια από τον τόπο. Ένας εξ αυτών υπήρξε ο Κυβερνήτης Καποδίστριας, που θυσιάστηκε στο βωμό των συμφερόντων, μερικών «τυφλών» που δεν αντιλαμβανόταν πως τα αληθινά προβλήματα που αντιμετώπιζε η νεοσύστατη Ελλάδαθα λυνόταν με πίστη και αδελφοσύνη. Ο θάνατος του Καποδίστρια συγκλόνισε τους Έλληνες και σαφώς κατανόησαν πως υπήρχε και άλλος δρόμος. Έτσι μετά την επιβολή του Όθωνος και τον ερχομό του στην Ελλάδα, άρχισε να θίγετε και να ωριμάζει η σκέψη του λαού.
Μετά από 200 χρόνια, σε μια τελείως διαφορετική Ελλάδα, πιο μεγάλη και πιο πλούσια από αυτή του 1821, μπορούμε να πούμε ότι το βήμα τους νίκησε τη φθορά. Ο αγώνας τους ρίζωσε και κάρπισε. Σήμερα περισσότερο από ποτέ, μας δίδεται η ευκαιρία για προσωπική και συλλογική αυτογνωσία. Οι πρόγονοί μας αγωνίστηκαν για ελευθερία και ανεξαρτησία από ένα τυραννικό καθεστώς.Εμείς στις μέρες μας ως ένα έθνος με βαριά ιστορική κληρονομιά, οφείλουμε να επιλύσουμε τις εσωτερικές μας προκλήσεις και σταθούμε ως ένας πυλώνας διαφύλαξης του δικαίου και της δημοκρατίας στην ευρύτερη πολυτάραχη περιοχή μας. Σεβόμενοι το ένδοξο και συνάμα τρικυμιώδες παρελθόν μας, προχωράμε στο μέλλον χτίζοντας έναν κόσμο διαφορετικό. Η ελευθερία ήθελε τότε αρετή και τόλμη, η διατήρηση της όμως σήμερα, σε έναν κόσμο γεμάτο σκοτεινές προκλήσεις που οι άνθρωποι ζουν «Ελεύθεροι – Πολιορκήμενοι» θέλει λογική και σύνεση. Αυτές οι έκτακτες συνθήκες σίγουρα δε θα κρατήσουνε για πάντα. Επομένως δεν πρέπει να καταθέσουμε τα όπλα και να παραδοθούμε. Τέλος ο Κολοκοτρώνης είπε : «καλύτερα να κοπιάσετε ολίγον και να ζήσετε ελεύθεροι εις το επίλοιπο της ζωής σας».
Εύχομαι να είμαστε όλοι υγιείς και του χρόνου να γιορτάσουμε ελεύθεροι και όχι «πολιορκημένοι», την επέτειο της επανάστασης που οδήγησε στη σύσταση του νέου ελληνικού κράτους.
Χρόνια πολλά.
Θωμάς Τσιούκης
Πολιτικός Επιστήμονας Δ.Π.Θ Σπουδαστής Νομικής Σχολής
