Ιερός Ναός Αγίας Παρασκευής
Βαρουσίου Τρικάλων
Γράφει ο Δρ. Θεόδωρος Κ. Γκαλέας
Απόγευμα 22 Σεπτεμβρίου του 2022. Το τουριστικό λεωφορείο σταμάτησε απαλά στο τέρμα του δρόμου, μετά τους τελευταίους, κάπως δύσκολους, αριστοτεχνικούς χειρισμούς του οδηγού. Είχαμε φτάσει, μετά από μιας ώρας περίπου ταξίδι, σε ένα υψόμετρο 750 μ. που ήταν και το τέρμα της διαδρομής. Στο βάθος, ανάμεσα στα δένδρα, φάνηκε το μοναστήρι του Μεγαλομάρτυρα Αγίου Προκοπίου, που ήταν και ο προορισμός μας.
Ο πατέρας Βασίλειος, ο σεβαστός ιερέας της ενορίας μας, Αγίας Παρασκευής Βαρουσίου Τρικάλων, είχε προτείνει αυτό το προσκύνημα και οι ενορίτες ανταποκρίθηκαν. Ο σκοπός ήταν να προσκυνήσουμε τον Άγιο στο μοναστήρι του, που είναι και το μοναδικό στον ελλαδικό χώρο, ίσως και σε όλο τον χριστιανικό κόσμο. Ο δεύτερος, και πολύ σημαντικός λόγος, ήταν να τιμήσουμε και να ενθαρρύνουμε τους δύο μοναχούς που πρόθυμα ανέλαβαν να αναβιώσουν τον ιερό αυτό χώρο που είχε μείνει έρημος για πολλά χρόνια. Είναι ο πατέρας Διονύσιος που ήταν ιερέας στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου στις Καρυές Τρικάλων και ονομαζόταν Χρύσανθος και ο κατά σάρκα αδελφός του Ιωάννης που δέχθηκε την κουρά του μοναχού στις 7 Ιουλίου του 2021 στην Ιερά Μονή και ονομάσθηκε πατέρας Προκόπιος.
Ανηφορίσαμε προς το μικρό καθολικό της Μονής. Με χαρά, μας καλωσόρισαν οι δύο πατέρες και αμέσως, αφού ανάψαμε το κεράκι μας μπροστά στην εικόνα του Αγίου, μπήκαμε στο ναό. Περιορισμένος, αλλά κατανυκτικός ο χώρος, νιώθεις όπως άλλωστε σε κάθε ναό ότι έχεις φύγει από τα εγκόσμια και βρίσκεσαι μέσα στο «Βασίλειο του Θεού». Προσκυνήσαμε τις εικόνες με τις ήρεμες μορφές του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων και μπροστά από το τέμπλο, τις δύο λειψανοθήκες-θησαυρούς του μοναστηριού. Στο αναλόγιο ο πατέρας Βασίλειος και ο κύριος Φώτης, ο δεξιός ψάλτης της ενορίας μας και απέναντι ο πατέρας Προκόπιος για να κάνουμε την παράκληση στον Άγιο. Ο πατέρας Διονύσιος, που πολλές φορές συμμετέχει ως συλλειτουργός στις αγρυπνίες της Αγίας Παρασκευής, εισέρχεται στο Ιερό. Ο ήχος από τα μεγάφωνα ακούγεται μελωδικός, σαν να απλώνεται σε όλο το χώρο κατά το σύστημα των ζακυνθινών μελωδιών από όπου είναι και η καταγωγή των δύο μοναχών.
Με το τέλος της Παράκλησης ο πατέρας Διονύσιος μας εξιστορεί το όλο εγχείρημα της αναβίωσης του μοναστηριού που έγινε με πρωτοβουλία του Μητροπολίτου μας κου Χρυσόστομου και με την πρόθυμη συναίνεση των μοναχών. Μια τεράστια έρημη έκταση τους περίμενε να της δώσουν ξανά ζωή με πνευματικούς αγώνες, αλλά και με την εργασία τους. Ευχαριστεί τον απλό κόσμο που ταπεινά προσφέρει μάλλον από το υστέρημά του, ώστε να ξεκινήσει αργά αλλά σταθερά ο αγώνας τους. Γνωρίζουν ότι έχουν πολλή δουλειά να κάνουν, αλλά ο Άγιος Προκόπιος θα βρίσκεται κοντά τους. Το πιστεύουν, γιαυτό άλλωστε βρίσκονται εκεί.
Απέναντι από το καθολικό, σε ένα μικρών διαστάσεων κτίριο, βρίσκεται η περιποιημένη τραπεζαρία με το τζάκι και δίπλα η κουζίνα και κάπου εκεί θα πρέπει να είναι και τα κελάκια. Παίρνουμε το κέρασμα με τον καφέ που επιμελώς κάποιες κυρίες της ενορίας μας ετοίμασαν και βγαίνουμε έξω να δούμε τον περιβάλλοντα χώρο. Πίσω από το κτίριο απότομο και σκοτεινό στέκεται το βουνό «Στεφάνι» της Οροσειράς Πίνδου. Φαίνεται να προστατεύει το μοναστήρι και με τις πλούσιες πηγές του να του προσφέρει δροσιά και άφθονο νερό. Από την άλλη μεριά, δίπλα από το καθολικό, το μάτι απλώνεται πολύ μακριά, μέχρι εκεί που ενώνεται ο ουρανός με τη γη. Αυτό το χώρο αγάπησε ο Άγιος Προκόπιος και ζήτησε να πάρει η Μονή το όνομά του που προηγουμένως ήταν προς τιμή του Προφήτη Ηλία. «Ο Προφήτης όμως έχει τόσα πολλά μοναστήρια στο όνομά του!», έστειλε το μήνυμα ο Άγιος Προκόπιος σε όραμα ενός χωρικού. Έτσι και έγινε! Το μοναστήρι μετονομάσθηκε σε Ιερά Μονή Αγίου Προκοπίου.
Ποιος όμως ήταν ο Άγιος Προκόπιος; Στην εικόνα του βλέπουμε έναν στρατιώτη με το ξίφος στο χέρι, πάνω στο άλογό του, σε κάποιες εικόνες και τον σταυρό που τον συνόδευε στις νίκες του ως ηγεμόνα της Αλεξάνδρειας της Συρίας, μετά τη μεταστροφή του. Όπως και στις άλλες περιπτώσεις, οι ειδωλολάτρες αυτοκράτορες και διώκτες του Χριστού, ─ στην περίπτωση του Αγίου Προκοπίου αυτός ήταν ο Διοκλητιανός─ δεν δίστασε να τον τιμωρήσει με τη φυλακή, τα βασανιστήρια και τέλος τον αποκεφαλισμό. Έγινε μάρτυρας και κέρδισε την αιώνια ζωή, για όσους το πιστεύουν. Τα γεγονότα πάντως επιβεβαιώνουν ότι αιώνια ζωή δεν υπάρχει στον γήινο κόσμο μας. Κάπου αλλού θα πρέπει να τη ζητάμε όλοι, έχοντας την ελπίδα μας στον πανάγαθο Θεό.
Τα πρώτα μακρινά φωτάκια άρχισαν να ανάβουν όταν ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Ολόγυρα, επικρατούσε γαλήνη. Σε έκανε να νιώθεις δέος να θέλεις να μείνεις εκεί, συγχρόνως όμως να αμφιβάλεις αν θα ήσουν ικανός για μια τέτοια θυσία. Να δώσεις την επίγεια ζωή σου, να την αφιερώσεις ολόψυχα. Ωστόσο, αναμφίβολα, όλοι φεύγαμε χαρούμενοι και γελαστοί, έχοντας λάβει την ευλογία του Αγίου. Πιστεύω ότι το όραμα των δύο μοναχών να δουν το μοναστήρι τους να προοδεύει και να αναπτύσσεται θα γίνει πραγματικότητα.
Και καθώς η ιστορία τρέχει ταχύτατα προς τα έσχατα, προς το τέλος του κόσμου, αυτό το μοναστήρι και όλα τα άλλα, όπου διακονούν άξιοι μοναχοί, θα είναι οι φάροι που θα αποτρέπουν τους ευλαβείς ανθρώπους από τα έργα της ανομίας και θα τους δείχνουν το δρόμο προς τον Ουρανό!
