Η ελληνική κοινωνία προβληματίζεται και ταράσσεται αυτόν τον καιρό για το θέμα του γάμου των ομοφιλοφύλων και το συναφές θέμα της τεκνοθεσίας αυτών (σ.σ. ο γράφων προτιμά τον παλαιό και έγκριτο όρο ”ομοφιλοφυλία” και” ομοφιλόφυλοι”, διότι ο όρος ”ομόφυλος” παραπέμπει μάλλον σε ανθρώπους που ανήκουν στην ίδια φυλή και όχι σε άτομα που ”φιλούν” όπως θα έλεγε ο Όμηρος τα άτομα του ίδιου φύλου. Φαίνεται οτι η πνευματική δικτατορία της πολιτικής ορθότητας θα μας στείλει στα σχολεία της για να μάθουμε τα δικά της ελληνικά). Ο γράφων ευρίσκεται σε αμηχανία αναγκαζόμενος να ασχοληθεί με ζήτημα τοιαύτης φύσεως, πλην όμως η ανάγκη με κάνει.
Σε άλλες εποχές κατά τις οποίες στην Ελλάδα υπήρχε τάξη, ασφάλεια και οικογενειακές αξίες με μια παιδεία που μόρφωνε την ψυχή του Ελληνόπουλου και δεν είχε ως σκοπό να του μεταδώσει μόνον χρησιμοθηρικές τεχνικές γνώσεις, κάθε συζήτηση περί γάμου ομοφιλοφύλων θα κατέληγε είτε σε καρπαζιές, είτε σε ντοματο-κατακλυσμό. Όσον αφορά στον πολιτικό κόσμο, το θέμα δεν υπήρχε καν. Φαίνεται όμως οτι γίναμε τόσο πολιτικώς ορθοί, ώστε οι προωθούντες την πρόταση του γάμου τοιούτων ανθρώπων να κατέχουν τα ύψιστα της χώρας αξιώματα και να καταθέτουν προτάσεις νόμου στην Βουλή για να κάνουν την πρόταση νόμο.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ναι, η Ελλάδα δεν πέρασε ούτε από Διαφωτισμό, ούτε από Επανάσταση τύπου Γαλλικής, ούτε καν από Μάη ’68. Ναι, η νοοτροπία μας διαφέρει από αυτή των άλλων , όπως και η ιεράρχηση των αξιών μας. Και οι δικαιολογίες γι’αυτό δεν είναι ούτε το καθεστώς Τουρκοκρατίας, ούτε το καθεστώς Δικτατορίας. Ο γράφων είναι βέβαιος οτι ένας λαός σαν τον ελληνικό, ο οποίος δεν πέρασε από Φεουδαρχία, ούτε από το μεσαιωνικό σκοτάδι της Καθολικής Εκκλησίας, ούτε είχε ποτέ απόλυτους μονάρχες από την αυγή της Ιστορίας του έως σήμερα δεν είχε επομένως και την ανάγκη άλλων δυτικών ή ανατολικών ευρωπαϊκών λαών για κατοχύρωση των λεγομένων ατομικών δικαιωμάτων έναντι καθεστώτων τύπου φεουδαρχίας, απόλυτης μοναρχίας ή Καθολικής Εκκλησίας που έστελνε ανθρώπους στην πυρά επί αιρέσει. Ο Διαφωτισμός και η Γαλλική Επανάσταση είχαν ως στόχο ακριβώς αυτόν, να κατοχυρώσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα έναντι κάθε ολοκληρωτικής εξουσίας. Και αργότερα ήλθε και το Κίνημα του Μάη 1968 που γέννησε την θεωρία της πολιτικής ορθότητας για να ωθήσει το πλέγμα των ατομικών δικαιωμάτων στα έσχατα όριά του. Ιστορικώς, ουδείς αμφισβητεί την αναγκαιότητα της κατοχύρωσης των ατομικών δικαιωμάτων. Υπάρχουν -και καλώς-στο Σύνταγμά μας. Αμφισβητείται τελευταίως όμως από πολλούς η δυνατότητα κάποιων να επιβάλουν στο όνομα της πολιτικής ορθότητας στους άλλους απόψεις, συμπεριφορές και λεκτικό που οι ίδιοι θεωρούν ως τα μόνα ορθά. Η λεγόμενη πολιτική ορθότητα κατέληξε σε πνευματική δικτατορία.
Ο ελληνικός λαός ιστορικώς δεν είχε ανάγκη από όλα αυτά. Όχι βεβαίως οτι δεν χρειαζόμαστε και εμείς ατομικά δικαιώματα. Αλλά σε εμάς, σε αντίθεση με τους άλλους Ευρωπαίους, ουδέποτε αμφισβητήθηκε η ορθή χριστιανική πίστη και ουδέποτε αποστερηθήκαμε της πίστης μας όπως συνέβη σε άλλους λαούς. Διότι τα έσχατα αποτελέσματα του Διαφωτισμού και του Μάη ’68 ήταν ακριβώς αυτό, να αποστερήσει τον άνθρωπο από την πίστη του. Αυτό συνέβη στα ”λελαμπρυσμένα της Εσπερίας έθνη” του Αδαμάντιου Κοραή, τα οποία κάποτε-κατά τα άλλα- με διαταγές των ηγεμόνων τους έγιναν χριστιανοί και όχι με λεπτές διανοητικές προσεγγίσεις όπως έκαναν οι πρόγονοί μας της Ύστερης Αρχαιότητας χωρίς εξαναγκασμό από διαταγές ρηγάδων. Ο χριστιανισμός σε μας ήταν συνειδητή πνευματική επιλογή, στους βάρβαρους της Δύσης ήταν απλώς εισιτήριο για τον πολιτισμό και γι’αυτό τον αποδέχτηκαν επιφανειακά. Που θέλω να καταλήξω με όλα αυτά (και συγγνώμη για τον εκτεταμένο πρόλογο); Μα, για να κάνω σαφές οτι διαφορετικό πνευματικό υπόβαθρο και παράδοση έχουν οι λαοί της Εσπερίας και διαφορετικό εμείς. Διαφορετική ιεράρχηση αξιών έχουν αυτοί, διαφορετική εμείς. Και η ιεράρχηση αξιών είναι η πεμπτουσία του πολιτισμού.
Οι ακραίως ”διαφωτισμένοι” Ευρωπαίοι, πλην των ανατολικών βεβαίως, οι οποίοι θεωρούν τα ανθρώπινα δικαιώματα ως ένα διαρκές άθλημα χωρίς όρια, θεωρούν οτι γάμος ομοφιλοφύλων επιτρέπεται και οτι κοινή συμβίωση ατόμων του ιδίου φύλου ακόμη με δανεικά παιδιά συνιστούν οικογένεια. Η ελληνική παράδοση όμως λέει άλλα. Στην Αρχαία Ελλάδα οι αρσενοκοίται θεωρούντο οτι έπαιρναν την θέση της γυναίκας και τους απαγορεύετο επί ποινή θανάτου να συναναστρέφονται με παιδιά στο Γυμνάσιο. Στην ελληνική Ορθοδοξία ο γάμος είναι ιερός και μόνον σε άτομα διαφορετικού φύλου ευλογείται. Ο γάμος παρ’ημίν είναι ο κλασικός όπως μας τον παρέδωσε η παράδοσή μας και ΟΧΙ ένα ακόμη…ατομικό δικαίωμα επιβαλλόμενο από την πολιτική ορθότητα και την παράδοση του δυτικού Διαφωτισμού, την οποία, επαναλαμβάνω, ο ελληνικός λαός, λόγω των ιστορικών του συνθηκών ΟΥΔΕΠΟΤΕ χρειάστηκε, διότι δεν είχαμε ποτέ τις ίδιες ιστορικές εμπειρίες με τους ευρωπαϊκούς λαούς. Μας λένε και ξαναλένε αυτές τις ημέρες οτι ο γάμος ομοφιλοφύλων είναι ατομικό δικαίωμα όπως τα άλλα που προβλέπονται από τα ευρωπαϊκά Συντάγματα. Η ελληνική πατερική παράδοση όμως, την οποίαν οφείλουμε να διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού πολύ περισσότερο από κάθε ατομικό δικαίωμα λέει οτι ο γάμος στοχεύει στην αναπαραγωγή της κοινωνίας και στην διατήρηση των πατροπαράδοτων αξιών της και ακριβώς σ’αυτό έγκειται η ιερότητά του. Η ένωση ομοφιλοφύλων ΔΕΝ είναι γάμος, ούτε γεννά παιδιά για την κοινωνία. Άλλο πράγμα είναι ένα ατομικό δικαίωμα και κάτι άλλο είναι οι θεσμοί. Δεν εμπλέκονται αυτά τα δύο. Ατομικά δικαιώματα είναι αφενός η προστασία από τις καταχρήσεις του κράτους και αφετέρου η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητος εκάστου. Ο γάμος ΔΕΝ είναι δικαίωμα, είναι θεσμός. Στο Σύνταγμά μας ο γάμος δεν συγκαταλέγεται στα ατομικά δικαιώματα, ακριβώς διότι δεν θεωρείται ως κάτι τέτοιο. Όσοι προσπαθούν να μας πείσουν οτι ο γάμος ομοφιλοφύλων είναι ένα ακόμη ατομικό δικαίωμα είτε ψεύδονται, είτε είναι παραπλανημένοι οι ίδιοι. Σε κάθε περίπτωση ματαιοπονούν. Ο γάμος ουδεμία σχέση έχει με τα ατομικά δικαιώματα, διότι διαφορετικό σκοπό υπηρετεί στην ζωή των ανθρώπων.
”Άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς ο Θεός” και μόνον η ένωση αυτών σε γάμο δημιουργεί οικογένεια και αναπαράγει την κοινωνία. Οι ομοφιλόφυλοι
υπάρχουν επειδή η φύση το επιτρέπει, όμως δεν αναπαράγουν το είδος, ούτε καν το δικό τους. Είναι παρέκκλιση ανεκτή μεν σε μια κοινωνία ελευθερίας, αλλά μέχρις εκεί. Ο γάμος είτε στην θρησκευτική, είτε στην πολιτική εκδοχή του αφορά σε άτομα αποκλειστικώς διαφορετικού φύλου και έχει ως σκοπό την αναπαραγωγή της κοινωνίας. Στην διαδικασία αυτή, λυπούμαι, αλλά οι ομοφιλόφυλοι ουδένα ρόλο κατέχουν. Πως λοιπόν να τους αναγνωρισθεί η δυνατότητα να συνάπτουν γάμο; Και πως είναι δυνατόν να επιβληθεί σε έναν λαό σαν τον ελληνικό με τις παραδόσεις και τις ιστορικές καταβολές που διαθέτει ένας καινοφανής θεσμός ξενόφερτος και από άλλα ιστορικά δεδομένα προερχόμενος;
Όσοι πολιτικοί στην Ελλάδα προσπαθούν για κάτι τόσο ξένο προς εμάς θα τιμωρηθούν με αποβολή από την δημόσια ζωή, όσο ψηλά και αν ευρίσκονται ή νομίζουν οτι ευρίσκονται. Και όσο και αν προσπαθεί ο τωρινός πρωθυπουργός της χώρας να μας πείσει οτι δεν προωθεί τον γάμο ομοφιλοφύλων για να λάβει μια ανώτατη θέση στην Ευρώπη λίγους πείθει. Εκτός και αν υπάρχουν άλλοι λόγοι γι’αυτή του την βιασύνη που αγνοούμε. Από κοντά και η κ. Σακελλαροπούλου, Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η οποία δεν κάνει το σημείο του σταυρού και απεχθάνεται παν τι ιερόν και όσιον, υποστηρίζει το έκτρωμα, απόλυτα συνεπής με τις ιδεολογικές αντιλήψεις της. Κατά τα άλλα, ουδείς εχέφρων πολιτικός στην Ελλάδα, των αριστερών συμπεριλαμβανομένων δεν θα προκαλούσε τόσο ανοικτά τον ελληνικό λαό αν δεν προσέβλεπε σε κάποιο προσωπικό όφελος που μόνον εκτός Ελλάδος θα απολάμβανε. Ο κυνισμός αυτού του ανθρώπου δεν έχει το όμοιό του. Χτυπά την εθνικόφρονα πατριωτική παράταξη στην καρδιά της με αυτό που κάνει, προστιθέμενο με άλλα πολλά προηγούμενα. Οι θεσμοί μας όμως και οι παραδόσεις μας όπως μας τις παρέδωσαν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας και οι πατέρες μας είναι πολύ ψηλότερα από τα συμφέροντα ενός εφήμερου πρωθυπουργού. Ακόμα και αν το ανοσιούργημα που ετοιμάζει περάσει, ο λαός της συντηρητικής παράταξης που κρατά την Πατρίδα και την Οικογένεια όρθια δεν θα του το συγχωρήσει.
Ιωάννης Ξηρός
Ταξ|χος ε.α.
