Ἡ Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν στά τρία χρόνια τῆς δημόσιας ζωῆς τοῦ Θεανθρώπου Τόν κράτησε στά χέρια της τόν περισσότερο χρόνο. Τώρα «ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα, καί ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται…» (Ματθ. 20, 18). Καί εἶναι ἀλήθεια πώς οἱ ἀναμνήσεις καί ὁ χωρισμός ματώνουν τίς καρδιές. Αὐτό δέν τό αἰσθάνονται ὅλοι, ὅταν, μάλιστα, ἡ χαρά καί ἡ ἔπαρση τούς φυλακίζει στόν ἐγωϊσμό τους!..
«Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα καί ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται…». Ἡ ἀπόφαση τοῦ Χριστοῦ νά πεθάνει μέ τή θέλησή Του ἀντηχεῖ στά αὐτιά τῶν «φτωχῶν» Μαθητῶν Του. Συντρίβει τά μέτρα τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς. Ἡ ἀπόφαση νά θανατωθεῖ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου εἶχε ὑπογραφεῖ ἐδῶ καί χιλιάδες χρόνια. Ἡ Ἁγία Τριάδα ὑπέγραψε αὐτό τό μυστηριῶδες συμβόλαιο.
Ὁ προφητικός λόγος μίλησε αἰνιγματικά γιά τοῦτο τό θάνατο, πού θά ἔσωζε τόν ἄνθρωπο καί τή Δημιουργία ἀπό τή φθορά καί τό μαρασμό. Αὐτή ἡ ὑπόσχεση τῆς θεϊκῆς ἀγάπης ἦταν ἡ βακτηρία καί ἡ ἐλπίδα πάνω στήν ὁποία στηρίχθηκε ἡ ἀνθρωπότητα ἀπό τή μαύρη ὥρα τῆς ἀνταρσίας τῶν Πρωτοπλάστων, ἕως τή στιγμή πού ὁ Ἰησοῦς γεννήθηκε στό Σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ.
Πῶς νά ἀρνηθεῖ, λοιπόν, ὁ Θεάνθρωπος τό Πάθος καί νά διαψεύσει τήν ἐλπίδα τοῦ ἀνθρώπου πού γλύκαινε τό μαρτύριο στήν περίοδο τῆς αἰχμαλωσίας καί τῆς τυραννίας του; «Ὁ Ἰησοῦς βιάζεται νά σταυρωθεῖ γιά νά φανῆ ἄξιος τῆς ἀγάπης» (Παν. Κανελλόπουλου, Ὁ Χριστιανισμός καί ἡ ἐποχή μας, Ἀθῆναι 1953, σ. 25). Ὁ λόγος ἦταν μικρός μπροστά στήν πράξη. Τό Πάθος τούς βιάζει νά φτάσουν ὁ Κύριος καί οἱ Μαθητές Του στήν ὥρα τους στήν πόλη τῶν Προφητῶν. Ἡ αὐγή τῶν παθῶν χαράζει πάνω στό Γολγοθᾶ καί τούς καλεῖ.
Τώρα, ὅμως, ὅλα τελείωσαν. Τά αἰσθήματα δέν ὠφελοῦν. Ὁ Διδάσκαλος ὅ,τι εἶχε νά πεῖ, τό εἶπε. Τρία ὁλόκληρα χρόνια μίλησε, πάσχισε νά ἐξαγνίσει τή γῆ. Νά βάλει τό πόδι τοῦ ἀνθρώπου στή σκάλα τοῦ οὐρανοῦ. Τό κήρυγμα τελείωσε· ὁ Λόγος δόθηκε πρῶτα στή σπορά. Τώρα δίνεται καί στή σφαγή. Ἔτσι τό Πάθος γράφει τόν ἐπίλογο τῆς Ἱστορίας τοῦ κόσμου. Ἐπαληθεύει τήν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ. Γκρεμίζει τήν ἐπίγεια Ἱερουσαλήμ καί χτίζει τή νέα, τήν ἐπουράνια.
Παίρνει τό Θεό ἀπό τή στενόχωρη φυλακή τῆς ἰουδαϊκῆς καρδιᾶς καί Τόν δίνει στόν κάθε ἄνθρωπο, στήν Οἰκουμένη. Καί Τόν δίνει ὄχι γιά κριτή καί δικαστή Θεό, ἀλλά γιά Θεό τῆς ἀγάπης καί τῆς σωτηρίας, τοῦ ἐλέους καί τῆς Χάριτος Θεό. Γιά Θεό τῶν ἁμαρτωλῶν, γιά προστάτη τῶν πεινασμένων, γιά παρηγοριά τῶν διωκομένων. Γιά ἔσχατο σύνορο στήν ἄβυσσο τῆς ὑπάρξεώς μας. Τέλος γιά ἐγγύηση τῆς ἀθανασίας τῆς ψυχῆς μας.
Κύριε! Πῶς νά τραγουδήσουμε τό μεγαλεῖο τοῦ Πάθους Σου; Μέ τί λόγια νά ἐκφράσουμε τή δύναμή του; Πῶς νά συλλάβουμε στό λογικό μας τοῦτο τό μυστήριο τῆς σωτηρίας μας; Κύριε, Θεέ μας Ἰησοῦ Χριστέ, δώσε μας τή δύναμη νά ἀνεβοῦμε πάνω ἀπό τίς δυσκολίες τῶν ἁμαρτιῶν μας. Νά ξεφύγουμε ἀπό τίς δοκιμασίες τῶν ἀμφιβολιῶν. Νά ἔρθουμε μαζί Σου τήν ὥρα τοῦ Σωτηρίου Πάθους.
Νά δοῦμε, Κύριε, τήν κακία τοῦ ἀνθρώπου, νά θαυμάσουμε τή θεϊκή ἀγάπη Σου. Νά συνειδητοποιήσουμε τήν ἐνοχή τῆς Ἱερουσαλήμ. Νά αἰσθανθοῦμε τήν ἀγρύπνια καί τόν πόνο Σου. Νά σταυρωθοῦμε μαζί Σου. Νά βιώσουμε τή λυτρωτική αὐγή τῶν Παθημάτων Σου. Νά ζήσουμε τήν Ἀνάστασή Σου. Ὦ, Κύριε, ἐλθέτω ἡ Βασιλεία Σου!
