Σάν σήμερα 7 Μαρτίου τό 1948 τά Δωδεκάνησα ἑνώθηκαν ἐπίσημα μέ τή Μητέρα Ἑλλάδα. Αὐτό τό βλέπουμε στό: Φ.Ε.Κ. Τεῦχος Πρῶτον, ἀριθμός Φύλλου 7/9-1-1948. Περιέχει: α) Τό Νόμο 517/3-1-1948 «Περί τῆς ἰθαγενείας τῶν κατοίκων τῆς Δωδεκανήσου ἤ τῶν ἐκ ταύτης καταγομένων». β) Τό Νόμο 518/3-1-1948 «Περί προσαρτήσεως τῆς Δωδεκανήσου εἰς τήν Ἑλλάδα». Μέ τό Φ.Ε.Κ. αὐτό καθορίσθηκαν λεπτομερέστατα καί τά θαλάσσια σύνορα τῆς Δωδεκανήσου μέ τίς ἀπέναντι Μικρασιατικές ἀκτές, τήν Τουρκία. Εἶναι μιά μεγάλη ἐθνική γιορτή, ἄγνωστη, ὅμως, στούς περισσότερους ἕλληνες.
Ὅταν κανείς ξεφυλλίζει τίς σελίδες τοῦ παρελθόντος, αὐτόματα ὁ λόγος του ἀδυνατίζει. Γίνεται χλωμός. Περιττεύει, γιατί δέν μπορεῖ νά περιγράψει οὔτε σάν ἕνα φτωχό τραγούδι τό συγκεκριμένο βίωμα. Μόνο ἡ σιωπή μπορεῖ νά συλλάβει καί νά βιώσει ἐκείνο πού ὁ νοῦς μελετᾶ καί ἡ ψυχή συλλογίζεται.
Ἡ ἀπελευθέρωση καί ἡ ἐνσωμάτωση τῆς Δωδεκανήσου μέ τήν Ἑλλάδα, ὅπως, ἐπίσης, καί ἡ ἐπικείμενη μεγάλη γιορτή τῆς ἀνάστασης τοῦ Ἔθνους, εἶναι γεγονότα πολυδιάστατα στήν Ἱστορία τῆς Φυλῆς καί ὑπερχρονικά. Τό ὄνομα «Ἑλλάς» δέν ἀποτελεῖ μόνον πραγματικότητα ἱστορική· ἀγώνας δηλαδή, μάχες, πολιτισμός. Εἶναι συγκεκριμένο βίωμα. Βίωμα ἐλευθερίας καί ἑνότητας.
Καί τό βίωμα σάν λόγος καί ἐνέργεια καί πράξη ξένη πρός τήν ἱστορική μαρτυρία δέν μεταδίδεται, ἀλλά οὔτε καρποφορεῖ. Κυοφορεῖται, ὅμως, βλαστάνει καί μεγαλουργεῖ στήν Παράδοση, πού εἶναι πεῖρα καί δύναμη ἀστάθμητη πού ἀναβλύζει ἀδιάκοπα ἀπό τά σπλάχνα τῆς Ἱστορίας καί διαμορφώνει σάν ἦθος καί ἔθιμο τήν ἀτομική καί κοινωνική ζωή σέ κάθε ἐποχή. Γι’ αὐτό τό λόγο ἡ ἀπελευθέρωση καί ἡ ἐνσωμάτωση τῆς Δωδεκανήσου εἶναι μιά καινούργια πτυχή τῆς ἐθνικῆς μας ζωῆς καί μιά ξέχωρη νίκη.
Ἡ ἀξία της δέν ἔγκειται τόσο στήν ἐπίτευξή τῆς ἱστορικῆς πράξης, ἀλλά βρίσκεται στόν τρόπο τῆς ἐκδήλωσης τοῦ ἑνωτικοῦ συναισθήματος τοῦ λαοῦ μας. Στήν ἐσωτερική καλλιέργεια τῶν μεγάλων ἀρετῶν τῆς Ἐλευθερίας καί τῆς Ἑνότητας, πού, ὅταν βλαστήσουν, ἐφόσον συνειδητοποιηθεῖ ἡ ἀξία τους ἀπό τήν ἀρνητική μορφή τους, τή σκλαβιά δηλαδή, καί τή διαλυση ἀπό ἄλλους παράγοντες, τότε ἀπό τόν βωμό τῆς Παράδοσης ξεπετάγεται «ἀπ’ τά κόκκαλα βγαλμένη τῶν Ἑλλήνων τά Ἱερά» ἀντρειωμένη ἡ Λευτεριά. Γιά νά συνεχιστεῖ ἡ Παράδοση, γιά νά πρωτοπορεῖ ἡ Ἑλλάδα.
7 Μαρτίου 1948. Ὕστερα ἀπό μιά ζωή μαρτυρικῆς σκλαβιᾶς πού κράτησε 640 χρόνια μέ ἀλλεπάλληλους κατακτητές Φράγκους. Τούρκους, Γερμανούς καί Ἰταλούς, ξεπετάγεται ἕνα καινούργιο βίωμα. Ἡ ἐνσωμάτωση τῆς Δωδεκανήσου μέ τήν Ἑλλάδα.
Καί γιά μέν τόν Δωδεκανησιακό λαό ἦταν μιά μεταπήδηση ἀπό τό θάνατο τῆς σκλαβιᾶς στήν ἁρμονία τῆς ἐλεύθερης ζωῆς, σύμφωνα μέ τό λόγο τῆς Γραφῆς «διήλθομεν διά πυρός καί ὕδατος καί ἀνήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν» (Ψαλμ. 65,12), γιά δέ τόν ὑπόλοιπο Ἑλληνικό λαό ἦταν μιά βαθιά ἱκανοποίηση, ἕνας πόθος ἱερός καί μιά ἀναστάσιμη χαρά, ἀπόηχος τῆς Λαμπριάτικης ἀκολουθίας «νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια». Καί εἶναι δικαιολογημένη ἡ χαρά, γιατί δώδεκα διαμαντόπετρες προστέθηκαν στό στέμμα τῆς Ἑλλάδας.
Δίνει χαρά τό βίωμα, μόνον ὅταν τό νιώσεις καί εἶναι χαρά τό βίωμα, μόνον ὅταν τό ζήσεις. Καί τραγουδᾶς τό βίωμα, μόνον, ὅταν πονέσεις.
«Μέ τίς φωνές τῶν ἀηδονιῶν καί τίς ἀνάσες τῶν ἀνθιῶν τό πλέκει ὁ Μάρτης μήνας τό πολυκέλαδο ἄγγελμα, τό εὐωδιασμένο μήνυμα στούς κήπους τῆς Ἀθήνας».
Χέρι-χέρι πιασμένες ἡ Παράδοση μέ τή Φύση τοῦ Τόπου μας, δημιουργοῦν ἕνα καινούργιο τρόπο ζωῆς, στόν ὁποῖον συμμετέχει ὅλη ἡ Δημιουργία. Τά πουλιά, τά λουλούδια, τά βουνά, οἱ θάλασσες, οἱ βρύσες καί τά ποτάμια πλέκουν ἕνα δικό τους ὕμνο.
Ἕνα τραγούδι ἀνάστασης καί λευτεριᾶς. Καί ὁ Ἕλληνας πού εἶναι τόσο δεμένος μέ τή Φύση, τό προσωπικό του βίωμα τό ταυτίζει μέ τή φυσική ἐξέλιξη καί αἰσθάνεται μιά ἐσωτερική λύτρωση, ὅταν βλέπει νά συμπάσχει καί ἡ Φύση μέ τά βουβά ἀηδόνια καί τά ἀνταριασμένα βουνά. Καί στή σημερινή μεγάλη ἐπέτειο ἡ Φύση πρωτοστατεῖ. Τά λουλούδια καί τά πουλιά, πού πανηγυρίζουν τόν ἐρχομό τῆς ἄνοιξης, τραγουδοῦν καί τόν ἐρχομό τῆς λευτεριᾶς.
Καί τό τραγούδι τους αὐτό φτάνει, πολύ νωρίς, στούς κήπους τῆς Ἀθήνας, γιατί «κρυφά τό λένε τά πουλιά, κρυφά τό λέν’ τ’ ἀηδόνια».
Ὁ Δωδεκανησιακός λαός πού ὄχι ἁπλῶς γνώρισε τό Θεό ἀπό τό στόμα τοῦ Εὐαγγελιστῆ τῆς Ἀγάπης μέ τήν ἵδρυση τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Πάτμου, ἀλλά καί πού ἔπαθε ὅσα ὁ Θεάνθρωπος στή γῆ, συναισθάνεται τή συνδρομή Του. Καί ὁ Θεός στήν ἀγωνία τοῦ λαοῦ Του ἀπαντᾶ: «Ἰδών εἶδον τήν κάκωσιν τοῦ λαοῦ μου καί τῆς κραυγῆς αὐτῶν ἀκήκοα. Οἶδα γάρ τήν ὀδύνην αὐτῶν καί κατέβην ἐξελέσθαι αὐτούς ἐκ χειρός τῶν καταδυναστευόντων» (Ἔξοδος 3, 7-8). Τό ποθούμενο ἔρχεται· καί ἔρχεται, ὅταν πλησιάζει ἡ μία ἀπό τίς δύο Πασχαλιές, ἡ 25η Μαρτίου.
Μεγάλη ἡ ἀναμονή τῶν Δωδεκανησίων. Μεγάλη ἡ ἀγωνία τους. Πολλές οἱ κακώσεις τους. Βαθύς, ὅμως, καί ὁ συμβολισμός τῆς σημερινῆς χαρᾶς τους, διότι «ὅταν ὁ Θεός βουληθῇ τινά δοξάσαι κἄν θάνατος ἐπιγένηται, κἄν χρόνου πλῆθος κἄν ἄλλο ὁτιοῦν μένει τά τῆς δόξης ἐκείνης ἀνθοῦντα διηνεκῶς, καί οὐδείς ἐπισκοτῆσαι τῇ περηφανείᾳ ταύτη δυνήσεται» παρατηρεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος (Εἰς τήν Ἄνναν, Λόγος 4, 3, PG 54, 664). Ἔτσι πράγματι εἶναι.
Ἡ σημερινή ἐπέτειος εἶναι μιά τρίτη Λαμπρή πού ἐπισφραγίζει τόν Γολγοθά τοῦ περήφανου Δωδεκανησιακοῦ λαοῦ. Ἑνός λαοῦ ψυχικά ἑνωμένου πού περίμενε τήν ἀπολύτρωση σάν τό «ἔσχατο» τοῦ χριστιανικοῦ δόγματος στό πένθιμο παρελθόν του καί χάρηκε τή λύτρωση στό συγκεκριμένο ἀναστάσιμο παρόν του.
Αὐτό ἀκριβῶς τό μεγαλεῖο τους χαίρονται σήμερα οἱ Δωδεκανήσιοί μας καί τό ὑλοποιοῦν σέ ἐπιτυχίες στήν καθημερινή τους ζωή. Ἡ μεγαλεπήβολη ματιά τους ἀγκαλιάζει τό χρόνο σέ λυτρωτικό χορό καί σμιλεύει ὑπομονετικά τό φαρέλπιδο μέλλον τους.
Δέν λησμονοῦν οὔτε τήν ἀνατολή, ἀλλά οὔτε καί τό τώρα τῆς ἱστορίας τους. Δοξολογοῦν καί στεφανώνουν τόν πρωτοκήρυκα τῆς Ἐλευθερίας τοῦ Ἔθνους φιλικό Ἐμμανουήλ Ξάνθο ἀπό τήν Πάτμο, μά δέν λησμονοῦν νά ὑποκλίνονται καί στούς Μάρτυρες τῆς Ἐλευθερίας: Ὑπολοχαγό Ἀλέξανδρο Διάκο ἀπό τό νησάκι Χάλκη τῆς Δωδεκανήσου, πού ἦταν ὁ πρῶτος Ἕλληνας Ἀξιωματικός πού ἔπεσε στόν πόλεμο τοῦ 1940 στά Ἠπειρωτικά βουνά καί τόν ἀτρόμητο Ἀρχιμανδρίτη-Ἡγούμενο τοῦ Πανορμίτη καί ἐθνομάρτυρα Χρύσανθο Μαρουλάκη (1944). Δηλαδή τήν ἰδέα καί τήν ὑλοποίησή της θυσιαστικά στή ἐθνική ζωή.
Εἴμαστε ὡς Ἕλληνες ἕνα μικρό καί ἀνάδελφο Κράτος· εἴμαστε, ὅμως, καί ἕνα μεγάλο Ἔθνος, γι’ αὐτό δέν ἔχουμε περιθώρια γιά μεγάλα λάθη· τελευταῖα οὔτε κἄν καί γιά μικρά! Αἰωνία σας ἡ μνήμη ἀξιομακάριστοι ἐθνομάρτυρες! Εἴθε νά σᾶς μιμούμαστε. Καί ὄχι μόνο νά χαιρόμαστε τήν ἐλευθερία μας, ἀλλά καί νά τήν ὑπερασπιζόμαστε καί μέ αἷμα, ἄν ποτέ χρειασθεῖ.
